Sermo patrius
Sermo patrius,[1][2] vel patrius sermo,[3][4] est prima cuiusdam lingua, ab origine discita. Interdum, cum liber a parentibus aut hominibus erudiatur varios sermones dicentibus, has linguas simul potiri potest, omnis patrius sermo habita.
Et Pactio internationalis de iuribus civilibus et politicis[5] et Pactio contra discriminationem in educatione[6] pro hominibus minoritatis ethnous ius suam sermone patrio loquendi protegent.
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ Cicero, De finibus bonorum et malorum 1.4.4
- ↑ Servius grammaticus, Commentarii in Aeneidem 12.836.
- ↑ Lucretius: "patrii sermonis egestas" (DNR 1.832), et in Cassell's, s.v. sermo.
- ↑ Livius, 34, cap. 31: "pluribus me et ipse egisse quam pro patrio sermone fateor."
- ↑ Pars III, Articulus 26
- ↑ Articulus 5
Nexus interni
- Dies internationalis sermonis patrici
- Designatio linguae
- Immersio linguistica
- Iura linguistica
- Lingua auxiliaris internationalis
- lingua franca
- Lingua indigena
- Lingua publica
 |
Haec stipula ad linguam vel ad linguisticam spectat. Amplifica, si potes! |