Batalla de Inglaterra
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde outubro de 2015.) |
| Batalla de Inglaterra | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Varios Heinkel He 111 durante a batalla | |||||||||
| |||||||||
| Combatentes | |||||||||
.svg){kind=small} Reino Unido.svg){kind=small} Canadá Australia
|
.svg){kind=small} Alemaña_crowned.svg){kind=small} Italia
| ||||||||
| Comandantes | |||||||||
 Hugh Dowding Keith Park Trafford Leigh-Mallory Quintin Brand |
Hermann Göring Albert Kesselring Hugo Sperrle Hans-Jürgen Stumpff Rino Fougier[1]
| ||||||||
| Forzas en combate | |||||||||
| 1 963 avións | 2 550 avións | ||||||||
| Efectos | |||||||||
| Mortes: 1 542[2] | Mortes: 2 585 | ||||||||
| Feridos: 422 | Feridos: 735 | ||||||||
A batalla de Inglaterra foi unha das batallas máis importantes da segunda guerra mundial, librada entre as forzas aéreas do Reino Unido (RAF) e da Alemaña nazi (Luftwaffe) nos ceos de Gran Bretaña durante 1940 e 1941. Segundo os historiadores británicos, comeza o 10 de xullo de 1940 e remata o 31 de outubro de 1940, mentres que os alemáns din que durou dende agosto de 1940 ata maio de 1941; dependendo do que se considera batalla. Non obstante, os combates aéreos alcanzaron o seu cumio dende agosto ata outubro de 1940, onde sucederon as loitas decisivas. Trátase da primeira gran campaña militar loitada completamente por forzas aéreas.[3]
O principal obxectivo das forzas alemás era o de obrigar a Reino Unido a chegar a un acordo de paz negociado. En xullo de 1940 comezou o bloqueo naval e aéreo, centrándose a Luftwaffe principalmente en convais costeiros, así como portos e centros marítimos como Portsmouth. O 1 de agosto a Luftwaffe foi dirixida para acadar a superioridade aérea sobre a RAF, co obxectivo de incapacitar o seu Mando de Caza; 12 días despois, trasladou os ataques aos aeródromos e infraestruturas da RAF. A medida que a batalla progresaba, a Luftwaffe tamén comezou a atacar fábricas relacionadas coa produción de avións e infraestruturas estratéxicas. Finalmente empregou bombardeos para aterrorizar á poboación sobre áreas de importancia política e sobre civís.[4]
Os alemáns superaran rapidamente Francia e os Países Baixos, deixando ao Reino Unido enfrontándose á ameaza dunha invasión por mar. O alto mando alemán recoñeceu as dificultades dun ataque marítimo mentres a Royal Navy controlase o canal da Mancha e o mar do Norte. O 16 de xullo Hitler ordenou a preparación da Operación León Mariño como un potencial asalto anfibio e aerotransportado ao Reino Unido, que se levaría a cabo unha vez que a Luftwaffe tivese a superioridade aérea sobre o canal. En setembro, as incursións nocturnas do Mando de Bombardeo da RAF que perturbaron a preparación alemá de barcazas reconvertidas, e o fracaso da Luftwaffe ao intentar esmagar a RAF forzaron a Hitler a pospoñer e finalmente cancelar a Operación León Mariño. A Luftwaffe foi incapaz de manter as incursións á luz do día, pero as súas continuas operacións nocturnas no Reino Unido coñecéronse como o Blitz.
O fracaso alemán ao intentar destruír as defensas aéreas británicas para forzar un armisticio (ou incluso unha rendición absoluta) foi a primeira gran derrota alemá na segunda guerra mundial é un punto de inflexión crucial no conflito.
Situación
[editar | editar a fonte]Trala rendición de Francia e a evacuación de Dunquerque de forzas anglofrancesas, a guerra na Europa continental rematara, e só quedaba o Reino Unido para facer fronte ó Eixe. A Alemaña nazi quería chegar a un armisticio cos británicos, e había nas illas unha certa tendencia a non arrisca-la soberanía nunha longa guerra contra o aparentemente invencible réxime nazi, sobre todo polo recordo da primeira guerra mundial. Mais Winston Churchill, primeiro ministro británico, negouse de maneira tallante a chegar a unha paz que permitise a Alemaña asoballar a Inglaterra en calquera momento, e as preparacións da invasión de Gran Bretaña comenzaron no estado maior alemán.
Para invadir Gran Bretaña, Alemaña tiña que asegura-los mares destruíndo a inmensa frota do Imperio Británico, e para destruíla frota primeiro tiña que asegurarse a superioridade aérea, e polo tanto aniquilar ás forzas aéreas e as industrias que as nutrían de avións. Alemaña tamén quería bombardear obxectivos estratéxicos para así mina-la moral do pobo británico, seguindo as teorías de "bombardeo estratéxico" que puxera en práctica durante a guerra civil española e a invasión de Polonia.
O mariscal do aire da Luftwaffe, Hermann Göring, chamou ó plan de ataque Adlerangriff ("Ataque de aguia"), que comezaría o 11 de agosto de 1940. Antes, dende o 10 de xullo que citan as fontes británicas, os alemáns porían a proba a capacidade da RAF no Canal da Mancha.
Organización dos exércitos
[editar | editar a fonte]Luftwaffe
[editar | editar a fonte]As forzas aéreas alemás, que estaban baixo o mando de Hermann Göring, organizouse en tres frotas:
- Luftflotte 2: dirixida polo mariscal de campo Albert Kesselring, e situada nos Países Baixos, Bélxica e o norte de Francia.
- Luftflotte 3: comandada polo mariscal de campo Hugo Sperrle e con base en Normandía e Bretaña.
- Luftflotte 5: ao mando do generaloberst Hans-Jurgen Stumpft, baseada en Noruega.
Cada Luftflotte organizábase en Geschwader (ás) de 100 avións e estás dividíanse nun Stab (plana maior) e tres Gruppen (grupos) con 30 avións cada un. Á súa vez cada Gruppen tiña un Stabschwarm (plana maior de voo) e tres Staffen (escuadróns).
A finais de xuño de 1940 as tres frotas dispoñían de 1 215 bombardeiros (na súa maior parte He 111, Do 17 e Ju 88), 280 bombardeiros en picado Ju 87 Stuka, 755 cazas Bf 109, 225 cazas de longo alcance Bf 110 e 70 avións de recoñecemento, baseados en 53 aeródromos.
RAF
[editar | editar a fonte]O Mando de Caza da RAF, baixo o mando do Mariscal en xefe do Aire sir Hugh Downing, estaba organizada en tres Grupos, pero debido a que a area de 11º Grupo era demasiado ampla e estaba situada moi preto das forzas alemás do norte de Francia, Downing decidiu crear un cuarto Grupo, o 10º.
- 10º Grupo: dirixido polo vicemariscal do aire sir Christopher Quintin-Brand, cubría a metade suroccidental de Inglaterra.
- 11º Grupo: mandada polo mariscal do aire Keith Park cubría a metade suroriental de Inglaterra.
- 12º Grupo: baixo o mando do mariscal do aire Trafford Leigh-Mallory, cubría a costa oriental, os Midlands e o País de Gales.
- 13º Grupo: dirixida polo vicemariscal do aire Richard Saul, cubría o norte de Inglaterra e Escocia.
O Mando de Caza estaba composta por 36 escuadróns equipados con 450 Hurricane, 250 Spitfire, uns poucos Blenheim e dous escuadróns de Defiant.
Os Grupos dividíanse en sectores e cada un deles tiña a súa propia sala de operacións e un aeródromo de sector como base principal. Dispoñían tamén doutros aeródromos usados para dispersar os avións e como pistas alternativas no caso de que o principal fose danado seriamente.
Fases da batalla
[editar | editar a fonte]A batalla cubriu unha zona xeográfica cambiante, e houbo distintas opinións sobre datas significativas: cando o Ministerio do Aire propuxo o 8 de agosto como inicio, Dowding respondeu que as operacións "fundíronse case insensiblemente entre si", e propuxo o 10 de xullo como o inicio do aumento de ataques.[5] Coa precaución de que as fases derivan entre si e as datas non son firmes, o Royal Air Force Museum afirma que se poden identificar cinco fases principais:[6]
- 26 de xuño - 16 de xullo: Störangriffe ("incursións molestas"), ataques dispersos de sondaxe a pequena escala tanto de día como de noite, recoñecemento armado e saídas para lanzar minas. A partir do 4 de xullo durante o día a Kanalkampf ("batallas do canal") contra buques.
- 17 de xullo - 12 de agosto: os ataques Kanalkampf durante o día sobre buques intensificáronse durante este período, aumentaron tamén os ataques a portos e aeródromos costeiros e as incursións nocturnas contra a RAF e instalacións de fabricación de avións.
- 13 de agosto - 6 de setembro: Adlerangriff ("ataque de aguia"), o asalto principal intentando destruír á RAF no sur de Inglaterra con ataques masivos aos seus aeródromos durante o día, seguido a partir do 19 de agosto por fortes bombardeos nocturnos de portos e cidades industriais, incluídos suburbios de Londres.
- 7 de setembro - 2 de outubro: o Blitz comeza, centrando os seus ataques, tanto diúrnos como nocturnos, en Londres.
- 3 - 31 de outubro: bombardeos nocturnos a grande escala, principalmente en Londres, e os ataques durante o día agora están limitados ás incursións dos cazabombardeiros Störangriffe que atraen aos cazas da RAF a combates aéreos
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Haining 2005, p. 68
- ↑ Bungay 2000, p. 107
- ↑ "Battle of Britain Memorial Flight - 92 Squadron - Geoffrey Wellum". web.archive.org. 2009-03-02. Archived from the original on 02 de marzo de 2009. Consultado o 2023-08-04.
- ↑ Bungay 2000, pp. 305-306
- ↑ Overy 2001, pp. 61-62
- ↑ "Introduction to the Phases of the Battle - History of the Battle of Britain". RAF Museum (en inglés). Consultado o 2023-08-04.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
A Galipedia ten un portal sobre: Historia |
 |
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Participantes na batalla de Inglaterra |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Bungay, Stephen (2000). The Most Dangerous Enemy : A History of the Battle of Britain. London: Aurum Press. ISBN 978-1-85410-721-3.
- Overy, Richard J. (2001). The Battle of Britain: The Myth and the Reality. New York: W.W. Norton. ISBN 978-0-393-02008-3. (hardcover, ISBN 0-393-32297-1 paperback, 2002)
