Άρθρωση

Μια άρθρωση, στα σπονδυλωτά ζώα, είναι μέρος στον σκελετό, όπου έρχονται σε επαφή και συνδέονται, δύο ή περισσότερα οστά, τα οποία δεν είναι σταθερά μεταξύ τους στα υπόλοιπα σημεία τους. Στα αρθρόποδα είναι μέρος του εξωσκελετού. Οι αρθρώσεις, με τον τρόπο που είναι κατασκευασμένες, δίνουν ευκαμψία, εκτός από στήριξη, στο υπόλοιπο ερειστικό σύστημα (του οποίου είναι μέρος), ώστε να επιτρέπουν την πραγματοποίηση και ταυτόχρονα να καθορίζουν τον τρόπο των κινήσεων στους οργανισμούς.

Οι αρθρώσεις στα σπονδυλωτά (και στον άνθρωπο)

Μια διάρθρωση.

Τύποι αρθρώσεων

Λειτουργούν σαν λιπαντικό μέσα στη μηχανή για να μην χτυπάνε τα μέταλλα μεταξύ τους

Ανάλογα με την κινητικότητα και το είδος του ιστού που παρεμβάλλεται, οι αρθρώσεις διακρίνονται σε:

1. Διαρθρώσεις: αποτελούν τον συνηθέστερο τύπο άρθρωσης και επιτρέπουν ελεύθερη κίνηση, όπως η άρθρωση του γόνατος, του ώμου, του αγκώνα κ.ά.
2. Συναρθρώσεις ή Συνδεσμώσεις: δεν επιτρεπουν ορατές κινήσεις, όπως οι ραφές του κρανίου, η ηβική σύμφυση κ.α.
3. Αμφιαρθρώσεις: χαρακτηρίζονται από ινοχονδρώδη συνένωση με ελάχιστη κίνηση οπως οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι.

Δομή

Τα πέρατα των οστών στις διαρθρώσεις περιβάλλονται από τον αρθρικό υμένα και τον αρθρικό θύλακο, οι δε αρθρικές επιφάνειες καλύπτονται από τον αρθρικό χόνδρο και πληρώνονται από αρθρικό υγρό:

• Ο αρθρικός θύλακας, όπως οι σύνδεσμοι και οι τένοντες, σχηματίζονται από δεσμίδες ινών κολλαγόνου.
• Ο αρθρικός χόνδρος καλύπτει την εσωτερική επιφάνεια της άρθρωσης και αποτελείται από στιβάδα καλυπτηρίων κυττάρων, τα οποία, σε περίπτωση φλεγμονής πολλαπλασιάζονται και προκαλούν αρθρίτιδα.
• Στις διαρθρώσεις υπάρχει ελάχιστο αρθρικό υγρό, το οποίο διευκολύνει την κίνηση των αρθρικών επιφανειών, ενώ παρέχει θρεπτικές ουσίες για τον αρθρικό χόνδρο. Το αρθρικό υγρό αυξάνεται σε παθολογικές καταστάσεις και είναι συνήθως φλεγμονώδες.

Βιβλιογραφία

• Snell R., «Κλινική ανατομική», ιατρικές εκδόσεις Λίτσας.