Γκούντραμ
| Γκούντραμ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 532 (περίπου)[1] Σουασόν[2] |
| Θάνατος | 28 Μαρτίου 593[2] ή 28 Μαρτίου 592 Σαλόν-συρ-Σον[2] |
| Τόπος ταφής | Σαλόν-συρ-Σον |
| Eορτασμός αγίου | 28 Μαρτίου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης[2] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Marcatrude[3] Austregilde[3] |
| Γονείς | Χλωτάριος Α´ και Ινγούνδη[2] |
| Αδέλφια | Χραμ[2] Χιλπέριχος Α΄[2] Χαριβέρτος Α΄[4] Σιγιβέρτος Α΄[2] Gundoald[2] Χλοθσίνδη[2] |
| Οικογένεια | Μεροβίγγειοι[2] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλέας των Φράγκων |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Άγιος Γκούντραμ ("Gontran", Σουασόν, περί το 532 - Σαλόν-συρ-Σον, 28 Μαρτίου 592) μέλος της δυναστείας των Μεροβιγγείων ήταν Βασιλιάς της Ορλεάνης και Βασιλιάς της Βουργουνδίας (561 - 592).[5][6] Ο Γκούντραμ ήταν τέταρτος αλλά δεύτερος επιζήσας γιος του Χλωτάριου Α΄ και της τρίτης συζύγου του Ινγούνδη της κόρης του ηγεμόνα των Θουριγγίων Μπαντέρικ, το όνομα του μεταφράζεται ως "κοράκι πολέμου". Με τον θάνατο του πατέρα του έγινε βασιλιάς στο ένα τέταρτο του βασιλείου των Φράγκων και μετέφερε την πρωτεύουσα του στην Ορλεάνη.[7]
Προσωπική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γρηγόριος Τουρώνης αναφέρει ότι ο Γκούντραμ είχε έντονη "αδελφική αγάπη" κάτι στο οποίο υστερούσαν οι αδελφοί του, ο Γρηγόριος γράφει στο παρακάτω απόσπασμα που σχετίζεται με τους τρεις γάμους του:
"Ο καλός βασιλιάς Γκούντραμ πήρε μία σκλάβα, την Βενεράντα, την έκανε σύζυγο και απέκτησε μαζί της έναν γιο τον Γκούντομπαντ, αργότερα παντρεύτηκε την Μαρκατρούντε και έστειλε τον Γκούντομπαντ στην Ορλεάνη. Όταν γέννησε η Μαρκατρούντε γιο ζήλεψε τον άλλο γιο του συζύγου της και αποφάσισε να τον σκοτώσει, του έριξε δηλητήριο στο φαγητό και πέθανε, η θεία δίκη ήρθε αμέσως ο γιος της πέθανε και ο καλός βασιλιάς την έδιωξε, πέθανε και η ίδια σε λίγο. Ο Γκούντραμ παντρεύτηκε σε τρίτο γάμο την Αούστερχιλντ με την οποία απέκτησε δύο γιους τον Χλωτάριο και τον Χλωδομήρο".[8]
Μετά από μια περίοδο αστάθειας ο Γκούντραμ αποφάσισε να αποσυρθεί και να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του, πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια συνεχώς με μετάνοιες και προσευχές για τον ίδιο και τον λαό του. Το βασίλειο του πέρασε με τον ίδιο μεγάλη ευημερία και κυβέρνησε με χριστιανικές αρχές, ενδιαφερόταν έντονα για τους υπηκόους του με πατρική αγάπη, την περίοδο πανώλης και πείνας διέθετε ο ίδιος τα πλούτη του στους φτωχούς.
Ο Γρηγόριος έγραψε ότι ο Γκούντραμ ήταν πολύ αυστηρός στην εφαρμογή του νόμου του αλλά συγχωρούσε εύκολα όλες τις πράξεις σε βάρος του όπως συγχώρεσε και δύο απόπειρες δολοφονίας. Ο Γκούντραμ οικοδόμησε πολλές εκκλησίες και μοναστήρια, πολλά θαύματα σχετίζονται με τον ίδιο όσο ζούσε και μετά τον θάνατο του, σε πολλά από αυτά ο ίδιος ο Γρηγόριος Τουρώνης υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας.
Βασιλιάς της Ορλεάνης-Βουργουνδίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Χαριβέρτος Α΄ πάθανε (567) και τα εδάφη του στο Βασίλειο των Παρισίων μοίρασαν οι αδελφοί του: Γκούντραμ, Σιγιβέρτος Α΄ και Χιλπέριχος Α΄, το Παρίσι όπως συμφώνησαν το διατήρησαν σε συνεργασία. Η χήρα του Χαριβέρτου Θευδεχίλδη ήθελε να παντρευτεί τον Γκούντραμ σαν μεγαλύτερο κουνιάδο της αλλά το εκκλησιαστικό Συμβούλιο των Παρισίων απαγόρευσε την πράξη σαν αιμομιξία (557), ο Γκούντραμ αποσύρθηκε απογοητευμένος παρά τη θέλησή του στην Αρλ. Ο Γκούντραμ βρέθηκε σε εμφύλιο πόλεμο με τον αδελφό του Σιγιβέρτο Α΄ της Αυστρασίας (575), κάλεσε σε βοήθεια τον άλλο αδελφό του Χιλπέριχο Α΄ της Σουασόν. Η συμμαχία διαλύθηκε αργότερα λόγω του κακού χαρακτήρα που έδειξε ο Χιλπέριχος και ο Γκούντραμ συμμάχησε με τον Σιγίβερτο Α΄, ο Χιλπέριχος αποστάτησε και κατηγορήθηκε σκληρά από τον Γρηγόριο Τουρώνη. Ο Γκούντραμ παρέμεινε σύμμαχος με τον Σιγιβέρτο Α΄, τη γυναίκα του και τα παιδιά του μέχρι τον θάνατο του.
Ο Σιγιβέρτος Α΄ δολοφονήθηκε (575) και ο Χιλπέριχος επιτέθηκε να καταλάβει το βασίλειό του αλλά ο Γκούντραμ έστειλε τον στρατηγό του Μούμμολους που ήταν το ισχυρό του όπλο, ο στρατηγός του Χιλπέριχου Δεζιδέριος ηττήθηκε και οπισθοχώρησε στην Αυστρασία. Οι δύο γιοι του Γκούντραμ Χλωτάριος και Χλωδομίρος πέθαναν πρόωρα από δυσεντερία (577), ο γιος και διάδοχος του Σιγιβέρτου Α΄ Χιλδεβέρτος Β΄ υιοθετήθηκε από τον Γκούντραμ και ορίστηκε κληρονόμος του. Ο Χιλδεβέρτος Β΄ δεν στάθηκε ποτέ πιστός ωστόσο απέναντι στον θείο του, ο αδελφός του Χιλπέριχος κατέλαβε πολλές πόλεις του βασιλείου του (581) και κατόπιν συμμάχησε με τον Χιλδεβέρτο Β΄ (583). Όταν ο Γκούντραμ έκλεισε μαζί τους ειρήνη ο Χιλδεβέρτος Β΄ και ο Χιλπέριχος Α΄ οπισθοχώρησαν. Ο Χιλδεβέρτος Β΄ στράφηκε ξανά εναντίον του θείου του (584), κατέλαβε την Τουρ και το Πουατιέ αλλά αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει επειδή ο άλλος ανεψιός του Χλωτάριος Β΄ που κυβερνούσε την Νευστρία βαπτιζόταν. Το γεγονός τοποθετείται στην εορτή του Αγίου Μαρτίνου της Τουρ στην Ορλεάνη (4 Ιουλίου 584), ο Γκούντραντ επέστρεψε και επιτέθηκε στη Σεπτιμανία, αμέσως μετά έκλεισαν ειρήνη.
Εσωτερικές ταραχές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο σφετεριστής Γκούντομπαλντ που ισχυρίστηκε ότι ήταν νόθος γιος του Χλωτάριου Α΄ ανακηρύχτηκε βασιλιάς, κατέλαβε πολλές πόλεις στον νότο όπως το Πουατιέ και την Τουλούζη που ανήκαν στον Γκούντραμ (585). Ο Γκούντραμ έλεγε ότι ο Γκούντομπαλντ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από "γιος ενός μυλωνά" και βάδισε εναντίον του, ο σφετεριστής δραπέτευσε Ακρόπολη της Κομμάνζ και ο Γκούντραμ ξεκίνησε την πολιορκία της. Ο Γκούντομπαλντ προδόθηκε από τους ίδιους τους άντρες, τον παρέδωσαν στον Γκούντραμ και εκτελέστηκε. Η χήρα του Χιλπέριχου Α΄ Φρεδεγόνδη επιχείρησε ανεπιτυχώς να τον δολοφονήσει (587), ο Γκούντραμ πήγε κατόπιν στο Τριρ για να κλείσει συνθήκη με την Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας μητέρα του Χιλδεβέρτου Α΄, διατηρήθηκε μέχρι τον θάνατό του. Ο Ερέκ Β΄ Βρετόνος κυβερνήτης της Βαν δήλωσε την ανυπακοή του, ο Γκούντραμ του ζήτησε να επαναλάβει τον όρκο υποταγής του 578 και 1.000 σολίδια σαν αποζημίωση για την επιδρομή του στην Νάντη. Η αποζημίωση φαίνεται δεν είχε πληρωθεί μέχρι το 588, την ίδια χρονιά ο Ερέκ είχε υποσχεθεί ότι θα την πληρώσει σύντομα. Ο Γκούντραμ έστειλε στρατό εναντίον του Έρεκ, η Φρεδεγόνδη έστειλε τους Σάξονες του Μπαγιέ να βοηθήσουν τον Ερεκ.[9] Ο ένας από τους δύο στρατηγούς πέθανε και ο Έρεκ προσπάθησε να δραπετεύσει από τη Μάγχη, ο άλλος στρατηγός τον συνέλαβε, τον ανάγκασε να δώσει ξανά όρκο υποτέλειας και έναν ανεψιό του σαν όμηρο.[10] Η υποταγή δεν έφερε τελικά κανένα σοβαρό αποτέλεσμα αφού οι Βρετόνοι διατήρησαν την ανεξαρτησία τους.
Θάνατος και αγιοποίηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γκούντραμ έκανε μία τελική εκστρατεία στη Σεπτιμανία χωρίς επιτυχία, υπέταξε τους βαρβάρους που απειλούσαν το βασίλειό του και κατέστειλε επιτυχώς μια εξέγερση της ανεψιάς του Μπασινά στο μοναστήρι του Πουατεβέν με τη βοήθεια επισκόπων (590). Πέθανε στο Σαλόν-συρ-Σον (592) και τον διαδέχθηκε ο ανεψιός του Χιλδεβέρτος Β΄.[11] Τάφηκε στην εκκλησία του Αγίου Μάρκελλου που είχε ιδρύσει στο Σαλόν-συρ-Σον, οι οπαδοί του τον κήρυξαν αμέσως Άγιο, η Καθολική εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 28 Μαρτίου. Οι εξαγριωμένοι Ουγενότοι λεηλάτησαν τον τάφο του και έκαναν σκόνη τα οστά του, διασώθηκε μόνο το κρανίο του που διατηρείται σε ασημένιο φέρετρο.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 102500363. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 76-78. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
- ↑ 3,0 3,1 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 77. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
- ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 73-76. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
- ↑ http://fmg.ac/Projects/MedLands/MEROVINGIANS.htm#Gontrandied592
- ↑ Butler, Rev Fr Alban (May 2009). Lives of the Saints: For Every Day in the Year. TAN Books. σ. 220
- ↑ Ian Wood, The Merovingian Kingdoms 450–751 (Longman Group, 1994), σ. 56
- ↑ https://sourcebooks.fordham.edu/basis/gregory-hist.asp
- ↑ Howorth, 310
- ↑ Gregory, 10, 9
- ↑ Ian Wood, The Merovingian Kingdoms 450–751, σ. 91
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Henry H. Howorth. "The Ethnology of Germany. Part 3: The Migration of the Saxons." The Journal of the Anthropological Institute of Great Britain and Ireland, Vol. 7. 1878.
- Dahmus, Joseph Henry. Seven Medieval Queens. 1972.
- St. Gregory of Tours. The History of the Franks, Volume II: Text. Trans. by Ormonde Maddock Dalton. Clarendon Press: 1967.
- Decem Libri Historiarum: Books 1-10. Translated by Ernest Brehaut. Available at Medieval Sourcebook.
