Lingua eblaíta
O eblaíta[1] é unha lingua extinta, talvez do grupo oriental das linguas semíticas, que se falaba no III milenio AdC na antiga cidade de Ebla, na actual Siria. Está considerada como a máis antiga lingua semítica con rexistro escrito.
| Eblaíta | ||
|---|---|---|
| Falado en: | Ebla | |
| Extinción: | antes do II milenio AdC | |
| Familia: | Afroasiática Semítica Semítica oriental Eblaíta | |
| Escrita: | escrita cuneiforme | |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | --
| |
| ISO 639-2: | sem | |
| ISO 639-3: | xeb
| |
| Mapa | ||
| Status | ||
| ||
A lingua, estreitamente vencellada coa lingua acadia, coñécese pola existencia dunhas 17.000 tabelas en escrita cuneiforme, que foron atopadas entre o 1974 e 1976 nas ruínas da cidade de Ebla (Tell Mardikh). As tabelas foron traducidas inicialmente por Giovanni Pettinato.
Notas
editar- ↑ Definición de eblaíta no Dicionario de Galego de Ir Indo e a Xunta de Galicia.
| Linguas semíticas | ||||
|---|---|---|---|---|
| Ugarítico † | Fenicio † | Púnico † | Hebreo | Amonita † | Moabita † | Edomita † | Arameo | Acadio † | Babilonio † | Asirio † | Árabe | Sudarábiga | Etiópico
|
||||
