Γαλιλαίος Γαλιλέι
.svg)
Ο Γαλιλαίος ντι Βιντσέντσο Μποναγιούτι ντε Γαλιλέι (ιταλικά: Galileo di Vincenzo Bonaiuti de Galilei, 15 Φεβρουαρίου 1564 – 8 Ιανουαρίου 1642), γνωστότερος απλά ως Γαλιλαίος, ήταν Ιταλός φυσικός, μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιστημονική επανάσταση. Υπήρξε ένα από τα βασικά πρόσωπα της επιστημονικής επανάστασης, επειδή εισήγαγε ρητά την επιστημονική μέθοδο, που ονομάζεται επίσης «μέθοδος του Γαλιλαίου» ή «πειραματική μέθοδος», και το όνομά του συνδέεται με σημαντικές συνεισφορές στη Φυσική και την Αστρονομία. Επίσης, ο Γαλιλαίος έμεινε γνωστός στην ιστορία και για την τόλμη του να αντιπαραταχθεί σε διαδεδομένες και παραδεκτές διδασκαλίες της εποχής του, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί από πολλούς αιρετικός. Συγκρούστηκε με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αυτό προβάλλεται συχνά ως παράδειγμα εναντίωσης της ελευθερίας της σκέψης και της επιστημονικής έρευνας με την εξουσία.[1]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Πίζα της Ιταλίας και από νωρίς έδειξε σημεία μιας αξιοσημείωτης ιδιοφυΐας. Ο πατέρας του ήταν ξεπεσμένος απόγονος οικογένειας και μοχθούσε για να βοηθήσει τον γιο του να αποκαταστήσει τη δόξα της οικογένειας. Επιβάλλοντας μεγάλες στερήσεις στον εαυτό του και τα άλλα παιδιά του, ο πατέρας του μπόρεσε να στείλει τον Γαλιλαίο στο σχολείο και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, όπου ο Γαλιλαίος γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή. Όταν κάποτε του δόθηκαν τα χρήματα άφησε το σχολείο και γύρισε στη Φλωρεντία, όπου εκείνη την εποχή ζούσε εκεί η οικογένειά του.
Τη χρονιά του θανάτου του Γαλιλαίου γεννιέται ο Ισαάκ Νεύτων, που βασιζόμενος μεταξύ άλλων στη δουλειά του Γαλιλαίου και του Κέπλερ ολοκλήρωσε την επιστημονική επανάσταση στον τομέα της φυσικής και έθεσε τα θεμέλια της κλασικής φυσικής.
Η καταδίκη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύρια κατηγορία για την καταδίκη του Γαλιλαίου το 1633 ήταν η αθέτηση του Διατάγματος του Καταλόγου Απαγορευμένων που δημοσιεύτηκε στις 6 Μαρτίου του 1616. Σύμφωνα με αυτό, δόθηκε εντολή στον Γαλιλαίο να μην υποστηρίξει, ούτε να υπερασπιστεί, ούτε να διδάξει με οποιονδήποτε τρόπο την άποψη της ακινησίας του Ήλιου και της κίνησης της Γης, θεωρία γνωστή ως Ηλιοκεντρισμός. Έχοντας τότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, υποσχεθεί να υπακούσει, αφέθηκε ελεύθερος και απέφυγε τον κίνδυνο να λογοκριθεί ή να απαγορευτεί κάποιο από τα βιβλία του. Μέχρι τότε, είχε δώσει μεγάλο αγώνα (κυρίως γραφειοκρατικό), έχοντας βέβαια υποστηρικτές και τη στήριξη πνευματικών ανθρώπων της εποχής, ώστε να πείσει για την εγκυρότητα του Κοπερνίκιου δόγματος (του ότι ο Ήλιος στέκει ακίνητος, έχοντας τη Γη να περιστρέφεται γύρω του εκτελώντας διπλή κίνηση). Το αμέλημα όμως που έφερε στο προσκήνιο το Διάταγμα του 1616 ήταν η δημοσίευση του Διαλόγου περί των δύο Μεγίστων Συστημάτων του Κόσμου το 1632, το οποίο σύμφωνα με τους αρμόδιους του Ιεροδικείου παραβαίνει ρητά την παραπάνω εντολή (Διάταγμα του 1616).
Ο Γαλιλαίος κλήθηκε στο Ιεροδικείο στη Ρώμη το 1633, φυλακίστηκε τυπικά, και αφού αρνήθηκε πως μέσα από τον Διάλογο κηρύσσει το δόγμα του Κοπέρνικου ως αστρονομική αλήθεια, κάτι το οποίο δεν γίνεται δεκτό από τους δικαστές, τελικά αποκηρύσσει τις ιδέες του όσον αφορά την κίνηση της Γης. Αυτουργός της απόφασης των δικαστών φαίνεται να είναι ο Πάπας Ουρβανός Η΄, ο οποίος ενοχλήθηκε που, κατά τη γνώμη του, ο Διάλογος δεν αναδείκνυε τη θεία παντοδυναμία έναντι της επιστημονικής-φυσικής αλήθειας, όπως ο ίδιος είχε συμφωνήσει με τον Γαλιλαίο. Την ποινή φυλάκισης του Γαλιλαίου μετέτρεψε σε κατ' οίκον περιορισμό ο ίδιος ο Πάπας, ενώ τρεις από τους δέκα καρδινάλιους που τον είχαν δικάσει αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη του.[2]
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Γαλιλαίος φεύγοντας από την Ιερά Εξέταση επέμεινε στην άποψή του, αναφωνώντας «Και όμως κινείται» («E pur si muove»). Την 1η Δεκεμβρίου το Ιεροδικείο έδωσε την άδεια στον Γαλιλαίο να επιστρέψει στη Φλωρεντία, όπου έμενε πριν την κλήση του Ιεροδικείου, και να εγκατασταθεί στο Αρτσέτρι, όπου πέθανε τη νύχτα μεταξύ 8ης και 9ης Ιανουαρίου 1642 όσο διαρκούσε η σωφρονιστική ποινή του.
Ο διωγμός του Γαλιλαίου υπήρξε πρώτιστα προϊόν των αριστοτελικών επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Πάδοβας,[3] οι οποίοι είχαν αμφιβολίες αναφορικά με την εγκυρότητα των αστρονομικών του ανακαλύψεων.[4] και έδρασαν ώστε να προκληθούν υποψίες για αυτόν από τις αρχές της Εκκλησίας.[5] Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ αποκατέστησε τη μνήμη του Γαλιλαίου τον Οκτώβριο του 1992, τρεις και μισό αιώνες μετά την εκδίκαση της υπόθεσής του και την καταδίκη των ιδεών του.[6]
Αστρονομικές ανακαλύψεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γαλιλαίος με το τηλεσκόπιο δικής του κατασκευής παρατήρησε πρώτος τους κρατήρες, τα όρη και τις πεδιάδες στην επιφάνεια της Σελήνης. Ανακάλυψε ότι η Σελήνη στρέφει πάντα προς τη Γη το ίδιο ημισφαίριό της. Παρατήρησε τις ηλιακές κηλίδες, τον δακτύλιο του Κρόνου, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να εξηγήσει ακριβώς την παρατήρησή του αυτή, αποκάλυψε την αστρική φύση του Γαλαξία μας και απέδειξε την ισχύ της ηλιοκεντρικής θεωρίας, παρατηρώντας τις φάσεις της Αφροδίτης και ανακαλύπτοντας 4 από τους δορυφόρους του Δία, την Ιώ, την Ευρώπη, τον Γανυμήδη και την Καλλιστώ τους οποίους ονόμασε Άστρα των Μεδίκων, προς τιμή του προστάτη του, Κόσιμο Β' των Μεδίκων. Οι παρατηρήσεις του αυτές αποτέλεσαν την αρχή του τέλους για την πεποίθηση, που υποστηριζόταν μέχρι τότε από το εκκλησιαστικό και επιστημονικό κατεστημένο, πως το Σύμπαν είναι τέλεια πλασμένο και πως η Γη είναι στο κέντρο του Σύμπαντος και αποτελεί μοναδικότητα: οι κρατήρες της Σελήνης και οι κηλίδες του Ήλιου, καθώς και το γεγονός ότι τέσσερα σώματα περιστρέφονταν γύρω από έναν άλλο πλανήτη, τον Δία, αποτέλεσαν αποδείξεις για το αντίθετο.
Βέβαια ο Γαλιλαίος δεν τα βρήκε όλα σωστά, καθώς πίστευε ότι οι παλίρροιες προκαλούνταν από τους ωκεανούς που φούσκωναν κατά την περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο.[7]
Εκτός από τις ανακαλύψεις του, ο Γαλιλαίος έμεινε γνωστός στην ιστορία και για την τόλμη του να συγκρουστεί με το κατεστημένο της τότε εποχής και θεωρείται συχνά ως παράδειγμα εναντίωσης της ελευθερίας της σκέψης και της επιστημονικής έρευνας με την εξουσία. Όπως είχε τονίσει κάποτε ο ίδιος:
Δεν νιώθω υποχρεωμένος να πιστέψω πως ο ίδιος Θεός που μας προίκισε με αισθήσεις, λογική και πνεύμα, μας προόριζε να απαρνηθούμε τη χρήση τους και με κάποιους άλλους τρόπους να μας δώσει τις γνώσεις που μπορούμε να αποκτήσουμε μέσω αυτών.[8]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έργα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Liber Mechanicorum, 1577, εργασία πάνω στη Στατική.
- Planisphaeriorum, 1579, εργασία πάνω στην Αστρονομία.
- De motu, 1590, ή Περί κινήσεως, εργασία πάνω στην Κινηματική.
- Perspectivae, 1600, βιβλία 6, εργασία πάνω στην Προοπτική.
- Problemum Astronomicorum, 1609, εργασία πάνω στην Αστρονομία.
- Sidereus Nuncius («Αστρικός Αγγελιαφόρος»), 1610, όπου δημοσιεύονται οι αστρονομικές του ανακαλύψεις.
- Dialogho sopra i due massimi sistemi del mondo, tolemaico e copernicano, 1632, ή "Διάλογος περί των δύο μεγίστων συστημάτων του κόσμου, πτολεμαïκού και κοπερνίκειου", το περίφημο βιβλίο όπου ο Γαλιλαίος παρουσιάζει την ηλιοκεντρική θεωρία, και το οποίο προκάλεσε την αντίδραση της Εκκλησίας.
- Discorsi e Dimonstrazioni Matematiche intorno à due nuove scienze, 1638, περιλαμβάνει προβλήματα αντοχής στερεών υλικών, μελέτη νόμων Δυναμικής και Κινηματικής και τη διάσημη αρχή της αδράνειας.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Butterfield Herbert, Η Καταγωγή της Σύγχρονης Επιστήμης (1300-1800), ΜΙΕΤ, Αθήνα 1983, σελ. 71.
- ↑ Grombie C. Α., Από τον Αυγουστίνο στον Γαλιλαίο-Η Επιστήμη στον Όψιμο Μεσαίωνα και στις αρχές των νέων χρόνων, τόμ. Β' - 13ος-17ος αιώνας, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992, σελ. 214.
- ↑ Ματσούκας Α. Νίκος, Δογματική και Συμβολική θεολογία, τόμ. Γ', Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 329-330. Βλ. και Butterfield Herbert, Ό.π.
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ, τόμ. 07, Αθήνα 2004, λήμμα: Γαλιλαίος.
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 16, εκδ. Δίας, Αθήνα 2004, λήμμα: Γαλιλαίος.
- ↑ Alan Cowell (31 Οκτωβρίου 1992). «After 350 Years, Vatican Says Galileo Was Right: It Moves». The New York Times. https://www.nytimes.com/1992/10/31/world/after-350-years-vatican-says-galileo-was-right-it-moves.html. Ανακτήθηκε στις 2018-12-06.
- ↑ Dorling Kindersley Limited, A Penguin Random House Company (2012). 100 άνθρωποι που έγραψαν ιστορία. Αθήνα: παιδίο. σελ. 13. ISBN 978-960-546-838-5.
- ↑ Γράμμα στην Κριστίνα της Τοσκάνης, Aspects of Western Civilization: problems and sources in history, Perry McAdow Rogers.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Agazzi, Evandro, «Ἦταν ὁ Γαλιλαῖος ὀπαδὸς τοῦ Ρεαλισμοῦ;», Οὐτοπία, τόμος 8 (1993), σσ. 85-110.
- Drake, Stillman: Γαλιλαίος, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2η έκδοση, Ηράκλειο 1999.
- Gatti, Hilary: «Τὸ Δεῖπνο τῆς Τετάρτης τῶν Τεφρῶν τοῦ Τζιορντάνο Μπροῦνο καὶ ὁ Διάλογος γιὰ τὰ δύο μεγαλύτερα παγκόσμια συστήματα τοῦ Γαλιλαίου», στό: Γαλιλαῖος Γαλιλέι - Αἱρετικὲς φωνές, Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν - Ἑλληνικὰ γράμματα, Ἀθήνα 1995, σσ. 55-74.
- Αρχιμ. Βησσαρίων Κουότσης, Η φιλοσοφική σκέψη του Γαλιλαίου και ο αγώνας του για την επιστήμη, Ανοιχτοί Ορίζοντες 14/06/2023.
- Κουτσουδάκη, Μαρία: «Ο Γαλιλαίος και η σύγχρονη επιστημονική σκέψη», Περισκόπιο της Επιστήμης, τεύχος 213 (Ιανουάριος 1998), σσ. 68-74.
Γενικές πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Blackwell, R. J. (2006). Behind the Scenes at Galileo's Trial. Notre Dame: University of Notre Dame Press. ISBN 978-0-268-02201-3.
- Brecht, Bertolt (1980) [1938-39]. The Life of Galileo. Eyre Methuen. ISBN 0-413-47140-3.
- Brodrick, J. S. J. (1965). Galileo: the man, his work, his misfortunes. London: G. Chapman.
- Chalmers, A. F. (1999) [1976]. What is this thing called Science?. University of Chicago Press. ISBN 978-0-7022-3093-6.
- Clagett, M., επιμ. (1968). Nicole Oresme and the Medieval Geometry of Qualities and Motions; a treatise on the uniformity and difformity of intensities known as Tractatus de configurationibus qualitatum et motuum. Madison: University of Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-04880-8.
- Coyne, G. V. (2005). The Church's Most Recent Attempt to Dispel the Galileo Myth. σελίδες 340–359.
- Drake, S. (1953). Notes to English translation of Galileo's Dialogue. σελίδες 467–491.
- Drake, S. (1957). Discoveries and Opinions of Galileo. New York: Doubleday & Company. ISBN 978-0-385-09239-5.
- Drake, S. (1960). «Introduction». Controversy on the Comets of 1618. σελίδες vii–xxv.
- Drake, S. (1970). Galileo Studies. Ann Arbor: University of Michigan Press. ISBN 978-0-472-08283-4.
- Drake, S. (1973). «Galileo's Discovery of the Law of Free Fall». Scientific American 228 (5): 84–92. doi:. ISSN 0036-8733. Bibcode: 1973SciAm.228e..84D. https://archive.org/details/sim_scientific-american_1973-05_228_5/page/84.
- Drake, S. (1978). Galileo at Work. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-16226-3.
- Drake, S. (1990). Galileo: Pioneer Scientist. Toronto: The University of Toronto Press. ISBN 978-0-8020-2725-2.
- Drake, S.; Kowal, C. T. (1980). «Galileo's Sighting of Neptune». Scientific American 243 (6): 74–81. doi:. Bibcode: 1980SciAm.243f..74D. https://archive.org/details/sim_scientific-american_1980-12_243_6/page/74.
- Edgerton, Samuel Y. (2009). The Mirror, the Window, and the Telescope: How Renaissance Linear Perspective Changed Our Vision of the Universe. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-7480-4.
- Einstein, A. (1953). «Foreword». Στο: Drake, S. Dialogue Concerning the Two Chief World Systems. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-375-75766-2.
- Einstein, A. (1954). Ideas and Opinions. Μτφρ. Bargmann, S. London: Crown Publishers. ISBN 978-0-285-64724-4.
- Fantoli, A. (2005). The Disputed Injunction and its Role in Galileo's Trial. σελίδες 117–149.
- Favaro, A., επιμ. (1890). Le Opere di Galileo Galilei, Edizione Nazionale (στα Ιταλικά). Florence: Barbera. hdl:2027/nyp.33433057639571. ISBN 978-88-09-20881-0. OCLC 744492762.
- Feyerabend, P. (1995). Killing Time: The Autobiography of Paul Feyerabend. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-24531-7.
- Finocchiaro, M. A. (2010). Defending Copernicus and Galileo: Critical Reasoning in the two Affairs. Springer. ISBN 978-90-481-3200-3.
- Finocchiaro, M. A. (1997). Galileo on the world systems: a new abridged translation and guide. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-20548-2.
- Finocchiaro, M. A. (1989). The Galileo Affair: A Documentary History. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-06662-5.
- Finocchiaro, M. A. (Fall 2007). «Book Review – The Person of the Millennium: The Unique Impact of Galileo on World History». The Historian 69 (3): 601–602. doi:. https://archive.org/details/sim_historian_fall-2007_69_3/page/601.
- Galilei, G. (1953) [1632]. Dialogue Concerning the Two Chief World Systems. Μτφρ. Drake, S. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-00449-8.
- Galilei, G. (1954) [1638, 1914]. Crew, H.· de Salvio, A., επιμ. Dialogues Concerning Two New Sciences. New York: Dover Publications Inc. ISBN 978-0-486-60099-4.
- Galilei, G.· Guiducci, M. (1960) [1619]. «Discourse on the Comets». The Controversy on the Comets of 1618. Μτφρ. Drake, Stillman· O'Malley, C. D. University of Pennsylvania Press. σελίδες 21–65. Unknown parameter
|name-list-style=ignored (βοήθεια) - Galilei, G. (1974). «Galileo's 1638 Discourses and mathematical demonstrations concerning two new sciences». Galileo: Two New Sciences. Μτφρ. Drake, S. University of Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-06400-6.
- Gingerich, O. (1992). The Great Copernican Chase and other adventures in astronomical history. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-32688-9.
- Graney, C. (2015). Setting Aside All Authority: Giovanni Battista Riccioli and the Science against Copernicus in the Age of Galileo. Notre Dame: University of Notre Dame Press. ISBN 978-0-268-02988-3.
- Graney, C. M. (2010). «The Telescope Against Copernicus: Star Observations by Riccioli Supporting a Geocentric Universe». Journal for the History of Astronomy 41 (4): 453–467. doi:. Bibcode: 2010JHA....41..453G.
- Graney, C. M.; Danielson, D. (2014). «The Case Against Copernicus». Scientific American 310 (1): 72–77. doi:. PMID 24616974.
- Graney, C. M.; Grayson, T. P. (2011). «On the Telescopic Disks of Stars: A Review and Analysis of Stellar Observations from the Early Seventeenth through the Middle Nineteenth Centuries». Annals of Science 68 (3): 351–373. doi:.
- Grant, E. (1996). The Foundations of Modern Science in the Middle Ages: Their Religious, Institutional, and Intellectual Contexts. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-56762-6.
- Grassi, H. (1960a) [1619]. «On the Three Comets of the Year MDCXIII». Introduction to the Controversy on the Comets of 1618. Μτφρ. O'Malley, C. D. σελίδες 3–19.
- Grassi, H. (1960b) [1619]. «The Astronomical and Philosophical Balance». Introduction to the Controversy on the Comets of 1618. Μτφρ. O'Malley, C. D. σελίδες 67–132.
- Gribbin, J. (2008). The Fellowship: Gilbert, Bacon, Harvey, Wren, Newton and the Story of the Scientific Revolution. Woodstock: Overlook Press. ISBN 978-1-59020-026-1.
- Hannam, J. (2009). God's philosophers: how the medieval world laid the foundations of modern science. Icon Books Ltd. ISBN 978-1-84831-158-9.
- Hilliam, R. (2005). Galileo Galilei: Father of modern science. The Rosen Publishing Group. ISBN 978-1-4042-0314-3.
- Hoskin, M., επιμ. (1999). The Cambridge concise history of astronomy Cambridge University Press.
- Hawking, S. (1988). A Brief History of Time. New York: Bantam Books. ISBN 978-0-553-34614-5.
- Heilbron, J. L. (2005). Censorship of Astronomy in Italy after Galileo. σελίδες 279–322.
- Hellman, H. (1988). Great Feuds in Science. Ten of the Liveliest Disputes Ever. New York: Wiley.
- Heilbron, J. L. (2010). Galileo. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-958352-2.
- Jarrel, R. A. (1989). «The contemporaries of Tycho Brahe». Planetary Astronomy from the Renaissance to the Rise of Astrophysics. Part A: Tycho Brahe to Newton: 22–32. Bibcode: 1989parr.conf...22J.
- Jung, E. (2011). «Encyclopedia of Medieval Philosophy: Philosophy Between 500 and 1500». Στο: Lagerlund, H., επιμ. Encyclopedia of Medieval Philosophy: Philosophy Between 500 and 1500. 1. Springer, σσ. 540–542. ISBN 978-1-4020-9728-7.
- Kelter, I. A. (2005) [1955]. The Refusal to Accommodate. Jesuit Exegetes and the Copernican System. σελίδες 38–53.
- King, C. C. (2003). The History of the Telescope. Dover Publications. ISBN 978-0-486-43265-6.
- Koestler, A. (1990) [1959 (Hutchinson, London)]. The Sleepwalkers: A History of Man's Changing Vision of the Universe. Penguin. ISBN 978-0-14-019246-9..
- Koyré, A. (1978). Galilean Studies. Harvester Press.
- Lattis, J. M. (1994). Between Copernicus and Galileo: Christopher Clavius and the Collapse of Ptolemaic Cosmology. Chicago: University of Chicago Press.
- Langford, J. K. (1998) [1966]. Galileo, Science and the Church (3rd έκδοση). St. Augustine's Press. ISBN 978-1-890318-25-3.
- Lessl, T. (June 2000). «The Galileo Legend». New Oxford Review: 27–33. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-09-27. https://web.archive.org/web/20130927233952/http://www.catholiceducation.org/articles/apologetics/ap0138.html. Ανακτήθηκε στις 2024-04-04.
- Lindberg, D. (2008). «Galileo, the Church, and the Cosmos». Στο: Lindberg, D.· Numbers, R. When Christianity and Science Meet. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-48215-6.
- Linton, C. M. (2004). From Eudoxus to Einstein – A History of Mathematical Astronomy. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-82750-8.
- McMullin, E., επιμ. (2005). The Church and Galileo. Notre Dame: University of Notre Dame Press. ISBN 978-0-268-03483-2.
- McMullin, E. (2005a). The Church's Ban on Copernicanism, 1616. σελίδες 150–190.
- Machamer, P., επιμ. (1998). The Cambridge Companion to Galileo. Cambridge University Press.
- Moss, J. D.· Wallace, W. (2003). Rhetoric & dialectic in the time of Galileo. Washington: CUA Press. ISBN 978-0-8132-1331-6.
- Naess, A. (2004). Galileo Galilei: When the World Stood Still. Springer Science & Business Media. ISBN 978-3-540-27054-6.
- Naylor, R. H. (1990). «Galileo's Method of Analysis and Synthesis». Isis 81 (4): 695–707. doi:.
- Newall, P. (2004). «The Galileo Affair». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2004.
- Ondra, L. (July 2004). «A New View of Mizar». Sky & Telescope 108 (1): 72–75. Bibcode: 2004S&T...108a..72O. https://archive.org/details/sim_sky-and-telescope_2004-07_108_1/page/72.
- Owen, R. (29 January 2009). «Catholic Church abandons plan to erect statue of Galileo». London: TimesOnline News. http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/europe/article5612996.ece. Ανακτήθηκε στις 22 April 2011.
- Owen, R.; Delaney, S. (4 March 2008). «Vatican recants with a statue of Galileo». TimesOnline News (London). http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/faith/article3478943.ece. Ανακτήθηκε στις 2 March 2009.
- Remmert, V. R. (2005). «Galileo, God, and Mathematics». Στο: Koetsier, T.· Bergmans, L. Mathematics and the Divine. A Historical Study. Amsterdam: Elsevier. σελίδες 347–360.
- Ratzinger, J. C. (1994). Turning point for Europe? The Church in the Modern World – Assessment and Forecast. Μτφρ. McNeil, B. San Francisco: Ignatius Press. ISBN 978-0-89870-461-7. OCLC 60292876.
- Reston, J. (2000). Galileo: A Life. Beard Books. ISBN 978-1-893122-62-8.
- Sharratt, M. (1994). Galileo: Decisive Innovator. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-56671-1.
- Shea, W. R.· Artigas, M. (2003). Galileo in Rome: The Rise and Fall of a Troublesome Genius. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-516598-2. Unknown parameter
|name-list-style=ignored (βοήθεια) - Sobel, D. (2000) [1999]. Galileo's Daughter. London: Fourth Estate. ISBN 978-1-85702-712-9.
- Taton, R.· Wilson, C., επιμ. (1989). Planetary astronomy from the Renaissance to the rise of astrophysics Part A: Tycho Brahe to Newton. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-24254-7.
- Thoren, V. E. (1989). «Tycho Brahe». Στο: Taton, R.· Wilson, C. Planetary astronomy from the Renaissance to the rise of astrophysics Part A: Tycho Brahe to Newton. Cambridge University Press. σελίδες 3–21. ISBN 978-0-521-35158-4.
- Van Helden, A. (1989). «Galileo, telescopic astronomy, and the Copernican system». Στο: Taton, R.· Wilson, C. Planetary astronomy from the Renaissance to the rise of astrophysics Part A: Tycho Brahe to Newton. σελίδες 81–105.
- Van Helden, A. (1985). Measuring the Universe: Cosmic Dimensions from Aristarchus to Halley. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-84881-5.
- Wallace, W. A. (1984). Galileo and His Sources: The Heritage of the Collegio Romano in Galileo's Science. Princeton: Princeton Univ. Bibcode:1984gshc.book.....W. ISBN 978-0-691-08355-1.
- Wallace, W. A. (2004). Domingo de Soto and the Early Galileo. Aldershot: Ashgate Publishing. ISBN 978-0-86078-964-2.
- White, M. (2007). Galileo: Antichrist: A Biography. London: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-0-297-84868-4.
- Wisan, W. L. (1984). «Galileo and the Process of Scientific Creation». Isis 75 (2): 269–286. doi:.
- Zik, Y. (2001). «Science and Instruments: The telescope as a scientific instrument at the beginning of the seventeenth century». Perspectives on Science 9 (3): 259–284. doi:.
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Biagioli, M. (1993). Galileo, Courtier: The Practice of Science in the Culture of Absolutism. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-04559-7.
- Clavelin, M. (1974). The Natural Philosophy of Galileo. MIT Press.
Clerke, Agnes Mary (1911) «Galileo Galilei» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 12 (11η έκδοση), σσ. 406–410- Coffa, J. (1968). «Galileo's Concept of Inertia». Physis Riv. Internaz. Storia Sci. 10: 261–281.
- Consolmagno, G.· Schaefer, M. (1994). Worlds Apart, A Textbook in Planetary Science. Englewood: Prentice-Hall. Bibcode:1994watp.book.....C. ISBN 978-0-13-964131-2.
- Drabkin, I.· Drake, S., επιμ. (1960). On Motion and On Mechanics. University of Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-02030-9.
- Drake, Stillman. Galileo (University of Toronto Press, 2017).
- Drake, Stillman. Essays on Galileo and the History and Philosophy of Science (U of Toronto Press, 2019).
- Drake, Stillman. Galileo and the First Mechanical Computing Device (U of Toronto Press, 2019).
- Dugas, R. (1988) [1955]. A History of Mechanics. Dover Publications. ISBN 978-0-486-65632-8.
- Catholic Encyclopedia. History of Physics, 1911. by P. Duhem.
- Fantoli, A. (2003). Galileo: For Copernicanism and the Church (3rd έκδοση). Vatican Observatory Publications. ISBN 978-88-209-7427-5.
- Feyerabend, P. (1975). Against Method. Verso.
- Galilei, G. (1960) [1623]. «The Assayer». The Controversy on the Comets of 1618. Μτφρ. Drake, S. σελίδες 151–336. ISBN 978-1-158-34578-6.
- Galilei, G.· Scheiner, C. (2010). On Sunspots. Μτφρ. Reeves, E.· Van Helden, A. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-70715-0.
- Geymonat, L. (1965). Galileo Galilei, A biography and inquiry into his philosophy and science. Μτφρ. Drake, S. McGraw-Hill. Bibcode:1965ggbi.book.....G.
- Gilbert, Neal Ward. "Galileo and the School of Padua." Journal of the History of Philosophy 1.2 (1963): 223–231. online
- Grant, E. (1965–1967). «Aristotle, Philoponus, Avempace, and Galileo's Pisan Dynamics». Centaurus 11 (2): 79–95. doi:. Bibcode: 1966Cent...11...79G.
- Hall, A. R. (1963). From Galileo to Newton, 1630–1720. Collins.
- Hall, A. R. (1964–1965). «Galileo and the Science of Motion». British Journal for the History of Science 2 (3): 185. doi:.
- Humphreys, W. C. (1967). «Galileo, Falling Bodies and Inclined Planes. An Attempt at Reconstructing Galileo's Discovery of the Law of Squares». British Journal for the History of Science 3 (3): 225–244. doi:.
- Koyré, Alexandre. "Galileo and Plato." Journal of the History of Ideas 4.4 (1943): 400–428. online (PDF)
- Koyré, Alexandre. "Galileo and the scientific revolution of the seventeenth century." Philosophical Review 52.4 (1943): 333–348. online (PDF)
