δικός

Greek

Etymology

From Byzantine Greek δικός (dikós), from Ancient Greek ἰδικός (idikós), from Ancient Greek ἴδιος (ídios).

Pronunciation

• IPA^(key): /ðiˈkos/
• Hyphenation: δι‧κός

Pronoun

δικός • (dikós) m (feminine δική or δικιά, neuter δικό)  a possessive adjective

1. (followed by possessive pronoun) mine, yours, his, hers, its, ours, theirs

   Αυτός είναι δικός μου. ― Aftós eínai dikós mou. ― That's mine.

   Ποια φούστα είναι δικιά σου; ― Poia foústa eínai dikiá sou? ― Which skirt is yours?

   Να η δικιά μου! ― Na i dikiá mou! ― There's mine!

   Αυτές είναι οι δικές μου καραμέλες. Εσύ έφαγες όλες τις δικές σου. ― Aftés eínai oi dikés mou karaméles. Esý éfages óles tis dikés sou. ― Those are my own sweets. You ate all of yours.

2. (usually preceded by the article and followed by possessive pronoun) my, your, his, her, its, our, their (emphatic form)

   Ο δικός μου σκύλος ― O dikós mou skýlos ― My (own) dog.

   Ποιο είναι καλύτερο, το δικό σου ή το δικό μου σπίτι; ― Poio eínai kalýtero, to dikó sou í to dikó mou spíti? ― Which is better, my house or yours?

   Οι δικοί μου άνθρωποι δεν συμπεριφέρονται έτσι. ― Oi dikoí mou ánthropoi den symperiférontai étsi. ― My people don't behave like that.

Declension

Declension of δικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	δικός •	δική • / δικιά •	δικό •	δικοί •	δικές •	δικά •
genitive	δικού •	δικής • / δικιάς •	δικού •	δικών •	δικών •	δικών •
accusative	δικό •	δική • / δικιά •	δικό •	δικούς •	δικές •	δικά •
vocative	δικέ •	δική • / δικιά •	δικό •	δικοί •	δικές •	δικά •