Анте Поповски

Анте Поповски
Роден	3 јуни 1931 Лазарополе, Вардарска Бановина, Кралство Југославија
Починал	1 октомври 2003(2003-10-01) (возр. 72) Скопје, Македонија
Националност	Македонец
Народност	Македонец
Познат	по: Непокор Глас од дамнина Оковано време
Занимање	поет есеист публицист академик

Анте Поповски (Лазарополе, 3 јуни 1931 — Скопје, 1 октомври 2003) — македонски поет, есеист, препејувач, публицист и политичар. Тој се смета за великан на македонската книжевност и е еден од најистакнатите македонски поети од втората генерација.

Животопис

Анте Поповски дипломирал медицина, но се занимавал со литература. Работел како директор на НИП „Нова Македонија“ (1970 — 1973) и на „Вардар филм“, а во два мандати и претседател на Друштвото на писателите на Македонија. На почетокот на 1990-тите, тој бил еден од основачите на политичката партија МААК. Исто така, Поповски бил член на МАНУ од 2001 година.

Книжевно творештво

Позначајни дела на Поповски се:

• Одблесоци (поезија, 1955)
• Вардар (поезија, 1958)
• Самуил (поезија, 1963)
• Непокор (поезија, 1964)
• Камена (поезија, 1972)
• Тајнопис (поезија, 1975)
• Љубопис (поезија, 1980)
• Родопис (поезија, 1981)
• Сина песна (поезија, 1984)
• Глас од дамнина (со литературно-историски и поетолошки карактер, 1986)
• Ненасловена (поезија, 1988)
• Оковано време (статии и коментари, 1991)
• Меѓу животот и знаците (есеи, 1991)
• Провиденија (поезија, 1995)
• Две тишини (поезија, 2003)

Избори од неговата поезија во посебни книги се објавени во Албанија, Грција, Франција, Русија, Турција, Италија, Германија, Велика Британија и Индија.

Награди

Поповски е добитник на наградите:

• „Браќа Миладиновци“ за 1964 година за стихозбирката „Непокор“,
• „Браќа Миладиновци“ за 1995 година за стихозбирката „Провиденија“,
• „11 Октомври“ за 2002 година,
• „Кочо Рацин“,
• „Гоцева повелба“

и на Меѓународната награда за најдобра песна „Premio Europa“.

Осврт кон творештвото

Во својот осврт кон поезијата на Поповски, Санде Стојчевски вели дека во секој стих и во секој наслов, поетот со трепет и надеж се наведнува над секоја тема, оставајќи ни толку стихови во кои удира пулсот, а неговото поетско писмо се движи во просторот меѓу стравот и надежта. Неговата песна речиси никогаш не се оддалечува од природата и сведочи за исконската поврзаност на човекот со елементарното, а неговите песни се проткаени со свеста за заедништвото. Мошне значаен дел од неговото творештво се татковинските песни („Татковина“, „Македонија“, „Гоце Делчев“, „Самуил“, „Вардар“ итн.) при често гради песни-циклуси, песни-вериги, песни-семејства.

Наводи

Македонска книжевност