Artes escénicas

A danza é un tipo de arte escénica practicado en todo o mundo.

As artes escénicas son as artes destinadas ao estudo e/ou práctica de calquera tipo de obra escénica ou escenificación. Toda forma de expresión capaz de inscribirse na escena: o teatro, a danza, a música (especialmente a ópera, o ballet, a zarzuela, o teatro musical, o cabaré, o music hall, os concertos ou recitais, etc.) e, en xeral, calquera manifestación do denominado mundo do espectáculo (show business -farándula-) ou que leve a cabo nalgún tipo de espazo escénico, habitualmente nas salas de espectáculos, pero tamén en calquera espazo arquitectónico ou urbanístico construído especialmente ou habilitado ocasionalmente para realizar calquera tipo de espectáculo en vivo, como ocorre cos espectáculos ambulantes (como o circo, o guión, os tradicionais cómicos da legua e comedia da arte ou o actual teatro rueiro). Outras expresións, como desfiles, procesións de Semana Santa e multitude de ritos relixiosos, festas populares, ou entroidos, teñen unha clara dimensión escénica.

As artes escénicas a miúdo teñen como obxectivo expresar as emocións e sentimentos propios.

Espazo escénico

O espazo das artes escénicas, á parte de notables diferenzas producidas polos distintos conceptos que do espectáculo e todo o referido a este mundo, tivéronse que cambiar ao longo da historia, mantén inalterable unha certa disposición de ámbitos dependendo da utilización que deles se faga. Isto fai referencia a aquelas zonas que van albergar os dous elementos esenciais para que o espectáculo se produza: os actores e o público.

Orixe e función relixiosa

O teatro sacro é tan antigo como o propio teatro, pois pode considerarse a súa causa de aparición. Xunto cos olímpicos e os demais Xogos Panhelénicos (píticos, ístmicos e nemeos) o teatro grego naceu como unha máis das competicións sacras musicais e poéticas (como en Roma serían os xogos florais). O considerado fundador do teatro, Tespis, foino por ser o primeiro gañador dun destes certames: as Dionisias de Atenas (536 a. C.). O teatro adquiriu enseguida, especialmente nas traxedias, unha evidente función ritual e espiritual. Destacaba a súa función purificadora (a catarse) ademais da transmisión de altos valores morais; e de informar os espectadores de cal era o seu papel como homes e cidadáns dentro dos polis e do cosmos xunto aos demais homes e os deuses, e convidáballe a identificarse cos heroes conducidos polo seu destino a unha misión transcendente.

As civilizacións asiáticas desenvolveron artes escénicas tamén con profundos sentidos relixiosos e sociais, entre os que a reprodución e vivencia dos mitos alcanzaba a maior importancia (teatro chinés, teatro xaponés, cultura de Indonesia, teatro de Balí -ketchak, representación colectiva do Ramayana de altísima forza expresiva-)

O teatro sacro cristián, precedente inmediato do teatro clásico europeo do Renacemento e o Barroco, xurdiu na Idade Media (drama litúrxico, auto sacramental, misterio (teatro), moralidade (teatro)); e xunto coa música sacra tivo nas igrexas e catedrais o contexto escénico para o que foi concibido.

Véxase tamén

Outros artigos

• antropoloxía teatral
• escenografía
• teatro
• ballet