| dbo:abstract
|
- Die theologischen Tugenden, auch göttliche Tugenden, christliche Tugenden oder eingegossene Tugenden, sind Glaube, Liebe und Hoffnung. Sie wurden von Paulus von Tarsus formuliert. Die früheste Erwähnung findet sich in 1 Thess 1,3 , die bekannteste allerdings im Hohen Lied der Liebe im 1. Korintherbrief: „Für jetzt bleiben Glaube, Hoffnung, Liebe, diese drei; doch am größten unter ihnen ist die Liebe.“ (1 Kor 13,13 ). Im Gegensatz zu den zehn Geboten sind diese drei Tugenden keine konkreten Handlungsvorschriften, sondern von Christen verlangte Einstellungen bzw. innere Haltungen. Sie werden von den vier aus der antiken Philosophie übernommenen Kardinaltugenden Klugheit, Gerechtigkeit, Tapferkeit und Mäßigung ergänzt. Im Unterschied zu den menschlichen Tugenden werden die göttlichen Tugenden als von Gott in die Seele der Gläubigen „eingegossen“ bezeichnet. Die menschlichen Tugenden wurzeln in den göttlichen. Die Tugend ist Teil des geistlichen Wachstums: „Darum setzt allen Eifer daran, mit eurem Glauben die Tugend zu verbinden, mit der Tugend die Erkenntnis, mit der Erkenntnis die Selbstbeherrschung, mit der Selbstbeherrschung die Ausdauer, mit der Ausdauer die Frömmigkeit, mit der Frömmigkeit die Brüderlichkeit und mit der Brüderlichkeit die Liebe. Wenn dies alles bei euch vorhanden ist und wächst, dann nimmt es euch die Trägheit und Unfruchtbarkeit, sodass ihr Jesus Christus, unseren Herrn, immer tiefer erkennt.“ – 2 Petr 1,5–8 Auf Papst Gregor den Großen (540–604) geht der traditionelle Kanon der sieben Tugenden zurück, indem er drei göttlichen Tugenden Glaube (fides), Liebe (caritas) und Hoffnung (spes) den antiken platonischen Kardinaltugenden Klugheit (prudentia), Gerechtigkeit (iustitia), Tapferkeit (fortitudo) und Mäßigung (temperantia) hinzurechnete. (de)
- La teologiaj virtoj, laŭ la kristana kredo, estas tiuj virtoj, kiuj rekte rilatas al Dio (Biblio, 1 Kor. 13,13). Ili ebligas la partoprenon de homoj al la ideo de Dio (2 P 1,4), kaj estas rigardeblaj kiel la konsekvencoj de graco. La teologiaj virtoj aranĝas homojn tiel, ke ili pli bone akceptas sian rilaton kun Dio. La tri teologiaj virtoj estas la jenaj :
* Fido
* Espero
* Karitato, tio estas amo al Dio kaj al aliuloj. Tiu grupo devenas de fama fragmento de la Unua Epistolo de Sankta Paŭlo al la Korintanoj (I Kor. 13, 13) : "Nun do restas la tri jenaj, fido ("pistis"), espero ("helpis") kaj amo (aŭ karitato, "agapè"), sed amo estas la plej granda". (eo)
- Bertute teologalak dira, kristau teologia eta filosofian, hiru bertute: Fedea, Itxaropena eta Karitatea (batzuetan Maitasuna deitua). Kristau teologian Paulo Apostoluarentzat gutunetan aurkitzen da haien aipu lehena eta "horietako handiena maitasuna dela" aipatu zien korintotarrei. Tomas Akinokoak, Erdi Aroko filosofo katolikoak, azaldu zuen bertute hauei bertute teologikoak deitzen zaiela " Jainkoaren inguruan direlako eta Jainkoa objektutzat dutelako. (eu)
- En la teología católica, se llaman virtudes teologales o virtudes teológicas los hábitos que Dios infunde en la inteligencia y en la voluntad del hombre para ordenar sus acciones a Dios mismo. Tradicionalmente se cuentan tres: la fe, la esperanza y la caridad. Junto a estas, suelen citarse como complemento las virtudes cardinales, en el ámbito de las llamadas siete virtudes infusas. (es)
- Kebajikan teologal (bahasa Inggris: theological virtues), atau disebut juga kebajikan ilahi, dalam teologi dan filsafat Kristen adalah kualitas yang dikaitkan dengan keselamatan, dihasilkan dari rahmat Allah, yang mana menerangi . (in)
- Une vertu théologale est, selon la théologie chrétienne, une vertu qui doit guider les hommes et les femmes, formant humanité, dans leur rapport au monde et à Dieu. Elles sont au nombre de trois : la foi, l'espérance et la charité. Leur source, dans le Nouveau Testament, se trouve dans la Première épître aux Corinthiens de Paul. Avec les quatre vertus cardinales, elles forment les vertus catholiques. (fr)
- Theological virtues are virtues associated in Christian theology and philosophy with salvation resulting from the grace of God. Virtues are traits or qualities which dispose one to conduct oneself in a morally good manner. Traditionally they have been named Faith, Hope, and Charity (Love), and can trace their importance in Christian theology to Paul the Apostle in 1 Corinthians 13, who also pointed out that “the greatest of these is love.” The medieval Catholic philosopher Thomas Aquinas explained that these virtues are called theological virtues "because they have God for their object, both in so far as by them we are properly directed to Him, and because they are infused into our souls by God alone, as also, finally, because we come to know of them only by Divine revelation in the Sacred Scriptures". (en)
- 신덕 (神德)은 기독교 신학과 철학에서 하느님의 은총으로 인한 구원과 관련된 덕이다. 덕은 도덕적으로 좋은 방법으로 자신을 행동하게 하는 특성이나 자질이다. 전통적으로 이들은 신앙, 희망, 자선으로 지명되었고, 의 사도 바울로에게 그리스도인 신학에서 이들의 중요성을 추적할 수 있으며, "이중 가장 큰 것이 사랑"이라고 지적했다. 중세 가톨릭 철학자 토마스 아퀴나스는 이러한 덕을 신덕이라고 설명했다. "왜냐하면 이들은 이들의 목적을 위해 하느님을 가지고 있기 때문에, 이들에 의해 우리는 그분을 올바르게 향하게 되고, 이들이 하느님만으로 우리의 영혼에 주입되기 때문이고, 마지막으로, 우리는 경전에서 오직 계시에 의해서만 이들을 알게 되기 때문이다". (ko)
- Le virtù teologali (dal greco θεός, «Dio» e λόγος, «parola») nella dottrina cristiana sono: la fede, la speranza e la carità (quest'ultima anche detta amore). (it)
- Теологи́ческие доброде́тели (лат. virtutes theologicae, англ. theological virtues, фр. vertus théologales, исп. virtudes teologales) — категории, постулирующие идеальные качества человека. Как фундаментальная философско-богословская категория, добродетель охватывает все ценностно-значимые аспекты духовно-нравственного совершенства человека. На протяжении всей истории христианской мысли учение о добродетели постоянно развивалось; многие богословы развёртывали своё видение состава этой комплексной категории, сами эти составляющие неоднократно переосмысливались. Понятие теологической добродетели, активно развиваемое в современном западном богословии — фрагмент этого цельного учения, фокусирующий внимание на «трёх добродетелях», поставленных в контекст спасения человека в богословском смысле; наряду с теологическими здесь рассматриваются и четыре т. н. «кардинальные добродетели»; все они в своей совокупности составляют «семь католических добродетелей». Несмотря на общность отправной точки (в данном случае, Новый Завет), современные западные (католические, протестантские) теологи, с одной, и православные с другой стороны могут приходить к разным трактовкам содержания некоторых элементов этой триады добродетелей. В частности, это может касаться этимологических различий между англ. love и англ. charity, выражающих в теологии то же, что и рус. любовь и греч. ἀγάπη [агапи]. Со своей стороны и англ. virtue в английском одновременно выражает и понятие «добродетель», и имя одного из ангельских чинов, в то время как в русском языке этот чин называется , а в греческом (греч. Δυνάμεις [динамис]). (ru)
- Cnoty teologalne (cnoty Boskie) – pojęcie w teologii chrześcijańskiej oznaczające cnoty wlane: wiary, nadziei i miłości. Wymienia je apostoł Paweł m.in. w 1 Liście do Koryntian na zakończenie hymnu o miłości: Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy Boga] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość. (1 Kor 13,12-13) Od XII w., trzy cnoty teologalne łączono z czterema cnotami kardynalnymi w siedem cnót głównych.Według Tomasza z Akwinu bezpośrednim przedmiotem, ku któremu zwracają chrześcijanina cnoty teologalne jest cel ostateczny życia, czyli Królestwo Boże. Cnota nadziei wprowadza ów cel, jako oczekiwany w nadziei, w wolę człowieka. Podobnie i miłość sprawia, że wola człowieka kocha królestwo Boże, o tyle o ile jest już obecne. Natomiast Wiara zaś sprawia, że człowiek poznaje je swym intelektem. Analizując Wcielenie, Tomasz nauczał, że cnoty teologalne zespalają człowieka bezpośrednio z Bogiem i są przez Wcielenie umacniane. Chrystus jest fundamentem wiary. Miłość Boża, która sprawiła Wcielenie, umacnia nadzieję i rozpala miłość. Cnoty te, otrzymują Chrystusa-Wcielone Słowo jako Prawzór, prawdziwą miarę etosu. Stąd te trzy cnoty prowadzą człowieka do poprawnego etycznie działania. Cnoty teologalne mają charakter nadprzyrodzony, czyli pochodzą z daru łaski Bożej, przyjętej przez osobę wierzącą. Dotyczą uczestnictwa w życiu Boga samego poprzez Kościół - mistyczne Ciało Chrystusa. Cnót tych człowiek nie jest w stanie otrzymać w wyniku dziedziczenia, wychowania, czy też swojego działania. John MacQuarrrie zauważył, że nie są one cnotami w zwykłym znaczeniu, gdyż otwierają w ludzkim poszukiwaniu życia cnotliwego, dobrego zupełnie nowy wymiar. Poprzez cnoty teologalne aspiracje człowieka, proporcjonalne zazwyczaj do jego naturalnych zdolności, zostają pochwycone i doskonalone przez łaskę Boga. Tradycyjna etyka scholastyczna oraz współczesna teologia moralna, oprócz cnót teologalnych, widzi w chrześcijaninie także cnoty naturalne: intelektualne i moralne, m.in. cztery cnoty kardynalne — roztropność, umiarkowanie, męstwo, sprawiedliwość. Wszystkie powyższe cnoty są jednak u chrześcijanina zakorzenione w cnotach teologalnych, dzięki którym dostosowywane są do uczestnictwa w Bożej naturze (por. 1P 1,4). (pl)
- De gudomliga dygderna, även kallade teologala dygderna, avser enligt Romersk-katolska kyrkan dygderna tro, hopp och kärlek; nödvändiga för frälsning. De förekommer i Bibeln i Första Korinterbrevet 13:13, där Paulus skriver: "Men nu består tro, hopp och kärlek, dessa tre, och störst av dem är kärleken." (sv)
- Segundo o Compêndio do Catecismo da Igreja Católica, as virtudes teologais "têm como origem, motivo e objecto imediato o próprio Deus. São infundidas no homem com a graça santificante, tornam-nos capazes de viver em relação com a Trindade e fundamentam e animam o agir moral do cristão, vivificando as virtudes humanas. Elas são o penhor da presença e da ação do Espírito Santo nas faculdades do ser humano". No excerto bíblico 1ª Coríntios 13:13, apresenta-nos a seguinte citação: "Agora, pois, permanecem a fé, a esperança e o amor, estes três, mas o maior destes é o amor". Num outro excerto bíblico "Gálatas 5:6", cita o seguinte: "a Fé actua pelo amor". As virtudes teologais existem como complemento às virtudes cardinais e são três:
* Fé: através dela, os cristãos creem em Deus, nas suas verdades reveladas e nos ensinamentos da Igreja, visto que Deus é a própria Verdade. Pela fé, "o homem entrega-se a Deus livremente. Por isso, o crente procura conhecer e fazer a vontade de Deus, porque «a fé opera pela caridade» (Gal 5,6)".
* Esperança: por meio dela, os crentes, por ajuda da graça do Espírito Santo, esperam a vida eterna e o Reino de Deus, colocando a sua confiança perseverante nas promessas de Cristo.
* Caridade (ou amor): por meio dela, "amamos a Deus sobre todas as coisas e ao próximo como a nós mesmos por amor de Deus. Jesus faz dela o mandamento novo, a plenitude da lei". Para os Católicos, a caridade é «o vínculo da perfeição» (Col 3,14), logo a mais importante e o fundamento das virtudes. O Amor é também visto como uma "dádiva de si mesmo" e "o oposto de usar". (pt)
- 信、望、愛三超德（英語：supernatural virtues），又称神学美德（英語：theological virtues），是《新約聖經》中《哥林多前書》第13节中的三項美德，在基督教神学中被认为是三种（超越本性或超自然）的德性。也被认为是基督耶穌的基本教導。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Bertute teologalak dira, kristau teologia eta filosofian, hiru bertute: Fedea, Itxaropena eta Karitatea (batzuetan Maitasuna deitua). Kristau teologian Paulo Apostoluarentzat gutunetan aurkitzen da haien aipu lehena eta "horietako handiena maitasuna dela" aipatu zien korintotarrei. Tomas Akinokoak, Erdi Aroko filosofo katolikoak, azaldu zuen bertute hauei bertute teologikoak deitzen zaiela " Jainkoaren inguruan direlako eta Jainkoa objektutzat dutelako. (eu)
- En la teología católica, se llaman virtudes teologales o virtudes teológicas los hábitos que Dios infunde en la inteligencia y en la voluntad del hombre para ordenar sus acciones a Dios mismo. Tradicionalmente se cuentan tres: la fe, la esperanza y la caridad. Junto a estas, suelen citarse como complemento las virtudes cardinales, en el ámbito de las llamadas siete virtudes infusas. (es)
- Kebajikan teologal (bahasa Inggris: theological virtues), atau disebut juga kebajikan ilahi, dalam teologi dan filsafat Kristen adalah kualitas yang dikaitkan dengan keselamatan, dihasilkan dari rahmat Allah, yang mana menerangi . (in)
- Une vertu théologale est, selon la théologie chrétienne, une vertu qui doit guider les hommes et les femmes, formant humanité, dans leur rapport au monde et à Dieu. Elles sont au nombre de trois : la foi, l'espérance et la charité. Leur source, dans le Nouveau Testament, se trouve dans la Première épître aux Corinthiens de Paul. Avec les quatre vertus cardinales, elles forment les vertus catholiques. (fr)
- 신덕 (神德)은 기독교 신학과 철학에서 하느님의 은총으로 인한 구원과 관련된 덕이다. 덕은 도덕적으로 좋은 방법으로 자신을 행동하게 하는 특성이나 자질이다. 전통적으로 이들은 신앙, 희망, 자선으로 지명되었고, 의 사도 바울로에게 그리스도인 신학에서 이들의 중요성을 추적할 수 있으며, "이중 가장 큰 것이 사랑"이라고 지적했다. 중세 가톨릭 철학자 토마스 아퀴나스는 이러한 덕을 신덕이라고 설명했다. "왜냐하면 이들은 이들의 목적을 위해 하느님을 가지고 있기 때문에, 이들에 의해 우리는 그분을 올바르게 향하게 되고, 이들이 하느님만으로 우리의 영혼에 주입되기 때문이고, 마지막으로, 우리는 경전에서 오직 계시에 의해서만 이들을 알게 되기 때문이다". (ko)
- Le virtù teologali (dal greco θεός, «Dio» e λόγος, «parola») nella dottrina cristiana sono: la fede, la speranza e la carità (quest'ultima anche detta amore). (it)
- De gudomliga dygderna, även kallade teologala dygderna, avser enligt Romersk-katolska kyrkan dygderna tro, hopp och kärlek; nödvändiga för frälsning. De förekommer i Bibeln i Första Korinterbrevet 13:13, där Paulus skriver: "Men nu består tro, hopp och kärlek, dessa tre, och störst av dem är kärleken." (sv)
- 信、望、愛三超德（英語：supernatural virtues），又称神学美德（英語：theological virtues），是《新約聖經》中《哥林多前書》第13节中的三項美德，在基督教神学中被认为是三种（超越本性或超自然）的德性。也被认为是基督耶穌的基本教導。 (zh)
- Die theologischen Tugenden, auch göttliche Tugenden, christliche Tugenden oder eingegossene Tugenden, sind Glaube, Liebe und Hoffnung. Sie wurden von Paulus von Tarsus formuliert. Die früheste Erwähnung findet sich in 1 Thess 1,3 , die bekannteste allerdings im Hohen Lied der Liebe im 1. Korintherbrief: „Für jetzt bleiben Glaube, Hoffnung, Liebe, diese drei; doch am größten unter ihnen ist die Liebe.“ (1 Kor 13,13 ). Die Tugend ist Teil des geistlichen Wachstums: – 2 Petr 1,5–8 (de)
- La teologiaj virtoj, laŭ la kristana kredo, estas tiuj virtoj, kiuj rekte rilatas al Dio (Biblio, 1 Kor. 13,13). Ili ebligas la partoprenon de homoj al la ideo de Dio (2 P 1,4), kaj estas rigardeblaj kiel la konsekvencoj de graco. La teologiaj virtoj aranĝas homojn tiel, ke ili pli bone akceptas sian rilaton kun Dio. La tri teologiaj virtoj estas la jenaj :
* Fido
* Espero
* Karitato, tio estas amo al Dio kaj al aliuloj. (eo)
- Theological virtues are virtues associated in Christian theology and philosophy with salvation resulting from the grace of God. Virtues are traits or qualities which dispose one to conduct oneself in a morally good manner. Traditionally they have been named Faith, Hope, and Charity (Love), and can trace their importance in Christian theology to Paul the Apostle in 1 Corinthians 13, who also pointed out that “the greatest of these is love.” (en)
- Cnoty teologalne (cnoty Boskie) – pojęcie w teologii chrześcijańskiej oznaczające cnoty wlane: wiary, nadziei i miłości. Wymienia je apostoł Paweł m.in. w 1 Liście do Koryntian na zakończenie hymnu o miłości: Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy Boga] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość. (1 Kor 13,12-13) (pl)
- Segundo o Compêndio do Catecismo da Igreja Católica, as virtudes teologais "têm como origem, motivo e objecto imediato o próprio Deus. São infundidas no homem com a graça santificante, tornam-nos capazes de viver em relação com a Trindade e fundamentam e animam o agir moral do cristão, vivificando as virtudes humanas. Elas são o penhor da presença e da ação do Espírito Santo nas faculdades do ser humano". As virtudes teologais existem como complemento às virtudes cardinais e são três: (pt)
- Теологи́ческие доброде́тели (лат. virtutes theologicae, англ. theological virtues, фр. vertus théologales, исп. virtudes teologales) — категории, постулирующие идеальные качества человека. Как фундаментальная философско-богословская категория, добродетель охватывает все ценностно-значимые аспекты духовно-нравственного совершенства человека. На протяжении всей истории христианской мысли учение о добродетели постоянно развивалось; многие богословы развёртывали своё видение состава этой комплексной категории, сами эти составляющие неоднократно переосмысливались. Понятие теологической добродетели, активно развиваемое в современном западном богословии — фрагмент этого цельного учения, фокусирующий внимание на «трёх добродетелях», поставленных в контекст спасения человека в богословском смысле; (ru)
|
