dbo:abstract
|
- حرب العبيد الأولى (135-132 ق.م) كانت انتفاضة غير ناجحة للعبيد ضد الرومان في جزيرة صقلية في إنا. قادها إيونوس (يونس السوري) وهو عبد سابق ادعى أنه نبي، و «كليو» القيلقيلي وهو قائده العسكري. بعد بعض المعارك البسيطة التي فاز بها على العبيد وصل جيش أكبر من روما إلى الجزيرة وهزم المتمردين. (ar)
- حرب العبيد الثانية هي انتفاضة فاشلة قام بها الرقيق ضد الجمهورية الرومانية في جزيرة صقلية. استمرت الحرب من عام 104 قبل الميلاد و لمدة أربع سنوات. (ar)
- La Primera Guerra Servil (135 aC - 132 aC) va ser un aixecament dels esclaus de l'illa de Sicília contra els romans, que va acabar en fracàs. Els esclaus van ser liderats per Eunus, un esclau que afirmava ser profeta i un esclau sicilià anomenat "" que va exercir com a comandant general. Després d'algunes batalles menors en què els esclaus van resultar victoriosos (les seves forces van arribar a sumar 200 mil homes). Tanmateix, un gran exèrcit romà (70 mil homes) va desembarcar a Sicília i va derrotar els esclaus. (ca)
- La Tercera Guerra Servil, també anomenada guerra dels Gladiadors i guerra d'Espàrtac per Plutarc, va ser la darrera d'un seguit de revoltes d'esclaus, no reeixides ni correlacionades, contra la República de Roma, conegudes de forma col·lectiva com a Guerres Servils. La Tercera Guerra Servil fou tanmateix l'única que amenaçà directament la metròpoli i la que causà més alarma entre la població de Roma a causa del ràpid increment d'efectius que tingué l'exèrcit d'esclaus revoltats entre els anys 73 i 71 aC. La revolta fou finalment esclafada gràcies a l'acció militar comandada per Cras, malgrat que els seus efectes es deixaren sentir encara durant anys sobre la política de Roma. Entre els anys 73 i 71 aC, una banda d'esclaus revoltats —originalment un petit grup d'uns 70 gladiadors escapolits, que va créixer fins a aglutinar 120.000 homes, dones i nens— va mobilitzar-se per la província romana d'Itàlia assaltant-la amb relativa impunitat sota el comandament de diversos líders, incloent-hi el famós gladiador-general Espàrtac. Els esclaus revoltats van constituir una força armada sorprenentment efectiva que va demostrar repetides vegades la seva capacitat per a resistir l'exèrcit romà, des de les patrulles locals de la Campània, a les milícies romanes i fins i tot les qualificades legions sota comandament consular. Plutarc va descriure les accions dels esclaus com un intent d'escapar dels seus amos i fugir a través de la Gàl·lia Cisalpina, mentre que Apià i Flor retraten la revolta com una guerra civil en la qual els esclaus van fer campanya per a capturar la mateixa ciutat de Roma. La creixent alarma al Senat romà sobre els continus èxits militars d'aquesta banda i sobre els seus estralls contra les ciutats i els camps romans va portar finalment a fer que Roma reunís un exèrcit de vuit legions sota el lideratge, sever però efectiu, de Marc Licini Cras. La guerra acabà el 71 aC quan, després d'una llarga i amarga retirada davant les legions de Cras i la comprensió que les legions de Gneu Pompeu Magne i Marc Licini Lucul·le estaven avançant per encerclar-los, els exèrcits d'Espàrtac es van llançar amb tota la seva força contra les legions de Cras i van ser completament aniquilats. Tot i que la guerra d'Espàrtac és notable per dret propi, la Tercera Guerra Servil va ser significativa en la història de l'antiga Roma pel seu efecte sobre les carreres de Pompeu i Cras. Els dos generals van utilitzar els seus èxits contra la revolta per promocionar les seves carreres polítiques, aprofitant-se del favor del poble i de l'amenaça implícita de les seves legions per influir en favor seu en les eleccions consulars del 70 aC. Les seves accions com a cònsols van promoure en gran manera la subversió de les institucions polítiques romanes i van contribuir a la transició final de la República romana a l'Imperi Romà. (ca)
- La segona guerra servil va ser un aixecament d'esclaus sicilians contra Roma que va finalitzar amb la victòria dels republicans. El conflicte va tenir lloc entre els anys 104 aC i 100 aC. (ca)
- Spartakovo povstání (známé též jako třetí povstání otroků) bylo největší povstání otroků ve starověku, které ohrozilo samotnou existenci mocné Římské republiky. Od předchozích dvou velkých vzpour (první a druhé povstání otroků na Sicílii) se odlišovalo zejména tím, že jeho jádro netvořili otroci, ale gladiátoři. Mělo vojenskou organizaci a jeho vůdce Spartakus vynikal odvahou, organizačními schopnostmi a taktickou vyzrálostí. Rebelie začala roku 73 př. n. l., když gladiátor Spartakus, původem z Thrákie, zorganizoval v gladiátorské škole v Capui vzpouru, která byla prozrazena, ale podařilo se uniknout skupině asi 70 gladiátorů. Skryli se na hoře Vesuvu, několikrát porazili různě velké oddíly římského vojska a získali jejich zbraně. Postupně se k nim přidávali další otroci, pastevci a v menší míře i svobodní rolníci, až jich nakonec bylo přes 120 000. Se Spartakovým cílem odvést otroky z Itálie severní cestou část z nich nesouhlasila a pod vedením Gala jménem Crixus se od Spartaka roku 72 př. n. l. oddělila. Tato skupina byla krátce nato poražena u hory na poloostrově Gargano. Spartakovo vojsko, vůči němuž se následně římské vojsko obrátilo, však zvítězilo v několika bitvách v severní Itálii. Přestože nyní měli otroci cestu přes Alpy volnou, pustili se z neznámých důvodů na jih, obsadili město (Thurioi), které učinili svou základnou, ale nepodařilo se jim přeplavit na Sicílii. Mezitím se velitelem římských vojsk stal Marcus Licinius Crassus, který v armádě zavedl disciplínu, postavil nové legie a uzavřel Spartakovy přívržence na Bruttijském poloostrově na jihu Itálie. Spartakovým přívržencům se sice podařilo dostat z obklíčení (71 př. n. l.), ale od hlavního Spartakova vojska se oddělily oddíly pod vedením Gannika a Casta, které byly Římem poraženy. Samotné Spartakovo vojsko bylo nakonec poraženo v Apulii na řece Silarus, kde v namáhavém boji zemřel Spartakus a asi 40 až 60 tisíc vzbouřenců. Poslední skupinu vzbouřenců v severní Itálii nakonec zničil Pompeius, který se právě vracel z Hispánie, za což mu senát dovolil ucházet se o funkci konzula. 6 000 zajatých otroků dal Crassus ukřižovat podél cesty Via Appia. Spartakovo povstání bylo v průběhu dějin vnímáno jako symbol boje proti otroctví a nespravedlnosti. Stalo se námětem mnoha kulturních děl, od obrazů a soch, přes knihy, divadelní hry a balet, až po filmy a seriály. (cs)
- حرب العبيد الثالثة(73-71 ق.م)، أو حرب المصارعين وكما سماها بلوتارخ حرب سبارتاكوس، هي آخر حرب في سلسلة من تمردات للعبيد غير المرتبطة وغير الناجحة في وجه الجمهورية الرومانية، وتسمى السلسلة حروب العبيد الرومانية. تعتبر حرب العبيد الثالثة الحرب الوحيدة في السلسلة التي هزت وهددت القلب الروماني وهو إيطاليا، كما أثارت انتباه الشعب نتيجة إلى فوز المتمردين المتكرر ضد الجيش الروماني وزيادة أعدادهم بسرعة بين عامين 73 و71 قبل الميلاد. قضي على التمرد من خلال جهود عسكرية مركزة لقائد وحيد وهو ماركوس ليسينيوس كراسوس، مع أن آثار التمرد لازالت موجودة في السياسات الرومانية لسنوات. بين عامي 73-71 قبل الميلاد، هربت مجموعة من العبيد، كان عدد المجموعة في البادئ حوالي 78، وغالبهم مصارعون من أصول تراقية وغالية وجرمانية وكبر عددهم حتى وصل إلى 120,000 رجل وامرأة وطفل، وتجولوا وغزوا أنحاء عدة في إيطاليا تحت لواء قادة عدة، من صمنهم المصارع والجنرال سبارتاكوس. أظهر رجال هذه المجموعة قوة كبيرة مفاجئة في تصديهم للعسكرية الرومانية، من ضمنهم الدوريات التي جالت كامبانيا، والميليشيا الرومانية، والفيالق الرومانية تحت قيادة قنصلية. وصف بلوتارخ أعمال المتمردين بأنها محاولة هروب للعبيد الرومان إلى غاليا كيسالبينا، بينما صور كل من أبيان الثورة بأنها حرب أهلية حاول فيها العبيد القبض على مدينة روما. كون مجلس الشيوخ الروماني مخاوف متنامية نظراً لانتصارات هذه العصابة المتنامية، ونهبهم للمدن والأرياف الرومانية، فجهزت روما جيشاً مكون من ثمانية فيالق تحت قيادة قاسية وفعالة لماركوس ليسينيوس كراسوس. انتهت الحرب في 71 ق.م. عندما بدأت جيوش سبارتاكوس بالانسحاب بعد قتال طويل وعنيف أمام فيالق كراسوس، لكن أدركوا أن فيالق بومبيوس الكبير وماركوس تيرينتيوس فارو لوكولوس كانت على تحرك لمحاصرتهم، فأطلقوا كامل قوتهم ضد فيالق كراسوس، وهزموا بالكامل. كانت حرب العبيد الثالثة مهمة لتاريخ روما القديمة، بسبب تأثيرها على حياة كراسوس وبومبيوس المهنية، استخدم الجنرالان نجاحهم في إخماد التمرد لتوسيع نفوذهم السياسي، والتأثير في الانتخابات القنصلية لعام 70 ق.م لصالحهم. ساهمت أعمالهم كقنصلان في تحويل المؤسسات السياسية القنصلية والانتقال النهائي من الجمهورية الرومانية إلى الإمبراطورية الرومانية. (ar)
- La dua sklava milito estis la dua en la serio de grandaj sklavribeloj okazintaj en la Romia Respubliko. La ribelo okazis sur la insulo Sicilio inter 104-100 a.K, preskaŭ 30 jarojn post la unua sklaveca milito. Tiu okazis pro la rifuzo de la sklavposedantoj obei rezolucion de la Romia Senato, kiu postulis la liberigon de ĉirkaŭ 8 000 Bitiniaj sklavoj por helpi la romianoj malhelpi germanajn tribojn invadi la imperion. Ĉirkaŭ 230 sklavoj, kiuj vane esperis sian liberigon pro la senata ordono, komencis ribeli kontraŭ siaj mastroj. Sed eĉ ĉi tiu ribelo baldaŭ finiĝis, kiam la teritorioj, en kiuj fortikiĝis la ribeluloj, estis okupitaj de la romaj trupoj. Baldaŭ poste komenciĝis la dua ondo de la ribelo gvidita de sklavo nomata , prenante kiel ekzemplon la iaman sklavgvidanton , kiu proklamis sin Antioĥo de la Seleŭkida linio, li alprenis la nomon Trifono. La sklavarmeo de Slavius kaŭzis malvenkon al la loka gardistaro de la Roma Legio. Paralelan ribelon aliflanke de la insulo gvidis sklavo nomata . La romianoj sendis tri konsulojn al Sicilio por subpremi la ribelon; kaj kvankam ili sukcesis venki la ribelajn fortojn, ili ne sukcesis fini la ribelon. Ĝis 101 a.K. la ribelo finiĝis en duelo inter la konsulo Aquillius kaj la sklavestro Athenion, la posteulo de Selvius. La konsulo mortigis Athenion kaj la ribelantoj kapitulacis. (eo)
- La unua sklava milito eksplodis en 136 a.K. en la regiono de la urbo Enno en Sicilio. Fontoj diras, ke la ribeluloj komencis la ribelon pro nehoma traktado eĉ de la sklavoj, kiuj suferis de siaj mastroj, kiel priskribas la greka historiisto Diodoro Sicila : Dum la sklavoj, subpremitaj de la turmentoj kaj plagoj, kiuj plej ofte estis altruditaj al ili sen logika kialo, ne plu povis elteni ĝin. Ĉi tio estas ĉar ili renkontis unu la alian en la okazoj, kiuj okazis al ili, kaj ni parolis unu al la alia pri ribelo ĝis la tempo venis, ke ili plenumu sian planon. La ribelon gvidis sklavo de siria deveno nomata . Post mallonga tempo kaj pluraj venkoj, paralela ribelo eksplodis aliflanke de la insulo, gvidata de sklavo nomata Kleon el Malgranda Azio, kaj la ribelouloj plumarŝis orienten kaj kaptias la urboj de Katanio kaj Tauromenium. Ilia atingo deĉenigis plurajn malgrandajn ribelojn en Italio kaj ĝis Deloso en la Egea Maro. Kleon baldaŭ akceptis la aŭtoritaton de Eunus kaj la Popola Asembleo organizita de la ribeluloj kronis Eunusn reĝon, kiu konsekvence ŝanĝis sian nomon al Antiochus. Eunus kaj Kleon sukcesis forpeli plurajn romiajn provojn estingi la ribelon ĝis armeo komandita de konsulo P. Rupilius alvenis en Sicilion en 134 kaj sieĝis la urbojn kontrolitajn de la sklavoj. La ribelo finiĝis post kiam la romianoj sieĝis la urbojn liberigitajn de la ribeluloj kaj konkeris unu post alia. La ĉefa faktoro, kiu helpis la venkon de la romanoj super la ribeluloj, estis la internaj streĉiĝoj ene de la ribela grupo: rimarkinte, ke ilia fino estas proksima, ili turnis sin reciproke kaj ilia unueco disfalis. La ribelo finiĝis en 132 a.k. kun la falo de Enno kaj Tauromenium. (eo)
- La Tria Sklava Milito (ankaŭ konata kiel la Gladiatora Milito aŭ la Spartaka Milito), kiu okazis en Romo inter 73-71 a.K., estis la lasta el la tri grandaj sklavmilitoj en la Romia Respubliko. Ĉi tiu milito ankaŭ estis la sola, kiu prezentis rektan minacon al la urbo Romo mem. La gvidestro de la ribeluloj estis Spartako. Pro ĝia grandeco iuj historiistoj priskribas la eventoj kiel enlanda milito. La milito komenciĝis ĉe la Gladiatora Trejnejo en Capua, ĉirkaŭ 200 km de Romo, kiam 78 gladiatoroj indignis pri la hontinda traktado, kiun ili ricevis de sia mastro, ribelis kontraŭ li kaj dum la sekvaj du jaroj teruris la civitanojn de Romo. Dum ĉi tiu tempo la armeo de ribelaj sklavoj kreskis al pinto de 120 000 ribeluloj, inkluzivante virinoj kaj infanoj. La ribelula armeo uzis taktikojn de gerilo kontraŭ la romianoj kaj sukcesis gajni batalojn kontraŭ granda nombro da romiaj legioj. La batalado finiĝis en granda batalo, dum kiu la armeo de Crassus (romia politikisto konata pro sia granda riĉeco) atakis la ribelan armeon kaj fine malvenkis ilin ĉar en tiu batalo preskaŭ ĉiuj ribelemaj sklavoj, inkluzive de ilia estro Spartako, estis mortigitaj. Post la fino de la ribelo, ĉirkaŭ 6 000 ribeluloj estis krucumitaj laŭ la vojo inter Capua kaj Romo, kaj Crassus mem estis festata en venka parado (Ovatio). (eo)
- La tercera guerra servil, también llamada por Plutarco guerra de los Gladiadores y guerra de Espartaco, fue la última de una serie de revueltas de esclavos, sin éxito ni relación, contra la República romana, conocidas en su conjunto como las guerras serviles o guerras de los Esclavos. La tercera guerra servil fue la única que consiguió plantear una amenaza seria al núcleo de Roma y a Italia entera y fue doblemente alarmante para el pueblo romano por los continuos éxitos de la creciente banda de esclavos rebeldes contra el ejército romano, entre 73 y 71 a. C. La revuelta fue aplastada finalmente en 71 a. C. por la operación militar concentrada de los comandantes Pompeyo, Craso y Lúculo, aunque los acontecimientos siguieron teniendo efectos indirectos en la política romana de los años posteriores. Entre 73 y 71 a. C., una banda de esclavos huidos —originalmente un pequeño cuadro de unos setenta gladiadores fugados que creció hasta ser una banda de ciento veinte mil hombres, mujeres y niños— deambuló por toda Italia asaltándola con relativa impunidad bajo el mando de varios líderes, incluyendo al famoso gladiador-general Espartaco. Los adultos capacitados de esta banda constituyeron una fuerza armada sorprendentemente efectiva que demostró repetidas veces su capacidad para resistir al ejército romano, desde las patrullas locales de Campania a las milicias romanas y las cualificadas legiones bajo mando consular. Plutarco describió las acciones de los esclavos como un intento de estos de escapar de sus amos y huir a través de la Galia Cisalpina, mientras que Apiano y Floro retratan la revuelta como una guerra civil en la que los esclavos hicieron campaña para capturar la misma ciudad de Roma. La creciente alarma en el Senado sobre los continuos éxitos militares de esta banda y sobre sus estragos contra las ciudades y los campos romanos llevó finalmente a que Roma reuniera un ejército de ocho legiones bajo el liderazgo, severo pero efectivo, de Craso. La guerra terminó en 71 a. C. cuando, tras una larga y amarga retirada ante las legiones de Craso y la comprensión de que las legiones de Pompeyo y Marco Terencio Varro Lúculo estaban avanzando para encerrarlos, los ejércitos de Espartaco se lanzaron con toda su fuerza contra las legiones de Craso y fueron completamente aniquilados. Aunque la guerra de Espartaco es notable por derecho propio, la tercera guerra servil fue significativa en la historia de la Antigua Roma por su efecto sobre las carreras de Pompeyo y Craso. Los dos generales utilizaron sus éxitos contra la revuelta para promocionar sus carreras políticas, aprovechándose del favor del pueblo y de la amenaza implícita de sus legiones para influir en su favor en las elecciones consulares de 70 a. C. Sus acciones como cónsules promovieron en gran medida la subversión de las instituciones políticas romanas y contribuyeron a la transición final de la República romana al Imperio romano.[cita requerida] (es)
- La segunda guerra servil fue un levantamiento de esclavos en Sicilia contra Roma, que terminaría tras cuatro años de levantamiento, cuando el cónsul Manio Aquilio logró sofocar la rebelión. El conflicto tuvo lugar entre los años 104 a. C. y 100 a. C. (es)
- Bigarren Gerra Serbila, esklabo siziliarren Erromaren aurkako altxamendu bat izan zen, errepublikarrak garaile irten zirelarik. Gerra hau, K.a. 104 eta K.a. 100 bitartean gertatu zen. (eu)
- La primera guerra servil (135 a. C. - 132 a. C.) comenzó con el levantamiento de los esclavos de Sicilia contra los romanos. Eunoo, que afirmaba ser un profeta, y , alzado como general de los sublevados, fueron sus líderes. Se produjeron batallas menores con resultado victorioso para los rebeldes, que contaban con un contingente de entre 60.000 y 200.000 hombres, habiendo tomado la ciudad de Enna, en el centro de la ínsula, hecho profetizado por Eunoo, hasta el desembarco de un ejército romano en la isla de 70.000 efectivos que sofocó finalmente la sedición. (es)
- La deuxième guerre servile est une révolte d'esclaves survenue en Sicile, alors province romaine, entre 104 et 100 av. J.-C.. Le soulèvement fut dirigé par un ancien esclave oriental, Salvius Tryphon, qui tenta d'établir un royaume hellénistique, au détriment de la République romaine. La répression de la révolte fit environ 20 000 morts. (fr)
- La troisième guerre servile, aussi nommée guerre des Gladiateurs ou guerre de Spartacus, fut la dernière d’une série de rébellions d’esclaves contre la République romaine, connues collectivement sous le nom de guerres serviles. La troisième guerre servile dure entre 73 et 71 av. J.-C. Elle fut la seule à menacer directement le cœur romain de l’Italie et fut doublement préoccupante pour les citoyens romains libres en raison des succès répétés contre l’armée romaine d’une troupe d’esclaves rebelles qui augmentait rapidement. La rébellion fut finalement écrasée en 71 av. J.-C., après que toutes les forces militaires furent concentrées dans les mains d’un seul commandant, Marcus Licinius Crassus. Malgré cette victoire, la révolte eut des effets indirects sur la politique romaine durant les années suivantes. Entre 73 et 71 av. J.-C., des esclaves fugitifs (à l’origine un petit groupe d’environ 70 gladiateurs qui finit par atteindre un nombre de 120 000 hommes, femmes et enfants), se livrèrent au brigandage à travers l'Italie avec une relative impunité sous le commandement de plusieurs chefs, dont le célèbre gladiateur Spartacus. Les adultes en bonne santé de cette troupe s’organisèrent en une efficace force armée qui surprit les autorités en tenant tête aux patrouilles locales de Campanie, à la milice romaine et aux légions de l’armée romaine, entraînées sous commandement consulaire. Plutarque décrivit les actions des esclaves comme une tentative d’échapper à leurs maîtres et de fuir à travers la Gaule cisalpine, alors qu’Appien et Florus ont peint la révolte comme une guerre civile durant laquelle les esclaves élaborèrent une stratégie pour prendre la ville de Rome pour la forcer à les affranchir. L’inquiétude grandissait au Sénat romain à mesure que s’accumulaient les succès militaires des révoltés et leurs expéditions contre les villes et les campagnes romaines. La République finit par envoyer une armée de huit légions sous le commandement rude et efficace de Marcus Licinus Crassus. Les révoltés furent vaincus en 71 av. J.-C., après une longue et amère retraite combattante face aux légions de Crassus, alors que les légions de Pompée et Marcus Terentius Varro Lucullus se rapprochaient pour encercler les esclaves. Les armées de Spartacus tentèrent alors de lancer toutes leurs forces contre les légions de Crassus mais furent anéanties. Bien que la guerre de Spartacus ne soit stratégiquement pas notable par son déroulement en lui-même, ses impacts historiques ont été considérables, à commencer par les carrières de Pompée et Crassus. Les deux généraux utilisèrent leur succès dans la répression de la rébellion pour accélérer leur parcours politique, usant de leur popularité et de la pression menaçante de leurs légions pour influencer les élections consulaires de 70 av. J.-C. en leur faveur. Leurs actions comme consuls accélérèrent la subversion des institutions politiques romaines et contribuèrent finalement à la transition de la République romaine vers l’Empire romain. Plus tardivement, à l’époque moderne, la redécouverte de cette guerre en fit un symbole politique de la lutte contre l’esclavagisme et pour l’émancipation par elles-mêmes des catégories sociales opprimées. (fr)
- La première guerre servile est un soulèvement d'esclaves qui se déroula en Sicile de 140 ou 139 av. J.-C. à 132 av. J.-C., soulèvement mené par l'esclave Eunus (ou Eunos, Eunous), magicien syrien, au départ de la ville d'Enna (ou Henna). Ce n'est qu'après sept ans au cours desquels les esclaves administrèrent un royaume, et après plusieurs défaites des troupes romaines, que des armées consulaires mirent fin à la révolte. (fr)
- Perang Budak Kedua adalah pemberontakan budak yang gagal melawan Republik Romawi di pulau Sisilia. Perang ini berlangsung pada tahun 104 SM hingga 100 SM. Persitiwa ini dimulai ketika Konsul Gaius Marius, yang membutuhkan tambahan tentara untuk perangnya melawan suku Cimbri di Galia Cisalpina, membebaskan 800 budak Italia di Sisilia. Para budak non-Italia, yang merasa marah karena tidak ikut dibebaskan, memutuskan untuk memberontak. Mereka memilih seorang budak bernama sebagai pemimpinnya. Dalam pemberontakan ini, Salvius menggunakan nama Tryphon, dari nama Diodotos Tryphon, seorang raja Seleukia. Bersama seorang Kilikia bernama Athenion, Tryphon mengumpulkan sejumlah besar pasukan budak. Pada akhirnya Konsul berhasil memadamkan pemberontakan itu melalui upaya keras. (in)
- Perang Budak Ketiga, disebut juga Perang Gladiator dan Perang Spartacus oleh Plutarkhos, merupakan pemberontakan budak melawan Republik Romawi yang terjadi pada tahun 73-71 SM. Perang ini merupakan pemberontakan budak terakhir di Romawi, setelah sebelumnya terjadi beberapa kali pemberontakan budak, secara keseluruhan dikenal sebagai Perang Budak Romawi, yang tak berkaitan. Perang Budak Ketiga, seperti semua pemberontakan budak yang terjadi sebelumnya, berakhir dengan kegagalan. Perang Budak Ketiga merupakan satu-satunya pemberontakan budak yang secara langsung mengancam wilayah inti Romawi di Italia dan sangat membuat rakyat Romawi ketakutan akibat gerombolan budak pemberontak, yang dengan cepat bertambah banyak, berulang kali memperoleh kemenangan atas pasukan Romawi antara tahun 73 dan 71 SM. Pemberontakan pada akhirnya berhasil dihentikan melalui upaya militer terkonsentrasi di bawah satu komandan, yaitu Marcus Licinius Crassus, meskipun pemberontakan ini tetap memberikan pengaruh tak langsung terhadap politik Romawi bertahun-tahun setelahnya. Antara tahun 73 dan 71 SM segerombolan budak pelarian-awalnya berupa kelompok kecil yang terdiri atas 78 gladiator pelarian yang kemudian berkembang menjadi lebih dari 120,000 pria, wanita, dan anak-anak—berkeliaran di seluruh Italia dan banyak melakukan penjarahan di sana dengan relatif sukes di bawah kepemimpinan beberapa orang, termasuk jenderal gladiator yang terkenal Spartacus. Para petarung dalam gerombolan ini secara mengejutkan menjadi pasukan bersenjata yang efektif dan berulang kali mampu bertahan menghadapi militer Romawi, mulai dari patroli Campania setempat, milisi Romawi, hingga legiun Romawi terlatih di bawah komando konsul. Plutarkhos menggambarkan tindakan para budak sebagai upaya budak Romawi untuk kabur dari tuan mereka dan melarikan di melalui Galia Cisalpina, sedangkan Appianos dan Florus menggambarkan pemberontakan ini sebagai persang saudara yang mana para budak melancarkan kampanye untuk menaklukan kota Roma. Keberhasilan militer gerombolan ini yang berkelanjutan serta penjarahan yang mereka lakukan terhadap kota-kota dan daerah pedesaan Romawi membuat Senat Romawi semakin lama semakin waspada dan pada akhirnya Romawi mengerahkan pasukan sebanyak delapan legiun di bawah pimpinan Marcus Licinius Crassus yang keras namun efektif. Perang berakhir pada tahun 71 SM ketika pasukan Spartacus, setelah menjalani pertempuran yang panjang dan keras, terus mundur ketika legiun Crassus mendekat. Setelah menyadari bahwa legiun Gnaeus Pompeius Magnus dan Marcus Terentius Varro Lucullus sedang bergerak untuk mengurung mereka, gerombolan budak akhirnya melancarkan serangan penuh terhadap legiun Crassus dan secara telak dikalahkan. Perang Budak Ketiga menjadi signifikan dalam sejarah Romawi kuno secara lebih luas dalam pengaruhnya terhadap karier Pompeius dan Crassus. Dua jenderal ini memanfaatkan keberhasilan mereka dalam memadamkan pemberontakan untuk meningkatkan karier politik mereka, menggunakan dukungan rakyat dan ancaman tersirat legiun mereka untuk mempengaruhi pemilihan konsul pada tahun 70 SM demi kepentingan mereka. Tindakan mereka sebagai Konsul kelak sangat berpengaruh dalam subversi lembaga politik Romawi dan pada akhirnya ikut berperan dalam peralihan Republik Romawi menjadi Kekaisaran Romawi. (in)
- Perang Budak Pertama adalah upaya para budak yang gagal melawan Republik Romawi. Perang ini berlangsung pada tahun 135–132 SM. Konflik ini dimulai oleh pemberontakan para budak di Enna di pulau Sisilia. Perang Budak Pertama dipimpin oleh , seorang mantan budak yang mengaku sebagai nabi, dan Cleon, orang Kilikia yang menjadi komandan militer Eunus. Setelah terjadi beberapa pertempuran kecil yang dimenangkan oleh para budak, satu pasukan besar Romawi tiba di Sisilia dan mengalahkan para pemberontak. (in)
- The Third Servile War, also called the Gladiator War and the War of Spartacus by Plutarch, was the last in a series of slave rebellions against the Roman Republic known as the Servile Wars. This third rebellion was the only one that directly threatened the Roman heartland of Italy. It was particularly alarming to Rome because its military seemed powerless to suppress it. The revolt began in 73 BC, with the escape of around 70 slave gladiators from a gladiator school in Capua. They easily defeated the small Roman force sent to recapture them, and within two years, they had been joined by some 120,000 men, women, and children. The able-bodied adults of this large group were a surprisingly effective armed force that repeatedly showed they could withstand or defeat the Roman military, from the local Campanian patrols to the Roman militia and even to trained Roman legions under consular command. This army of slaves roamed across Italia, raiding estates and towns with relative impunity, sometimes dividing into separate but connected bands with several leaders, including the famous former gladiator Spartacus. The Roman Senate grew increasingly alarmed at the slave-army's depredations and continued military successes. Eventually Rome fielded an army of eight legions under the harsh but effective leadership of Marcus Licinius Crassus that destroyed the army of slaves in 71 BC. This happened after a long and bitter fighting retreat before the legions of Crassus and after the rebels realized that the legions of Pompey and Marcus Terentius Varro Lucullus were moving in to entrap them. The armies of Spartacus launched their full strength against Crassus's legions and were utterly defeated. Of the survivors, some 6,000 were crucified along the Appian Way. Plutarch's account of the revolt suggests that the slaves simply wished to escape to freedom and leave Roman territory by way of Cisalpine Gaul. Appian and Florus describe the revolt as a civil war in which the slaves intended to capture the city of Rome. The Third Servile War had significant and far-reaching effects on Rome's broader history. Pompey and Crassus exploited their successes to further their political careers, using their public acclaim and the implied threat of their legions to sway the consular elections of 70 BC in their favor. Their actions as consuls greatly furthered the subversion of Roman political institutions and contributed to the transformation of the Roman Republic into the Roman Empire. (en)
- 第一次奴隷戦争(だいいちじどれいせんそう)は、紀元前135年から紀元前132年にかけて発生した共和政ローマにおける戦争。シキリア属州(現在のシチリア)のエンナの奴隷による蜂起がきっかけであり、元奴隷で自身を預言者と称したとキリキア出身で軍事指揮官としてエウヌスを支えたが主たる指導者であった。いくつかの小さな戦闘で奴隷軍は勝利したが、ローマから大軍が送り込まれて敗北した。 (ja)
- 제3차 노예전쟁(Third Servile War) 또는 검투사 전쟁(Gladiator War)은 로마 공화정에서 일어난 최후의 노예반란이다. 반란군의 지도자인 스파르타쿠스의 이름을 따 스파르타쿠스의 난(War of Spartacus)이라고도 한다(플루타크의 표현). (ko)
- La prima guerra servile si svolse tra il 136 a.C. e il 132 a.C. in Sicilia orientale, con base centrale nella città-roccaforte di Enna, tra gli schiavi siciliani capeggiati da Euno e Cleone di Cilicia e l'esercito romano dell'isola. La guerra trasse origine dalle condizioni misere in cui versavano gli schiavi sin dalla fine della dominazione cartaginese. La scintilla fu la ribellione di Haenna. (it)
- 제2차 노예전쟁(Second Servile War)은 기원전 104년에서 기원전 100년 사이에 진행된 로마 공화정에 대항한 노예 반란이다. 제1차 노예전쟁과 마찬가지로 시칠리아에서 일어났다. 집정관 가이우스 마리우스는 갈리아 키살피나에서 들과 싸워 승리를 거두었는데, 마리우스는 비티니아 왕 에게 지원을 요청했다. 이탈리아의 로마 동맹시들은 로마의 조세징수관들이 세금을 내지 못한 이탈리아인들을 노예화했다고 주장하며 지원군을 보내지 않았다. 마리우스는 이탈리아 동맹시 사람으로 로마의 노예가 된 사람이 있다면 해방되어야 한다고 선언했다. 그 결과 시칠리아에서는 800여명의 이탈리아인 노예들이 해방되었다. 그러자 자신들도 해방될 것이라고 기대했던 비이탈리아계 노예들은 제멋대로 주인을 떠났다. 행정관이 그들에게 노예 상태로 돌아갈 것을 명하자 분노한 노예들이 반란을 일으켰다. 라는 노예가 한 세대 전의 의 전철을 밟아 지도자로 추대되었다. 살비우스는 셀레우코스조의 왕 디오도토스 트리폰에게서 따와 자기 이름을 트리폰이라고 정했다. 살비우스의 반란 노예들은 기병 2,000 명과 보병 20,000 여명 등으로 이루어졌으며, 곧이어 시칠리아 서부에서 과 그 병력이 합류했다. 로마 집정관 는 막대한 수고를 들인 뒤에야 난을 진압할 수 있었다. (ko)
- 제1차 노예전쟁(First Servile War)은 기원전 135년에서 기원전 132년 사이에 진행된 로마 공화정에 대항한 노예 반란이다. 시칠리아의 엔나에서 발생한 노예 반란으로 시작되었다. 노예들의 지도자 시리아 사람 는 스스로 예언자를 칭했으며, 킬리키아(오늘날의 터키) 사람 클레온이 군사 지휘관이 되었다. 노예들은 처음 몇 차례 작은 승리를 거두었으나 뒤이어 로마의 대군이 시칠리아에 상륙해 반란군을 진압했다. 제2차 포에니 전쟁으로 카르타고인들이 축출된 시칠리아에는 지배권의 이전이 일어났다. 이탈리아 반도의 투기꾼들이 시칠리아 섬으로 몰려들었고, 많은 땅을 헐값에 사들이거나 과거 카르타고파 시칠리아인의 소유였던 땅을 강탈했다. 로마파 시칠리아인들도 동포들에게 고통을 가하는 데 일조했다. 의 기록에 따르면 정치적으로 영향력 있는 노예주들, 대개 로마의 에퀴테스들은 노예들에게 충분한 식량과 의복을 제공하지 않았다. 노예들은 생존을 위해 도적이 되었다. 이런 와중에 가난한 시칠리아인들이 피해를 보았다. 수십 년에 걸친 긴장 끝에 결국 노예들이 반란을 일으켜 전쟁이 발발했다. 노예들의 지도자인 시리아 사람 는 노예들 사이에 영향력 있는 예언자이자 소환술사라고 받들어졌다. 에우누스가 노예였던 시절 그 주인이 그를 심포지엄의 재간꾼으로 일하게 했는데, 에우누스는 입으로 불을 내뿜는 등의 마술을 부릴 수 있었다. 에우누스는 시칠리아의 사회가 뒤집혀 귀족들이 죽거나 노예가 될 것이고 자신이 왕이 될 것이라고 말했다. 디오도루스 시쿨루스의 기록에 따르면 반란에 참여한 사람은 200,000 명 정도였다는데, 남녀를 모두 헤아리고 아마 어린아이까지 헤아린 숫자일 것이다. 티투스 리비우스는 반란자의 수를 70,000 명이라고 추산했고 도 여기에 동의했다. 에우누스가 전쟁에서 얼마나 역할을 담당했는지는 거의 알려져 있지 않다. 노예들의 승리는 모두 킬리키아 사람 클레온이라는 노예가 장군 역할을 하여 거둔 것으로 기록되어 있다. 클레온은 전투 도중에 죽었고 에우누스는 포로로 잡혀 로 끌려갔으나 처형당하기 전에 옥중에서 죽었다. 이 전쟁은 로마 공화정에 대항해 발생한 세 차례의 노예전쟁 중 첫 번째 전쟁이었다. (ko)
- 第二次奴隷戦争(伊: Seconda guerra servile)は、紀元前104年から紀元前100年にかけて共和政ローマ期にシチリアで起きた奴隷による大規模な反乱である。3度にわたって共和政ローマで起こった奴隷戦争の2度目の戦争である。 (ja)
- La seconda guerra servile scoppiò in Sicilia nel 102 a.C. e durò fino al 98 a.C. A quel tempo Roma era impegnata nella difficile campagna numidica contro Giugurta, re di Numidia, che aveva tenuto in scacco diversi eserciti romani. Questi non avevano concluso nulla fino a quando il comando venne trasferito a Gaio Mario, il quale in breve tempo risolse la partita a favore di Roma. (it)
- La terza guerra servile, anche nota come rivolta o guerra di Spartaco, fu una guerra combattuta tra la Repubblica romana e un esercito di schiavi ribelli tra il 73 e il 71 a.C. in Italia; la guerra terminò con la vittoria dell'esercito romano, comandato da Marco Licinio Crasso. Si trattò della terza e ultima delle guerre servili, una serie di ribellioni di schiavi contro la Repubblica romana, condotte in tempi diversi senza alcun legame tra loro e tutte destinate a risolversi in un insuccesso; a differenza delle precedenti, però, nella terza guerra servile, le bande di schiavi ribelli, rapidamente ingrossatesi, misero effettivamente in pericolo il controllo romano sull'Italia. Anche dopo la fine della guerra, infatti, il ricordo dello scontro continuò a condizionare almeno in parte la politica romana degli anni seguenti. (it)
- De Derde Slavenoorlog was een van de drie oorlogen die gevoerd werden na het uitbreken van een slavenopstand tegen de Romeinse Republiek. De derde oorlog ontstond in 73 v.C. nadat zo’n 70 gladiatoren onder leiding van Spartacus ontsnapten uit een gladiatorschool in Capua. (nl)
- 第三次奴隷戦争(だいさんじどれいせんそう、ラテン語: Tertium Bellum Servile)は、紀元前73年から紀元前71年にかけて共和政ローマ期にイタリア半島で起きたローマ軍と剣闘士・奴隷による戦争である。3度の奴隷戦争の中で最後にして最大規模のものであった。剣闘士らの指導者スパルタクスの名にちなんでスパルタクスの反乱、スパルタクスの乱、スパルタクスの蜂起やグラディアトルの反乱とも呼ばれる。 紀元前73年から71年にかけて、カプアの養成所を脱走したおよそ70人の剣闘士奴隷の集団は、最終的にはスパルタクスを指導者とする男性・女性そして子どもを含む約12万人の軍に膨れ上がり、イタリア各地を放浪し、襲撃した。この奴隷集団は驚くべき戦闘力を発揮し、差し向けられた地方の討伐隊、ローマ軍の民兵そして執政官の率いる軍団をことごとく撃退した。歴史家プルタルコスは逃亡奴隷たちは主人の手から逃れてガリア・キサルピナ(現在の北イタリア地方)からアルプス山脈を越えて故郷へ帰ることを望んでいたとし、これに対してアッピアノスやは剣闘士や奴隷の目標はローマ進軍であったとしている。 ローマの元老院は奴隷集団に対する連戦連敗と略奪行為に危機感を持ち、最終的には8個軍団をも動員し、その指揮権を厳格かつ有能なマルクス・リキニウス・クラッススに委ねた。紀元前71年、スパルタクスの奴隷軍はクラッススの軍団によってイタリア半島最南端のカラブリアに封じ込められた。元老院が増援としてポンペイウスとルクッルスの軍団を送り込んだことを知ったスパルタクスは残る全兵力を結集してクラッススに決戦を挑み、敗れて全滅した。 この反乱を包括的に記した古典史料にはプルタルコスの『対比列伝』とアッピアノスの『ローマの歴史』(Historia Romana)があり、フロルス、フロンティヌス、リウィウスそしてサッルスティウスの著作にもこの戦争に関する記述がある。 第三次奴隷戦争は近世以降にヴォルテールやカール・マルクスそしてウラジーミル・レーニンといった思想家・革命家から「正しい戦争」と評価され、指導者のスパルタクスは抑圧から解放を求める労働者階級の英雄と見なされるようになった。 (ja)
- Powstanie Spartakusa – trwające w latach 73–71 p.n.e. największe powstanie niewolników w starożytnym Rzymie. W ciągu dwóch lat siły Spartakusa, składające się z tysięcy niewolników, gladiatorów i zubożałych chłopów, wznieciły powstanie na terenie niemalże całej Italii. Kres buntowi położyły nieporozumienia w szeregach przywódców powstania oraz bitwa nad rzeką Silarus, w której zginął Spartakus. (pl)
- A Segunda Guerra Servil foi uma revolta de escravos na Sicília romana iniciada em 104 a.C. e que durou até 100 a.C. (pt)
- A Primeira Guerra Servil (135–132 a.C.) foi uma revolta de escravos iniciada em Enna, na ilha da Sicília, liderada por Euno, um ex-escravo que alegava ser um profeta, e Cleão, um siliciano que se tornou o comandante militar de Euno. Depois de algumas batalhas vencidas pelos escravos, um grande exército romano chegou à Sicília e derrotou os rebeldes. A guerra teve origem nas más condições em que se encontravam os escravos desde o fim da dominação cartaginesa. (pt)
- Первое Сицилийское восстание — восстание рабов на острове Сицилия в 135-132 годах до н. э. Во главе восстания стоял бывший раб Евн, провозглашенный восставшими царем, его главным полководцем был киликиец . Восставшие одержали несколько побед над римскими войсками, однако затем потерпели поражение от высадившейся на острове большой римской армии. (ru)
- Första slavkriget var ett misslyckat slavuppror på Sicilien som utspelade sig inom den Romerska republiken åren 135 f.Kr.–132 f.Kr.. Ledare för upproret var Eunus – en före detta slav som kallade sig profet – och en kilikier vid namn Cleon. Efter inledande militära framgångar sände den romerska senaten en stark romersk armé under ledning av för att kväsa upproret. Cleon dog i strid, medan Eunus dog i fångenskap innan något straff kunde utmätas mot honom. Första slavkriget kom att bli det första av tre slavuppror inom det romerska riket, sammantaget kallat de romerska slavkrigen. Det mest kända och tillika sista av dessa leddes av Spartacus. (sv)
- Восста́ние Спарта́ка́ (лат. Bellum Spartacium или лат. Tertium Bellum Servile, «Третья война с рабами») — величайшее в древности и третье по счёту (после первого и второго Сицилийских восстаний) восстание рабов. Последнее восстание рабов в Римской республике датируется обычно 74—71 гг. до н. э. Восстание Спартака было единственным восстанием рабов, представлявшим прямую угрозу центральной Италии. Окончательно подавлено, в основном, благодаря военным усилиям полководца Марка Лициния Красса. В последующие годы оно продолжало оказывать косвенное воздействие на политику Рима. Между 73 и 71 годами до н. э. группа беглых рабов — первоначально небольшая, примерно из 78 беглых гладиаторов — переросла в сообщество из более чем 120 тыс. мужчин, женщин и детей, относительно безнаказанно перемещавшихся по Италии под руководством нескольких лидеров, в том числе знаменитого гладиатора Спартака. Боеспособные взрослые мужчины из этой группы составляли удивительно эффективный вооружённый отряд, который неоднократно показывал, что может противостоять римской военной мощи, как в виде местных патрулей и милиции, так и в виде подготовленных римских легионов под консульским командованием. Плутарх описывал действия рабов как попытку сбежать от своих хозяев и уйти через Галлию, в то время как Аппиан и Флор изображали восстание как гражданскую войну, в которой рабы вели кампанию по захвату самого Рима. Растущая тревога римского сената по поводу продолжения военных успехов армии Спартака, а также грабежи в римских городах и сельской местности в конечном итоге привели к тому, что республика пустила в ход армию из восьми легионов под жёстким, но эффективным руководством Марка Лициния Красса. Война закончилась в 71 году до н. э., когда армия Спартака, отступая после долгих и кровопролитных боёв перед легионами Красса, Помпея и Лукулла, была полностью уничтожена, оказав при этом ожесточённое сопротивление. Третье восстание рабов имело важное значение для последующей истории Древнего Рима, в основном, в его влиянии на карьеру Помпея и Красса. Два военачальника использовали успехи в подавлении восстания в своей дальнейшей политической карьере, употребляя общественное признание и угрозу своих легионов с целью повлиять на консульские выборы 70 года до н. э. в свою пользу. Их действия в значительной мере способствовали подрыву римских политических институтов и, в конечном итоге, превращению Республики в империю. (ru)
- Spartacusupproret (även kallat Spartacuskriget, Gladiatorkriget och Tredje slavkriget) var en stor slavrevolt. Den ägde rum i den Romerska republiken 73-71 f.Kr.. Upproret leddes av slaven och gladiatorn Spartacus och var det tredje (och sista) riktigt stora slavupproret i Romerska rikets historia samt även det ur Roms synvinkel allvarligaste. De tidigare upproren utspelade sig båda på Sicilien (Första slavkriget 135-132 f.Kr. och Andra slavkriget 104-103 f.Kr.). Upproret startade i den syditalienska staden Capua, när flera hundra gladiatorer (och tillika slavar) bröt sig ut från en gladiatorskola som ägdes av Lentulus Batiatus. Spartacus som var med i utbrytningen i Capua tog snabbt ledningen och ledde så småningom en väldig armé av förrymda och fritagna slavar på åtminstone 40 000 man, enligt vissa källor så många som 120 000. Den romerska statsledningen såg ursprungligen inte upproret som särskilt allvarligt. Till deras förvåning besegrade Spartacus snabbt växande slavarmé dock alla trupper som skickades mot dem. Först efter att slavarmén massakrerat en "straffexpedition" från Rom insåg man att man inte hade att göra med en "vanlig" mindre slavrevolt, vilka förekom ofta. Spartacus visade sig vara oerhört skicklig på att utnyttja den romerska arméns svagheter. Hans prestation att på så kort tid skapa en armé som besegrade de bästa styrkor Rom kunde ställa på benen anses vara anmärkningsvärd än idag. Efter de mycket stora framgångarna under det första året marscherade upprorsmännen norrut och tidigt på sommaren 72 f.Kr. befann man sig nära gränsen till Gallien (nuvarande Frankrike och Schweiz). Av orsaker som aldrig har blivit helt klarlagda vände man emellertid söderut igen och hösten samma år befann man sig längst ner i Syditalien. Till slut krossades upproret av Crassus 71 f.Kr. efter att den romerska armén hade satt in huvuddelen av sina styrkor och upprorsmännen isolerats i Syditalien. Spartacus själv omkom och drygt 6 000 tillfångatagna slavar avrättades genom korsfästning utmed Romarrikets huvudväg Via Appia. Historiker har genom åren debatterat vad det slutgiltiga målet med upproret var. Att slutmålet skulle ha varit att krossa slavsystemet i Romerska riket och därmed även den romerska staten saknas det klara belägg för. Troligare anses vara att Spartacus ville leda sina följeslagare ut ur Italien och in i den definitiva friheten i Gallien. En del spekulerar i att man kanske även planerade att marschera in i Spanien. Att man inte lämnade Italien när man var så nära ska ha berott på att trycket från många av följeslagarna blev för stort. Dessa ville hellre fortsätta plundra Italien och förödmjuka den romerska staten. Hur som helst anser många militärhistoriker att det var Spartacus stora misstag. En del historiker anser att en del följeslagare (kanske 10 000) faktiskt lämnade upprorsmännen och marscherade in i Gallien. (sv)
- A Terceira Guerra Servil (73 – 71 a.C.), também chamada por Plutarco de Guerra dos Gladiadores e Guerra de Espártaco, foi a última de uma série de revoltas de escravos, sem sucesso nem relação, contra a República Romana, conhecidas no seu conjunto como as Guerras Servis ou Guerras dos Escravos. A Terceira Guerra Servil foi a única em se tornar ameaça séria para o núcleo de Roma, a província da Itália, sendo alarmante para o povo romano pelos contínuos sucessos do crescente número de escravos rebeldes contra o exército romano, entre 73 e 71 a.C. A revolta foi finalmente terminada em 71 a.C. pelo esforço militar concentrado de um só comandante, Marco Licínio Crasso, embora os acontecimentos continuassem tendo efeitos indiretos sobre a política romana nos anos posteriores. Entre 73 e 71 a.C., um grupo de escravos fugidos — originalmente um pequeno quadro de cerca de setenta gladiadores fugidos, que cresceu até ser um grupo de 120 000 homens, mulheres e crianças — deambulou pela província romana da Itália assaltando-a com relativa impunidade sob comando de vários líderes, incluindo o famoso gladiador-general Espártaco. Os adultos capacitados deste grupo constituíram uma força armada efetiva que demonstrou repetidas vezes a sua capacidade para resistir ao exército romano, das patrulhas locais da Campânia às milícias romanas e às qualificadas legiões sob comando consular. Plutarco descreveu as ações dos escravos como uma tentativa de escaparem dos seus amos e fugir através da Gália Cisalpina, enquanto Apiano e Floro retratam a revolta como uma guerra civil na qual os escravos fizeram campanha para capturarem a própria cidade de Roma. A crescente alarma no senado romano sobre os contínuos sucessos militares deste grupo e sobre os seus estragos contra as cidades e os campos romanos levou finalmente a Roma a reunir um exército de oito legiões sob o liderado, severo mas efetivo, de Marco Licínio Crasso. A guerra terminou em 71 a.C. que, após uma longa e amarga retirada ante as legiões de Crasso e a compreensão de que as legiões de Cneu Pompeu Magno e Varrão Lúculo estavam avançando para encerrá-los, os exércitos de Espártaco lançaram-se com toda a sua força contra as legiões de Crasso e foram completamente aniquilados. Embora a guerra de Espártaco fosse notável por direito próprio, a Terceira Guerra Servil foi também significativa na história da antiga Roma pelo seu efeito sobre as carreiras de Pompeu e Crasso. Os dois generais utilizaram os seus sucessos contra a revolta para promoverem as suas carreiras políticas, aproveitando-se do pavor do povo e da ameaça implícita das suas legiões para influírem no seu favor nas eleições consulares de 70 a.C. As suas ações como cônsules promoveram em grande parte a subversão das instituições políticas romanas e contribuíram para a transição final da República Romana ao Império Romano. (pt)
- Повстання рабів під проводом Спартака (лат. Bellum Spartacium або лат. Tertium Bellum Servile, «Третя війна з рабами») — найбільше в давнину і третє за ліком (після першого і другого Сицилійських повстань) повстання рабів. Останнє повстання рабів у Римській республіці датується звичайно 74 (або 73) — 71 рр. до н. е. Повстання Спартака було єдиним повстанням рабів, яке несло пряму загрозу центральної Італії. Остаточно придушене в основному завдяки військовим зусиллям полководця Марка Ліцинія Красса. У наступні роки воно продовжувало надавати непрямий вплив на політику Риму. Очолив повстання Спартак. Між 73 і 71 роками до н. е. група рабів-утікачів — спочатку невелика, приблизно з 78 швидких гладіаторів — переросла в співтовариство з більш ніж 120 тис. чоловіків, жінок і дітей, що безкарно переміщалися по Італії під керівництвом кількох лідерів, в тому числі знаменитого гладіатора Спартака. Боєздатні дорослі чоловіки з цієї групи становили дивно ефективний озброєний загін, який неодноразово показував, що може протистояти римській військової могутності, як у вигляді місцевих патрулів і міліції, так і у вигляді підготовлених римських легіонів під консульським командуванням. Плутарх описував дії рабів як спробу втекти від своїх господарів і піти через Галлію, в той час як Аппіан і Флор зображували повстання як громадянську війну, в якій раби вели кампанію із захоплення самого Риму. Зростаюча тривога Римського сенату з приводу продовження військових успіхів армії Спартака, а також грабежі в римських містах і сільській місцевості в кінцевому підсумку призвели до того, що республіка пустила в хід армію з восьми легіонів під жорстким, але ефективним керівництвом Марка Ліцинія Красса. Війна закінчилася в 71 році до н. е., коли армія Спартака, відступаючи після довгих і кровопролитних боїв перед легіонами Красса, Помпея і Лукулла, була повністю знищена, надавши при цьому запеклий опір. Третє повстання рабів мало важливе значення для подальшої історії Стародавнього Риму, в основному в його вплив на кар'єру Помпея і Красса. Два воєначальника використовували успіхи в придушенні повстання в своїй подальшій політичній кар'єрі, вживаючи суспільне визнання і загрозу своїх легіонів з метою вплинути на консульські вибори 70 року до н. е. в свою користь. Їх дії в значній мірі сприяли підриву римських політичних інститутів і в кінцевому підсумку перетворення Римської республіки в Римську імперію. (uk)
- Второе Сицилийское восстание — восстание рабов в Сицилии в 104—99 годах до н. э. (ru)
- Andra slavkriget var ett misslyckat uppror gentemot den Romerska republiken och utspelade sig mellan 104 f.Kr.-103 f.Kr. på Sicilien. En slav vid namn skall ha varit den valde ledaren för rebellerna. Till skillnad från de övriga två slavupproren under tiden för den Romerska republiken var trupperna under Salvius välutrustade och vältränade. Siffror som nämns i sammanhanget uppger att slavarmén bestod av 2 000 kavallerister och 20 000 infanterister. Upproret kunde kväsas endast efter stor möda av konsul . (sv)
- Перше Сицилійське повстання — велике повстання рабів, яке тривало в 136—132 роках до н. е., стало частиною громадянських війн Римської республіки. (uk)
- Друге Сицилійське повстання — велике повстання рабів, яке тривало в 104–100 роках до н. е., стало частиною громадянських війн Римської республіки. (uk)
- 斯巴达克斯起义(拉丁語:Tertium Bellum Servile,意為“第三次奴隶战争”),是罗马共和国末期(前73年-前71年)由斯巴达克斯领导的大规模角斗士奴隶起义,也是古罗马三次奴隶战争中规模最大的一次。 公元前73年,70多名角斗士和奴隶在斯巴达克斯的率领下逃离卡普亚的角斗士训练所并发动起义,随着各地奴隶和贫民的加入,起义军迅速扩大到约12万人。起义军四处袭击罗马各地庄园城镇,多次击败罗马军民兵和执政官率领的罗马军团。后世的历史学家普鲁塔克认为当时逃亡奴隶的主要目的是从山南高卢(现在的北意大利)翻越阿尔卑斯山,回到自己的家园。但阿庇安和弗罗鲁斯等学者则认为叛乱者的目标是进军罗马城。 面对一系列的失败,罗马元老院在惊恐之余授权克拉苏组织8个罗马军团,全力镇压起义。公元前71年,斯巴达克斯的军队被克拉苏率军围困在意大利半岛最南端的卡拉布里亚。被困的斯巴达克斯得知罗马元老院已派遣庞培和卢库鲁斯率军支援克拉苏,于是集合全体力量背水一战,向克拉苏发起决战,最终战败,全军覆灭。 普鲁塔克的《比较列传》和阿庇安的《罗马史》记述了本次起义的经过,此外弗罗鲁斯、弗朗提努斯、李维和撒路斯提乌斯等人的著作中也有关于本次起义的记载。 近代以来,伏尔泰、马克思和列宁等思想家和革命家给予斯巴达克斯起义极高的评价,称之为“正义的战争”,并将起义领袖斯巴达克斯视为带领劳动者阶层反抗压迫寻求解放的英雄人物。 (zh)
- 第二次西西里奴隶起义(拉丁語:Secundum Bellum Servile)是一次发生在西西里针对罗马共和国的失败起义,爆发于公元前104年,结束于前100年。 当罗马执政官盖乌斯·马略在山南高卢对抗辛布里人时,由于兵源不足甚至还向罗马东方亚细亚行省附近的尼科美德三世国王请求支援。而罗马的意大利同盟难以提供充足的部队则是由于罗马包税商将许多无力偿还债务的人贬为奴隶。因此马略颁布法令要求任何与罗马结盟/友好的城市的沦为奴隶的人都应被释放。 大约有800名意大利奴隶在西西里被释放,这刺激了原先以为自己也能被释放的非意大利奴隶,其中有许多人从奴隶主处逃亡。叛乱首先爆发生在地方官要求逃亡奴隶返回奴隶主处时,一个名叫的奴隶步上了攸努斯的后尘,领导了这次叛乱。他号称特里丰(英語:Tryphon),此名来自一个塞琉古统治者狄奥多特·特里丰。 (zh)
- 第一次西西里奴隶起义是一场爆发在前135–132年的反抗罗马共和国的奴隶起义,但最终失败。起义西西里的恩纳城的奴隶首先发难,自称是先知的攸努斯成为起义领导者。西里西亚人克里昂成为其军事指挥官。在起义军屡次击败岛上的罗马军队后,起义被抵达的更强大的罗马军团扑灭。 (zh)
|
rdfs:comment
|
- حرب العبيد الأولى (135-132 ق.م) كانت انتفاضة غير ناجحة للعبيد ضد الرومان في جزيرة صقلية في إنا. قادها إيونوس (يونس السوري) وهو عبد سابق ادعى أنه نبي، و «كليو» القيلقيلي وهو قائده العسكري. بعد بعض المعارك البسيطة التي فاز بها على العبيد وصل جيش أكبر من روما إلى الجزيرة وهزم المتمردين. (ar)
- حرب العبيد الثانية هي انتفاضة فاشلة قام بها الرقيق ضد الجمهورية الرومانية في جزيرة صقلية. استمرت الحرب من عام 104 قبل الميلاد و لمدة أربع سنوات. (ar)
- La Primera Guerra Servil (135 aC - 132 aC) va ser un aixecament dels esclaus de l'illa de Sicília contra els romans, que va acabar en fracàs. Els esclaus van ser liderats per Eunus, un esclau que afirmava ser profeta i un esclau sicilià anomenat "" que va exercir com a comandant general. Després d'algunes batalles menors en què els esclaus van resultar victoriosos (les seves forces van arribar a sumar 200 mil homes). Tanmateix, un gran exèrcit romà (70 mil homes) va desembarcar a Sicília i va derrotar els esclaus. (ca)
- La segona guerra servil va ser un aixecament d'esclaus sicilians contra Roma que va finalitzar amb la victòria dels republicans. El conflicte va tenir lloc entre els anys 104 aC i 100 aC. (ca)
- La segunda guerra servil fue un levantamiento de esclavos en Sicilia contra Roma, que terminaría tras cuatro años de levantamiento, cuando el cónsul Manio Aquilio logró sofocar la rebelión. El conflicto tuvo lugar entre los años 104 a. C. y 100 a. C. (es)
- Bigarren Gerra Serbila, esklabo siziliarren Erromaren aurkako altxamendu bat izan zen, errepublikarrak garaile irten zirelarik. Gerra hau, K.a. 104 eta K.a. 100 bitartean gertatu zen. (eu)
- La primera guerra servil (135 a. C. - 132 a. C.) comenzó con el levantamiento de los esclavos de Sicilia contra los romanos. Eunoo, que afirmaba ser un profeta, y , alzado como general de los sublevados, fueron sus líderes. Se produjeron batallas menores con resultado victorioso para los rebeldes, que contaban con un contingente de entre 60.000 y 200.000 hombres, habiendo tomado la ciudad de Enna, en el centro de la ínsula, hecho profetizado por Eunoo, hasta el desembarco de un ejército romano en la isla de 70.000 efectivos que sofocó finalmente la sedición. (es)
- La deuxième guerre servile est une révolte d'esclaves survenue en Sicile, alors province romaine, entre 104 et 100 av. J.-C.. Le soulèvement fut dirigé par un ancien esclave oriental, Salvius Tryphon, qui tenta d'établir un royaume hellénistique, au détriment de la République romaine. La répression de la révolte fit environ 20 000 morts. (fr)
- La première guerre servile est un soulèvement d'esclaves qui se déroula en Sicile de 140 ou 139 av. J.-C. à 132 av. J.-C., soulèvement mené par l'esclave Eunus (ou Eunos, Eunous), magicien syrien, au départ de la ville d'Enna (ou Henna). Ce n'est qu'après sept ans au cours desquels les esclaves administrèrent un royaume, et après plusieurs défaites des troupes romaines, que des armées consulaires mirent fin à la révolte. (fr)
- Perang Budak Kedua adalah pemberontakan budak yang gagal melawan Republik Romawi di pulau Sisilia. Perang ini berlangsung pada tahun 104 SM hingga 100 SM. Persitiwa ini dimulai ketika Konsul Gaius Marius, yang membutuhkan tambahan tentara untuk perangnya melawan suku Cimbri di Galia Cisalpina, membebaskan 800 budak Italia di Sisilia. Para budak non-Italia, yang merasa marah karena tidak ikut dibebaskan, memutuskan untuk memberontak. Mereka memilih seorang budak bernama sebagai pemimpinnya. Dalam pemberontakan ini, Salvius menggunakan nama Tryphon, dari nama Diodotos Tryphon, seorang raja Seleukia. Bersama seorang Kilikia bernama Athenion, Tryphon mengumpulkan sejumlah besar pasukan budak. Pada akhirnya Konsul berhasil memadamkan pemberontakan itu melalui upaya keras. (in)
- Perang Budak Pertama adalah upaya para budak yang gagal melawan Republik Romawi. Perang ini berlangsung pada tahun 135–132 SM. Konflik ini dimulai oleh pemberontakan para budak di Enna di pulau Sisilia. Perang Budak Pertama dipimpin oleh , seorang mantan budak yang mengaku sebagai nabi, dan Cleon, orang Kilikia yang menjadi komandan militer Eunus. Setelah terjadi beberapa pertempuran kecil yang dimenangkan oleh para budak, satu pasukan besar Romawi tiba di Sisilia dan mengalahkan para pemberontak. (in)
- 第一次奴隷戦争(だいいちじどれいせんそう)は、紀元前135年から紀元前132年にかけて発生した共和政ローマにおける戦争。シキリア属州(現在のシチリア)のエンナの奴隷による蜂起がきっかけであり、元奴隷で自身を預言者と称したとキリキア出身で軍事指揮官としてエウヌスを支えたが主たる指導者であった。いくつかの小さな戦闘で奴隷軍は勝利したが、ローマから大軍が送り込まれて敗北した。 (ja)
- 제3차 노예전쟁(Third Servile War) 또는 검투사 전쟁(Gladiator War)은 로마 공화정에서 일어난 최후의 노예반란이다. 반란군의 지도자인 스파르타쿠스의 이름을 따 스파르타쿠스의 난(War of Spartacus)이라고도 한다(플루타크의 표현). (ko)
- La prima guerra servile si svolse tra il 136 a.C. e il 132 a.C. in Sicilia orientale, con base centrale nella città-roccaforte di Enna, tra gli schiavi siciliani capeggiati da Euno e Cleone di Cilicia e l'esercito romano dell'isola. La guerra trasse origine dalle condizioni misere in cui versavano gli schiavi sin dalla fine della dominazione cartaginese. La scintilla fu la ribellione di Haenna. (it)
- 第二次奴隷戦争(伊: Seconda guerra servile)は、紀元前104年から紀元前100年にかけて共和政ローマ期にシチリアで起きた奴隷による大規模な反乱である。3度にわたって共和政ローマで起こった奴隷戦争の2度目の戦争である。 (ja)
- La seconda guerra servile scoppiò in Sicilia nel 102 a.C. e durò fino al 98 a.C. A quel tempo Roma era impegnata nella difficile campagna numidica contro Giugurta, re di Numidia, che aveva tenuto in scacco diversi eserciti romani. Questi non avevano concluso nulla fino a quando il comando venne trasferito a Gaio Mario, il quale in breve tempo risolse la partita a favore di Roma. (it)
- De Derde Slavenoorlog was een van de drie oorlogen die gevoerd werden na het uitbreken van een slavenopstand tegen de Romeinse Republiek. De derde oorlog ontstond in 73 v.C. nadat zo’n 70 gladiatoren onder leiding van Spartacus ontsnapten uit een gladiatorschool in Capua. (nl)
- Powstanie Spartakusa – trwające w latach 73–71 p.n.e. największe powstanie niewolników w starożytnym Rzymie. W ciągu dwóch lat siły Spartakusa, składające się z tysięcy niewolników, gladiatorów i zubożałych chłopów, wznieciły powstanie na terenie niemalże całej Italii. Kres buntowi położyły nieporozumienia w szeregach przywódców powstania oraz bitwa nad rzeką Silarus, w której zginął Spartakus. (pl)
- A Segunda Guerra Servil foi uma revolta de escravos na Sicília romana iniciada em 104 a.C. e que durou até 100 a.C. (pt)
- A Primeira Guerra Servil (135–132 a.C.) foi uma revolta de escravos iniciada em Enna, na ilha da Sicília, liderada por Euno, um ex-escravo que alegava ser um profeta, e Cleão, um siliciano que se tornou o comandante militar de Euno. Depois de algumas batalhas vencidas pelos escravos, um grande exército romano chegou à Sicília e derrotou os rebeldes. A guerra teve origem nas más condições em que se encontravam os escravos desde o fim da dominação cartaginesa. (pt)
- Первое Сицилийское восстание — восстание рабов на острове Сицилия в 135-132 годах до н. э. Во главе восстания стоял бывший раб Евн, провозглашенный восставшими царем, его главным полководцем был киликиец . Восставшие одержали несколько побед над римскими войсками, однако затем потерпели поражение от высадившейся на острове большой римской армии. (ru)
- Второе Сицилийское восстание — восстание рабов в Сицилии в 104—99 годах до н. э. (ru)
- Andra slavkriget var ett misslyckat uppror gentemot den Romerska republiken och utspelade sig mellan 104 f.Kr.-103 f.Kr. på Sicilien. En slav vid namn skall ha varit den valde ledaren för rebellerna. Till skillnad från de övriga två slavupproren under tiden för den Romerska republiken var trupperna under Salvius välutrustade och vältränade. Siffror som nämns i sammanhanget uppger att slavarmén bestod av 2 000 kavallerister och 20 000 infanterister. Upproret kunde kväsas endast efter stor möda av konsul . (sv)
- Перше Сицилійське повстання — велике повстання рабів, яке тривало в 136—132 роках до н. е., стало частиною громадянських війн Римської республіки. (uk)
- Друге Сицилійське повстання — велике повстання рабів, яке тривало в 104–100 роках до н. е., стало частиною громадянських війн Римської республіки. (uk)
- 斯巴达克斯起义(拉丁語:Tertium Bellum Servile,意為“第三次奴隶战争”),是罗马共和国末期(前73年-前71年)由斯巴达克斯领导的大规模角斗士奴隶起义,也是古罗马三次奴隶战争中规模最大的一次。 公元前73年,70多名角斗士和奴隶在斯巴达克斯的率领下逃离卡普亚的角斗士训练所并发动起义,随着各地奴隶和贫民的加入,起义军迅速扩大到约12万人。起义军四处袭击罗马各地庄园城镇,多次击败罗马军民兵和执政官率领的罗马军团。后世的历史学家普鲁塔克认为当时逃亡奴隶的主要目的是从山南高卢(现在的北意大利)翻越阿尔卑斯山,回到自己的家园。但阿庇安和弗罗鲁斯等学者则认为叛乱者的目标是进军罗马城。 面对一系列的失败,罗马元老院在惊恐之余授权克拉苏组织8个罗马军团,全力镇压起义。公元前71年,斯巴达克斯的军队被克拉苏率军围困在意大利半岛最南端的卡拉布里亚。被困的斯巴达克斯得知罗马元老院已派遣庞培和卢库鲁斯率军支援克拉苏,于是集合全体力量背水一战,向克拉苏发起决战,最终战败,全军覆灭。 普鲁塔克的《比较列传》和阿庇安的《罗马史》记述了本次起义的经过,此外弗罗鲁斯、弗朗提努斯、李维和撒路斯提乌斯等人的著作中也有关于本次起义的记载。 近代以来,伏尔泰、马克思和列宁等思想家和革命家给予斯巴达克斯起义极高的评价,称之为“正义的战争”,并将起义领袖斯巴达克斯视为带领劳动者阶层反抗压迫寻求解放的英雄人物。 (zh)
- 第二次西西里奴隶起义(拉丁語:Secundum Bellum Servile)是一次发生在西西里针对罗马共和国的失败起义,爆发于公元前104年,结束于前100年。 当罗马执政官盖乌斯·马略在山南高卢对抗辛布里人时,由于兵源不足甚至还向罗马东方亚细亚行省附近的尼科美德三世国王请求支援。而罗马的意大利同盟难以提供充足的部队则是由于罗马包税商将许多无力偿还债务的人贬为奴隶。因此马略颁布法令要求任何与罗马结盟/友好的城市的沦为奴隶的人都应被释放。 大约有800名意大利奴隶在西西里被释放,这刺激了原先以为自己也能被释放的非意大利奴隶,其中有许多人从奴隶主处逃亡。叛乱首先爆发生在地方官要求逃亡奴隶返回奴隶主处时,一个名叫的奴隶步上了攸努斯的后尘,领导了这次叛乱。他号称特里丰(英語:Tryphon),此名来自一个塞琉古统治者狄奥多特·特里丰。 (zh)
- 第一次西西里奴隶起义是一场爆发在前135–132年的反抗罗马共和国的奴隶起义,但最终失败。起义西西里的恩纳城的奴隶首先发难,自称是先知的攸努斯成为起义领导者。西里西亚人克里昂成为其军事指挥官。在起义军屡次击败岛上的罗马军队后,起义被抵达的更强大的罗马军团扑灭。 (zh)
- حرب العبيد الثالثة(73-71 ق.م)، أو حرب المصارعين وكما سماها بلوتارخ حرب سبارتاكوس، هي آخر حرب في سلسلة من تمردات للعبيد غير المرتبطة وغير الناجحة في وجه الجمهورية الرومانية، وتسمى السلسلة حروب العبيد الرومانية. تعتبر حرب العبيد الثالثة الحرب الوحيدة في السلسلة التي هزت وهددت القلب الروماني وهو إيطاليا، كما أثارت انتباه الشعب نتيجة إلى فوز المتمردين المتكرر ضد الجيش الروماني وزيادة أعدادهم بسرعة بين عامين 73 و71 قبل الميلاد. قضي على التمرد من خلال جهود عسكرية مركزة لقائد وحيد وهو ماركوس ليسينيوس كراسوس، مع أن آثار التمرد لازالت موجودة في السياسات الرومانية لسنوات. (ar)
- La Tercera Guerra Servil, també anomenada guerra dels Gladiadors i guerra d'Espàrtac per Plutarc, va ser la darrera d'un seguit de revoltes d'esclaus, no reeixides ni correlacionades, contra la República de Roma, conegudes de forma col·lectiva com a Guerres Servils. La Tercera Guerra Servil fou tanmateix l'única que amenaçà directament la metròpoli i la que causà més alarma entre la població de Roma a causa del ràpid increment d'efectius que tingué l'exèrcit d'esclaus revoltats entre els anys 73 i 71 aC. La revolta fou finalment esclafada gràcies a l'acció militar comandada per Cras, malgrat que els seus efectes es deixaren sentir encara durant anys sobre la política de Roma. (ca)
- Spartakovo povstání (známé též jako třetí povstání otroků) bylo největší povstání otroků ve starověku, které ohrozilo samotnou existenci mocné Římské republiky. Od předchozích dvou velkých vzpour (první a druhé povstání otroků na Sicílii) se odlišovalo zejména tím, že jeho jádro netvořili otroci, ale gladiátoři. Mělo vojenskou organizaci a jeho vůdce Spartakus vynikal odvahou, organizačními schopnostmi a taktickou vyzrálostí. (cs)
- La unua sklava milito eksplodis en 136 a.K. en la regiono de la urbo Enno en Sicilio. Fontoj diras, ke la ribeluloj komencis la ribelon pro nehoma traktado eĉ de la sklavoj, kiuj suferis de siaj mastroj, kiel priskribas la greka historiisto Diodoro Sicila : Dum la sklavoj, subpremitaj de la turmentoj kaj plagoj, kiuj plej ofte estis altruditaj al ili sen logika kialo, ne plu povis elteni ĝin. Ĉi tio estas ĉar ili renkontis unu la alian en la okazoj, kiuj okazis al ili, kaj ni parolis unu al la alia pri ribelo ĝis la tempo venis, ke ili plenumu sian planon. (eo)
- La dua sklava milito estis la dua en la serio de grandaj sklavribeloj okazintaj en la Romia Respubliko. La ribelo okazis sur la insulo Sicilio inter 104-100 a.K, preskaŭ 30 jarojn post la unua sklaveca milito. Tiu okazis pro la rifuzo de la sklavposedantoj obei rezolucion de la Romia Senato, kiu postulis la liberigon de ĉirkaŭ 8 000 Bitiniaj sklavoj por helpi la romianoj malhelpi germanajn tribojn invadi la imperion. (eo)
- La Tria Sklava Milito (ankaŭ konata kiel la Gladiatora Milito aŭ la Spartaka Milito), kiu okazis en Romo inter 73-71 a.K., estis la lasta el la tri grandaj sklavmilitoj en la Romia Respubliko. Ĉi tiu milito ankaŭ estis la sola, kiu prezentis rektan minacon al la urbo Romo mem. La gvidestro de la ribeluloj estis Spartako. Pro ĝia grandeco iuj historiistoj priskribas la eventoj kiel enlanda milito. Post la fino de la ribelo, ĉirkaŭ 6 000 ribeluloj estis krucumitaj laŭ la vojo inter Capua kaj Romo, kaj Crassus mem estis festata en venka parado (Ovatio). (eo)
- La tercera guerra servil, también llamada por Plutarco guerra de los Gladiadores y guerra de Espartaco, fue la última de una serie de revueltas de esclavos, sin éxito ni relación, contra la República romana, conocidas en su conjunto como las guerras serviles o guerras de los Esclavos. La tercera guerra servil fue la única que consiguió plantear una amenaza seria al núcleo de Roma y a Italia entera y fue doblemente alarmante para el pueblo romano por los continuos éxitos de la creciente banda de esclavos rebeldes contra el ejército romano, entre 73 y 71 a. C. La revuelta fue aplastada finalmente en 71 a. C. por la operación militar concentrada de los comandantes Pompeyo, Craso y Lúculo, aunque los acontecimientos siguieron teniendo efectos indirectos en la política romana de los años poster (es)
- La troisième guerre servile, aussi nommée guerre des Gladiateurs ou guerre de Spartacus, fut la dernière d’une série de rébellions d’esclaves contre la République romaine, connues collectivement sous le nom de guerres serviles. La troisième guerre servile dure entre 73 et 71 av. J.-C. Elle fut la seule à menacer directement le cœur romain de l’Italie et fut doublement préoccupante pour les citoyens romains libres en raison des succès répétés contre l’armée romaine d’une troupe d’esclaves rebelles qui augmentait rapidement. La rébellion fut finalement écrasée en 71 av. J.-C., après que toutes les forces militaires furent concentrées dans les mains d’un seul commandant, Marcus Licinius Crassus. Malgré cette victoire, la révolte eut des effets indirects sur la politique romaine durant les ann (fr)
- Perang Budak Ketiga, disebut juga Perang Gladiator dan Perang Spartacus oleh Plutarkhos, merupakan pemberontakan budak melawan Republik Romawi yang terjadi pada tahun 73-71 SM. Perang ini merupakan pemberontakan budak terakhir di Romawi, setelah sebelumnya terjadi beberapa kali pemberontakan budak, secara keseluruhan dikenal sebagai Perang Budak Romawi, yang tak berkaitan. Perang Budak Ketiga, seperti semua pemberontakan budak yang terjadi sebelumnya, berakhir dengan kegagalan. (in)
- The Third Servile War, also called the Gladiator War and the War of Spartacus by Plutarch, was the last in a series of slave rebellions against the Roman Republic known as the Servile Wars. This third rebellion was the only one that directly threatened the Roman heartland of Italy. It was particularly alarming to Rome because its military seemed powerless to suppress it. (en)
- La terza guerra servile, anche nota come rivolta o guerra di Spartaco, fu una guerra combattuta tra la Repubblica romana e un esercito di schiavi ribelli tra il 73 e il 71 a.C. in Italia; la guerra terminò con la vittoria dell'esercito romano, comandato da Marco Licinio Crasso. (it)
- 第三次奴隷戦争(だいさんじどれいせんそう、ラテン語: Tertium Bellum Servile)は、紀元前73年から紀元前71年にかけて共和政ローマ期にイタリア半島で起きたローマ軍と剣闘士・奴隷による戦争である。3度の奴隷戦争の中で最後にして最大規模のものであった。剣闘士らの指導者スパルタクスの名にちなんでスパルタクスの反乱、スパルタクスの乱、スパルタクスの蜂起やグラディアトルの反乱とも呼ばれる。 紀元前73年から71年にかけて、カプアの養成所を脱走したおよそ70人の剣闘士奴隷の集団は、最終的にはスパルタクスを指導者とする男性・女性そして子どもを含む約12万人の軍に膨れ上がり、イタリア各地を放浪し、襲撃した。この奴隷集団は驚くべき戦闘力を発揮し、差し向けられた地方の討伐隊、ローマ軍の民兵そして執政官の率いる軍団をことごとく撃退した。歴史家プルタルコスは逃亡奴隷たちは主人の手から逃れてガリア・キサルピナ(現在の北イタリア地方)からアルプス山脈を越えて故郷へ帰ることを望んでいたとし、これに対してアッピアノスやは剣闘士や奴隷の目標はローマ進軍であったとしている。 第三次奴隷戦争は近世以降にヴォルテールやカール・マルクスそしてウラジーミル・レーニンといった思想家・革命家から「正しい戦争」と評価され、指導者のスパルタクスは抑圧から解放を求める労働者階級の英雄と見なされるようになった。 (ja)
- 제1차 노예전쟁(First Servile War)은 기원전 135년에서 기원전 132년 사이에 진행된 로마 공화정에 대항한 노예 반란이다. 시칠리아의 엔나에서 발생한 노예 반란으로 시작되었다. 노예들의 지도자 시리아 사람 는 스스로 예언자를 칭했으며, 킬리키아(오늘날의 터키) 사람 클레온이 군사 지휘관이 되었다. 노예들은 처음 몇 차례 작은 승리를 거두었으나 뒤이어 로마의 대군이 시칠리아에 상륙해 반란군을 진압했다. 제2차 포에니 전쟁으로 카르타고인들이 축출된 시칠리아에는 지배권의 이전이 일어났다. 이탈리아 반도의 투기꾼들이 시칠리아 섬으로 몰려들었고, 많은 땅을 헐값에 사들이거나 과거 카르타고파 시칠리아인의 소유였던 땅을 강탈했다. 로마파 시칠리아인들도 동포들에게 고통을 가하는 데 일조했다. 의 기록에 따르면 정치적으로 영향력 있는 노예주들, 대개 로마의 에퀴테스들은 노예들에게 충분한 식량과 의복을 제공하지 않았다. 노예들은 생존을 위해 도적이 되었다. 이런 와중에 가난한 시칠리아인들이 피해를 보았다. 수십 년에 걸친 긴장 끝에 결국 노예들이 반란을 일으켜 전쟁이 발발했다. 이 전쟁은 로마 공화정에 대항해 발생한 세 차례의 노예전쟁 중 첫 번째 전쟁이었다. (ko)
- 제2차 노예전쟁(Second Servile War)은 기원전 104년에서 기원전 100년 사이에 진행된 로마 공화정에 대항한 노예 반란이다. 제1차 노예전쟁과 마찬가지로 시칠리아에서 일어났다. 집정관 가이우스 마리우스는 갈리아 키살피나에서 들과 싸워 승리를 거두었는데, 마리우스는 비티니아 왕 에게 지원을 요청했다. 이탈리아의 로마 동맹시들은 로마의 조세징수관들이 세금을 내지 못한 이탈리아인들을 노예화했다고 주장하며 지원군을 보내지 않았다. 마리우스는 이탈리아 동맹시 사람으로 로마의 노예가 된 사람이 있다면 해방되어야 한다고 선언했다. 그 결과 시칠리아에서는 800여명의 이탈리아인 노예들이 해방되었다. 그러자 자신들도 해방될 것이라고 기대했던 비이탈리아계 노예들은 제멋대로 주인을 떠났다. 행정관이 그들에게 노예 상태로 돌아갈 것을 명하자 분노한 노예들이 반란을 일으켰다. 라는 노예가 한 세대 전의 의 전철을 밟아 지도자로 추대되었다. 살비우스는 셀레우코스조의 왕 디오도토스 트리폰에게서 따와 자기 이름을 트리폰이라고 정했다. (ko)
- A Terceira Guerra Servil (73 – 71 a.C.), também chamada por Plutarco de Guerra dos Gladiadores e Guerra de Espártaco, foi a última de uma série de revoltas de escravos, sem sucesso nem relação, contra a República Romana, conhecidas no seu conjunto como as Guerras Servis ou Guerras dos Escravos. (pt)
- Spartacusupproret (även kallat Spartacuskriget, Gladiatorkriget och Tredje slavkriget) var en stor slavrevolt. Den ägde rum i den Romerska republiken 73-71 f.Kr.. Upproret leddes av slaven och gladiatorn Spartacus och var det tredje (och sista) riktigt stora slavupproret i Romerska rikets historia samt även det ur Roms synvinkel allvarligaste. De tidigare upproren utspelade sig båda på Sicilien (Första slavkriget 135-132 f.Kr. och Andra slavkriget 104-103 f.Kr.). (sv)
- Första slavkriget var ett misslyckat slavuppror på Sicilien som utspelade sig inom den Romerska republiken åren 135 f.Kr.–132 f.Kr.. Ledare för upproret var Eunus – en före detta slav som kallade sig profet – och en kilikier vid namn Cleon. Efter inledande militära framgångar sände den romerska senaten en stark romersk armé under ledning av för att kväsa upproret. Cleon dog i strid, medan Eunus dog i fångenskap innan något straff kunde utmätas mot honom. (sv)
- Восста́ние Спарта́ка́ (лат. Bellum Spartacium или лат. Tertium Bellum Servile, «Третья война с рабами») — величайшее в древности и третье по счёту (после первого и второго Сицилийских восстаний) восстание рабов. Последнее восстание рабов в Римской республике датируется обычно 74—71 гг. до н. э. Восстание Спартака было единственным восстанием рабов, представлявшим прямую угрозу центральной Италии. Окончательно подавлено, в основном, благодаря военным усилиям полководца Марка Лициния Красса. В последующие годы оно продолжало оказывать косвенное воздействие на политику Рима. (ru)
- Повстання рабів під проводом Спартака (лат. Bellum Spartacium або лат. Tertium Bellum Servile, «Третя війна з рабами») — найбільше в давнину і третє за ліком (після першого і другого Сицилійських повстань) повстання рабів. Останнє повстання рабів у Римській республіці датується звичайно 74 (або 73) — 71 рр. до н. е. Повстання Спартака було єдиним повстанням рабів, яке несло пряму загрозу центральної Італії. Остаточно придушене в основному завдяки військовим зусиллям полководця Марка Ліцинія Красса. У наступні роки воно продовжувало надавати непрямий вплив на політику Риму. Очолив повстання Спартак. (uk)
|