| dbo:abstract
|
- حرب استقلال موزمبيق هي نزاع مُسلَح بين مجموعة عصابات من جبهة تحرير موزمبيق و البرتغال التي كانت تحتل موزمبيق في ذلك الوقت، بدأت الحرب في 25 سبتمبر 1964 وانتهت بقرار وقف إطلاق النار بين الطرفين في 8 سبتمبر1974، مما أدى إلى بدأ مفاوضات انتهت باستقلال موزمبيق عام 1975. بدأت حروب البرتغال ضد مقاتلي العصابات المسلحة عام 1961 في أنغولا، حيث كانت هذه العصابات تدعو إلى استقلال الأراضي الأفريقية التي تسيطر عليها البرتغال منذ 400 عام و أسست ما يُعرف باسم الإمبراطورية البرتغالية. وفي موزمبيق، اندلع الصراع عام 1964 نتيجة للاضطرابات والإحباط بين كثير من السكان الأصليين في موزمبيق، الذين رأوا في الحكم الأجنبي شكلا من أشكال الاستغلال وسوء المعاملة، التي لم تخدم سوى المصالح الاقتصادية البرتغالية في المنطقة، بالإضافة إلى ذلك استياء العديد من أبناء موزمبيق تجاه سياسات البرتغال في التعامل مع السكان الأصليين، والتي أدت إلى التفرقة في المعاملة، وصعوبة ممارسة نمط الحياة التقليدية على كثير من الأفارقة، وقلة كلًا من فرص الحصول على التعليم على الطريقة البرتغالية، والعمالة الماهرة. وقد زاد شعور كثير من أبناء موزمبيق بالوطنية، والاستياء في آن واحد جراء استمرار خضوع البلاد لحكم أجنبي، وقد ازداد هذا الشعور بعد انتشار حركات حق تقرير المصير في افريقيا بعد الحرب العالمية الثانية. في المقابل كان كثير من المثقفين من الأفارقة الأصليين مندمجين تمامًا في التنظيم الاجتماعي للبلاد تحت حكم البرتغال، وبخاصة الذين كانوا يسكنون المراكز الحضرية، وقد تعاملوا مع دعوات الاستقلال بمزيج من الانزعاج والتشكك. وكان رد البرتغال على هذه الدعوات هو زيادة الوجود العسكري، ومشاريع التنمية سريعة الخطى. وساعد نفي العديد من المفكرين السياسين الموزمبيقين إلى البلدان المجاورة في وجود ملاذ آمن، يمكن التخطيط فيه لإثارة الاضطرابات السياسية في وطنهم. وقد أدى تشكيل تنظيم جبهة تحرير موزمبيق، ودعم كلًا من الاتحاد السوفيتي والصين وكوبا ويوغوسلافيا وبلغاريا وتنزانيا وزامبيا ومصر والجزائر من خلال الأسلحة والمستشارين، إلى اندلاع أعمال العنف التي استمرت قرابة عقد من الزمن. من وجهة نظر عسكرية، كان للجيش النظامي البرتغالي اليد العليا خلال الصراع ضد قوات العصابات الداعية للاستقلال. ومع ذلك، نجحت موزمبيق في الاستقلال في 25 يونيو 1975، بعد الانقلاب الذي وقع في البرتغال المعروف باسم ثورة القرنفل، لتنتهي بذلك 470 عامًا من الحكم الاستعماري البرتغالي في منطقة شرق افريقيا. ووفقا للمؤرخي الثورة، إن الانقلاب العسكري في البرتغال قد اندلع لعدة أسباب منها الاحتجاجات بشأن سلوك القوات البرتغالية في تعاملها مع بعض الجماهير المحلية في موزمبيق. وزيادة التأثير الشيوعي في المتمردين العسكريين في البرتغال، والذي نتج عنه الانقلاب العسكري في لشبونة، ومن ناحية أخرى، زيادة ضغط المجتمع الدولي بشأن اتجاه حروب البرتغال الاستعمارية بشكل عام. (ar)
- La Guerra d'independència de Moçambic (coneguda per la historiografia portuguesa com Luta Armada de Libertação Nacional) va ser un conflicte armat entre les forces guerrilleres del Front d'Alliberament de Moçambic, conegut com a Frelimo (Front de Libertação de Moçambique en portuguès), i Portugal. La guerra va començar oficialment el 25 de setembre de 1964, i va acabar amb un alto el foc el 8 de setembre de 1974, del que va resultar una independència negociada en 1975 després dels acords de Lusaka. Les guerres que Portugal va sostenir contra guerrilles independentistes en els seus territoris africans van començar en 1961 a Angola. En una sèrie d'atacs sorpresa, els rebels van matar a grangers portuguesos i les seves famílies, incloent a les dones, nens i els treballadors negres, en remotes plantacions angoleses. A Moçambic, el conflicte va esclatar en 1964 i com a resultat del malestar i la frustració existent entre gran part de la població indígena de Moçambic, que percebia al govern colonial estranger com una manera d'explotació i maltractament que només servia als interessos econòmics portuguesos a la regió. També hi havia una bona part de la població moçambiquesa que estava ressentida contra les polítiques portugueses envers els nadius, que va portar a una discriminació, dificultant el seu tradicional estil de vida i limitant-los l'accés al sistema educatiu i a determinats llocs de treball qualificat. Després de la Segona Guerra Mundial, es van estendre amb èxit per tota Àfrica una sèrie de moviments que defensaven l'autodeterminació. Molts moçambiquesos es van convertir progressivament en independentistes, incrementant-se la seva frustració a causa de la contínua submissió enfront d'un govern estranger. D'altra banda, molts aculturats que s'havien integrat completament en l'organització social portuguesa del Moçambic portuguès, en particular aquells dels centres urbans, van reaccionar enfront de les peticions d'independència amb una mescla d'inquietud i desconfiança. Els portuguesos, entre els quals es trobaven la majoria dels dirigents, van reaccionar augmentant la presència militar i amb precipitats projectes de desenvolupament. Un gran grup de la intelligentsia política exiliada a països veïns va proporcionar refugis des d'on els moçambiquesos radicals van poder planejar accions i fomentar el malestar polític al seu país d'origen. La formació de la guerrilla moçambiquesa Frelimo i el suport de països comunistes com la Unió Soviètica, Xina i Cuba mitjançant l'enviament d'armes i suport logístic, va desembocar en l'esclat de violència que es va perllongar durant més d'una dècada. Des d'un punt de vista militar, l' va mantenir avantatge durant tot el conflicte contra les forces de la guerrilla independentista. Malgrat la seva posició desfavorable, els insurgents del Frelimo van aconseguir la victòria, després d'un cop militar de l'esquerra a Lisboa i un profund canvi polític a Portugal. Moçambic va aconseguir la independència el 25 de juny de 1975, després del cop d'estat a Portugal conegut com a Revolució dels Clavells, posant fi a 470 anys de domini colonial portuguès a la regió d'Àfrica Oriental. Segons els historiadors de la Revolució, el cop de militar en la metròpoli va estar animat en part per les protestes en contra del tracte que donaven les tropes portugueses a la població local de Moçambic. No obstant això, el paper de la creixent influència comunista sobre el grup de militars portuguesos insurgents que van liderar a Lisboa el cop d'estat i, d'altra banda, la pressió de la comunitat internacional sobre l'esdevenir de la Guerra colonial portuguesa en general, van ser les principals causes del resultat final. (ca)
- La guerra de independencia de Mozambique (conocida por la historiografía portuguesa como Luta Armada de Libertação Nacional) fue un conflicto armado entre las fuerzas guerrilleras del Frente de Liberación de Mozambique, conocido como FRELIMO (Frente de Libertação de Moçambique en portugués), y Portugal. La guerra comenzó oficialmente el 25 de septiembre de 1964, y terminó con un alto el fuego el 8 de septiembre de 1974, del que resultó una independencia negociada en 1975 tras los acuerdos de Lusaka. Las guerras que Portugal sostuvo contra guerrillas independentistas en sus territorios africanos empezaron en 1961 en Angola. En una serie de ataques sorpresa, los rebeldes mataron a granjeros portugueses y sus familias, incluyendo a las mujeres, niños y los trabajadores negros, en remotas plantaciones angoleñas. En Mozambique, el conflicto estalló en 1964 y como resultado del malestar y la frustración existente entre gran parte de la población indígena de Mozambique, que percibía al gobierno colonial extranjero como un modo de explotación y maltrato que sólo servía a los intereses económicos portugueses en la región. También había una buena parte de la población mozambiqueña que estaba resentida contra las políticas portuguesas para con los nativos, que llevó a una discriminación, dificultando su tradicional estilo de vida y limitándoles el acceso al sistema educativo y a determinados puestos de trabajo cualificado. Tras la Segunda Guerra Mundial, se extendieron con éxito por toda África una serie de movimientos que defendían la autodeterminación. Muchos mozambiqueños se convirtieron progresivamente en independentistas, incrementándose su frustración debido a la continua sumisión frente a un gobierno extranjero. Por otro lado, muchos enculturados que se habían integrado completamente en la organización social portuguesa de la Mozambique portuguesa, en particular aquellos de los centros urbanos, reaccionaron frente a las peticiones de independencia con una mezcla de inquietud y desconfianza. Los portugueses, entre los que se encontraban la mayoría de los dirigentes, reaccionaron aumentando la presencia militar y con apresurados proyectos de desarrollo. Un gran grupo de la intelligentsia política exiliada en países vecinos proporcionó refugios desde donde los mozambiqueños radicales pudieron planear acciones y fomentar el malestar político en su país de origen. La formación de la guerrilla mozambiqueña Frelimo y el apoyo de países socialistas como la Unión Soviética y Cuba mediante el envío de armas y apoyo logístico, desembocó en el estallido de violencia que se prolongó durante más de una década. Desde un punto de vista militar, el ejército regular portugués mantuvo ventaja durante todo el conflicto contra las fuerzas de la guerrilla independentista. A pesar de su posición desfavorable, los insurgentes del Frelimo lograron la victoria, tras un golpe militar de la izquierda en Lisboa y un profundo cambio político en Portugal. Mozambique logró la independencia el 25 de junio de 1975, después del golpe de Estado en Portugal conocido como Revolución de los Claveles, poniendo fin a 470 años de dominio colonial portugués en la región de África oriental. Según los historiadores de la Revolución, el golpe de militar en la metrópoli estuvo animado en parte por las protestas en contra del trato que daban las tropas portuguesas a la población local de Mozambique. Sin embargo, el papel de la creciente influencia comunista sobre el grupo de militares portugueses insurgentes que lideraron en Lisboa el golpe de Estado y, por otra parte, la presión de la comunidad internacional sobre el devenir de la Guerra colonial portuguesa en general, fueron las principales causas del resultado final. (es)
- Mozambikeko Independentzia Gerra (portugesez: Luta Armada de Libertação Nacional (Mozambiken) eta Guerra da Independência de Moçambique (Portugalen) Mozambikeko Askapen Fronteko (FRELIMO) indar gerrillarien eta Portugalen arteko gatazka armatua izan zen. Gerra 1964ko irailaren 25ean hasi zen ofizialki, eta 1974ko irailaren 8an amaitu zen, su-eten batekin. Portugalek bere lurralde afrikarretan gerrilla independentisten aurka izan zituen gerrak 1961ean hasi ziren Angolan. Matxinatuek, urruneko Angolako plantazioetan egindako ustekabeko eraso batzuetan, nekazari portugaldarrak eta euren familiak hil zituzten, emakumeak, haurrak eta langile beltzak barne. Mozambiketarren populazioaren zati handi bat ere Portugalgo politiken aurka zegoen, bertakoen aurka, eta horrek diskriminazioa eragin zuen, bizimodu tradizionala zailduz eta hezkuntza-sistemarako eta lanpostu kualifikatu jakin batzuetarako sarbidea mugatuz. Bigarren Mundu Gerraren ondoren, Afrika osoan autodeterminazioa defendatzen zuten hainbat mugimendu arrakastaz hedatu ziren. Mozambiketar asko pixkanaka independentista bihurtu ziren, eta frustrazioa areagotu egin zen atzerriko gobernu baten aurrean zegoen etengabeko menpekotasunaren ondorioz. Bestalde, Portugalgo Mozambikeko gizarte-antolaketan askok, batez ere hiriguneetan bizi zirenek, kezka eta mesfidantza nahastuz erantzun zieten independentzia-eskaerei. Portugaldarrek, hauen artean buruzagi gehienak zeudelarik, militarren presentzia areagotuz eta garapen proiektu azkarrekin erreakzionatu zuten. Inguruko herrialdeetan atzerriratutako intelligentsia politikoko talde handi batek babeslekuak eman zituen, non mozambiketar erradikalek ekintzak antolatu eta euren jatorrizko herrialdean ondoez politikoa sustatu ahal izan zuten. FRELIMO mozambiketar gerrillaren eraketak eta Sobietar Batasuna eta Kuba bezalako herrialde sozialisten babesak, armak bidaliz eta laguntza logistikoa emanez, hamarkada bat baino gehiagoz iraun zuen indarkeriaren eztanda ekarri zuen. Ikuspuntu militar batetik, abantaila izan zuen gerrilla independentistaren aurkako gatazka osoan zehar. Dena bere aurka izan arren, FRELIMOko matxinatuek garaipena lortu zuten, ezker indarrek Lisboan estatu-kolpe bat eman (Krabelinen Iraultza) eta Portugalen aldaketa politiko sakon baten ondoren. Mozambikek 1975eko ekainaren 25ean independentzia lortu zuen, ekialdeko Afrikako eskualde horretan 470 urteko portugaldar nagusitasun kolonialari amaiera emanez. Iraultzaren historialarien arabera, Portugalgo tropek Mozambikeko biztanleei ematen zieten tratuaren aurkako protestek metropolian kolpe militarra bultzatu zuten. Hala ere, Lisboan estatu-kolpea gidatu zuten militar portugaldar matxinatuen taldean gero eta eragin komunista handiagoa izatea eta, bestalde, nazioarteko komunitateak Portugalgo Gerra kolonialaren bilakaeran oro har egindako presioa azken emaitzaren arrazoi nagusiak izan ziren. (eu)
- La guerre d’indépendance du Mozambique est un conflit armé entre la guérilla du Front de Libération du Mozambique ou FRELIMO (en portugais : Frente de Libertação de Moçambique) et le Portugal. La guerre se déclenche officiellement le 25 septembre 1964 et se termine avec le cessez-le-feu du 8 septembre 1974. Elle conduit à l'indépendance du Mozambique en 1975. Cette guerre fait partie des conflits qui embrasent les colonies portugaises africaines à partir de 1961 et le déclenchement de la guerre d’indépendance de l’Angola. Au Mozambique, le conflit commence en 1964 à la suite d’émeutes et d’une frustration grandissante parmi la population mozambicaine qui perçoit la domination étrangère comme une forme de mauvais traitement et d’exploitation, permettant uniquement de servir les intérêts économiques portugais dans la région. En outre, de nombreux Mozambicains ont un profond ressentiment vis-à-vis de la politique portugaise envers les autochtones. Celle-ci est en effet caractérisée par la discrimination et un accès limité à l’éducation ainsi qu’aux emplois qualifiés. À l’image du développement de plusieurs mouvements d’indépendance en Afrique après la Seconde Guerre mondiale, de nombreux Mozambicains sont gagnés par l’idéologie nationaliste. Cette dernière se propage d’autant mieux que le Portugal persiste à maintenir son contrôle sur le territoire. Toutefois, d’autres Mozambicains, en particulier ceux venus des centres urbains, qui sont pleinement intégrés dans l’organisation sociale dirigée par les Portugais se montrent suspicieux envers la montée du courant indépendantiste. Enfin, les habitants d’origine portugaise qui inclut la grande majorité des autorités dirigeantes, accroissent la présence militaire et les projets de développement accélérés. L’exil massif de l’intelligentsia politique mozambicaine dans les pays voisins offre des refuges où les Mozambicains radicaux peuvent planifier leurs actions et fomenter des émeutes politiques au sein de leur pays. La création du mouvement guérillero FRELIMO en 1962 et le soutien de l’URSS, de la Chine et Cuba qui lui envoient des armes et des conseillers, entraînent une forte poussée des violences qui se prolongent durant une décennie. D’un point de vue militaire, l’armée régulière portugaise domine les forces indépendantistes durant tout le conflit. Malgré cet avantage, le FRELIMO finit par l’emporter à la suite d’un coup d’État militaire de gauche à Lisbonne qui renverse la dictature portugaise en 1974. Un an plus tard (le 25 juin 1975), le Mozambique accède à l’indépendance. Ce coup d’État aussi connu sous le nom de Révolution des Œillets marque en effet la fin de la domination coloniale portugaise dans l’Est africain. Selon les historiens, cette révolution est en partie motivée par les protestations envers le comportement des soldats portugais dans la guerre et le traitement qu’ils font subir à certaines populations locales au Mozambique. Toutefois, le rôle de l’influence communiste grandissante au sein des militaires révolutionnaires qui dirigent le coup d’État, ainsi que les pressions de la communauté internationale contre les guerres coloniales portugaises sont les principales causes expliquant l’issue de la guerre. (fr)
- The Mozambican War of Independence (Portuguese: Guerra da Independência de Moçambique, 'War of Independence of Mozambique') was an armed conflict between the guerrilla forces of the Mozambique Liberation Front or FRELIMO (Frente de Libertação de Moçambique) and Portugal. The war officially started on September 25, 1964, and ended with a ceasefire on September 8, 1974, resulting in a negotiated independence in 1975. Portugal's wars against guerrilla fighters seeking independence in its 400-year-old African territories began in 1961 with Angola. In Mozambique, the conflict erupted in 1964 as a result of unrest and frustration amongst many indigenous Mozambican populations, who perceived foreign rule as exploitation and mistreatment, which served only to further Portuguese economic interests in the region. Many Mozambicans also resented Portugal's policies towards indigenous people, which resulted in discrimination and limited access to Portuguese-style education and skilled employment. As successful self-determination movements spread throughout Africa after World War II, many Mozambicans became progressively more nationalistic in outlook, and increasingly frustrated by the nation's continued subservience to foreign rule. For the other side, many enculturated indigenous Africans who were fully integrated into the social organization of Portuguese Mozambique, in particular those from urban centres, reacted to claims of independence with a mixture of discomfort and suspicion. The ethnic Portuguese of the territory, which included most of the ruling authorities, responded with increased military presence and fast-paced development projects. A mass exile of Mozambique's political intelligentsia to neighbouring countries provided havens from which radical Mozambicans could plan actions and foment political unrest in their homeland. The formation of FRELIMO and the support of the Soviet Union, Romania, China, Cuba, Yugoslavia, Bulgaria, Tanzania, Zambia, Egypt, Algeria, Gaddafi regime in Libya and Brazil through arms and advisers, led to the outbreak of violence that was to last over a decade. From a military standpoint, the Portuguese regular army held the upper hand during the conflict against FRELIMO guerrilla forces. Nonetheless, Mozambique succeeded in achieving independence on June 25, 1975, after a civil resistance movement known as the Carnation Revolution backed by portions of the military in Portugal overthrew the Salazar regime, thus ending 470 years of Portuguese colonial rule in the East African region. According to historians of the Revolution, the military coup in Portugal was in part fuelled by protests concerning the conduct of Portuguese troops in their treatment of some of the indigenous Mozambican populace. The growing communist influence within the group of Portuguese insurgents who led the military coup and the pressure of the international community in relation to the Portuguese Colonial War were the primary causes of the outcome. (en)
- Perang Kemerdekaan Mozambik adalah konflik bersenjata yang berlansung antara pasukan gerilyawan FRELIMO (Frente de Libertação de Moçambique), melawan . Perang ini secara resmi dimulai pada tanggal 25 September 1964 dan diakhiri oleh gencatan senjata pada 8 September 1974. Mozambik lalu memperoleh kemerdekaannya pada tahun 1975. Perang melawan gerilyawan-gerilyawan kemerdekaan di wilayah jajahan Portugal di Afrika selama 400 tahun dimulai di Angola pada tahun 1961. Konflik di Mozambik baru dimulai pada tahun 1964 akibat kerusuhan dan rasa kesal penduduk asli Mozambik yang merasa bahwa kekuasaan Portugal merupakan suatu bentuk eksploitasi dan penganiayaan yang hanya menguntungkan kepentingan ekonomi Portugal. Banyak orang Mozambik yang juga membenci kebijakan Portugal terhadap penduduk asli yang mengakibatkan diskriminasi, kesulitan menjalani gaya hidup tradisional, dan akses pendidikan dan pekerjaan yang terbatas. Gerakan penentuan nasib sendiri telah menyebar di seluruh Afrika setelah berakhirnya Perang Dunia II. Akibatnya, banyak orang Mozambik yang menjadi semakin nasionalis dan merasa kesal karena negaranya masih dikuasai asing. Di sisi lain, terdapat pula orang-orang Afrika yang terintegrasi secara penuh ke dalam organisasi sosial Mozambik Portugis, terutama mereka yang berasal dari wilayah perkotaan. Mereka menanggapi gerakan kemerdekaan ini dengan rasa tidak nyaman atau kecurigaan. Sementara itu, orang-orang Portugis di wilayah ini (termasuk sebagian besar penguasa) menanggapi dengan memperkuat militer dan melancarkan proyek-proyek pembangunan. Akibat pembuangan besar-besaran kaum intelektual politik Mozambik ke negara-negara tetangga, kelompok pendukung kemerdekaan yang radikal dapat merencanakan aksi-aksinya. Pembentukan organisasi gerilyawan FRELIMO memicu perang yang berlangsung selama satu dasawarsa. Berdasarkan sudut pandang militer, pasukan Portugal unggul dalam konflik melawan gerilyawan. Namun, Mozambik tetap berhasil memperoleh kemerdekaannya pada 25 Juni 1975 setelah gerakan perlawanan sipil yang disebut Revolusi Anyelir mengakhiri kediktatoran militer di Portugal. (in)
- La guerra d'indipendenza del Mozambico fu un conflitto armato tra i guerriglieri del Frente de Libertaçao de Moçambique, o FRELIMO, e le forze armate del Portogallo. La guerra ebbe inizio nel 25 settembre 1964 e finì l'8 settembre del 1974 con un cessate il fuoco il cui risultato fu l'indipendenza del Mozambico nel 1975. Le guerre per la lotta all'indipendenza dei territori sotto il dominio portoghese, incominciarono nel 1961 in Angola. Tanto per iniziare i ribelli incominciarono a massacrare le famiglie e i contadini portoghesi: donne, bambini e la loro servitù di colore nelle isolate e remote piantagioni dell'Angola. Nel Mozambico le ostilità incominciarono nel 1964 per via dello sfruttamento e della riduzione in schiavitù delle popolazioni indigene e della loro discriminazione da parte dei portoghesi. Visto che molti movimenti nazionalisti di successo si diffusero un po' in tutta l'Africa dopo la seconda guerra mondiale anche i Mozambicani diventarono, piano piano, sempre più nazionalisti. I portoghesi che risiedevano nel Mozambico risposero, a loro difesa, con una sempre più numerosa presenza militare e con diversi progetti per aiutare questo paese in via di sviluppo. Un esilio di massa dei politici Mozambicani filo-portoghesi riuscì a fornire alle forze ribelli, anti-portoghesi, un porto sicuro, dove potevano fomentare la rivolta popolare e pianificare azioni sovversive. La formazione di una organizzazione di guerriglieri, i FRELIMO, e gli aiuti che arrivavano a questa organizzazione tramite l'Unione Sovietica, la Cina e Cuba, fece durare la guerra d'indipendenza per circa 10 anni. Da un punto di vista militare le forze armate portoghesi furono sempre avvantaggiate nei confronti dei guerriglieri della FRELIMO, i quali riuscirono a prendere il sopravvento solo grazie al colpo di stato della sinistra parlamentare, che avvenne a Lisbona, nella madre patria portoghese, e che provocò un profondo cambiamento politico nel Portogallo di allora. La crescente influenza da parte dei comunisti sulle forze armate portoghesi che presero parte al colpo di stato in Portogallo e sull'altro lato della medaglia la pressione della comunità internazionale sulle Guerre nelle colonie portoghesi, erano le cause principali della sconfitta delle forze armate portoghesi e la vittoria dell'organizzazione guerrigliera dei FRELIMO. (it)
- 모잠비크 독립 전쟁(포르투갈어: Guerra da Independência de Moçambique)은 모잠비크 해방전선(FRELIMO)과 포르투갈 사이에 벌어진 전쟁이다. 전쟁은 1964년 9월 25일 공식적으로 시작되어 1974년 9월 8일 휴전으로 끝났으며 1975년 협상 끝에 독립했다. 400년 된 아프리카 영토에서 독립을 추구하는 게릴라 전사들에 대항한 포르투갈의 전쟁은 1961년 앙골라와 함께 시작되었다. 모잠비크에서는 1964년 많은 모잠비크 원주민들이 외국의 통치를 착취와 학대로 인식하면서 갈등이 촉발되었다. 많은 모잠비크인들은 또한 토착민들을 향한 포르투갈의 정책에 분개했고, 이로 인해 차별과 포르투갈식 교육과 숙련된 고용에 대한 접근이 제한되었다. 제2차 세계 대전 이후 성공적인 자결운동이 아프리카 전역으로 확산되면서, 많은 모잠비크인들은 점차적으로 더 민족주의적으로 변했고, 외국의 통치에 대한 국가의 지속적인 복종으로 인해 점점 더 좌절하게 되었다. 반면, 포르투갈령 모잠비크의 사회 조직에 완전히 통합된 많은 토착 아프리카인들은 불편함과 의심이 뒤섞인 독립 주장에 반응했다. 대부분의 통치권력을 포함한 포르투갈계 민족은 군사력 증대와 빠른 개발 계획으로 대응했다. 모잠비크의 정치 지식인들이 이웃 국가로 대거 추방되면서 급진적인 모잠비크인들이 자신들의 고향에 정치적 불안을 조성하고 행동을 계획할 수 있는 피난처가 마련되었다. 리비아와 브라질의 FRELIMO와 소련, 루마니아, 중국, 쿠바, 유고슬라비아, 불가리아, 탄자니아, 잠비아, 이집트, 알제리, 카다피 정권의 무기와 조언으로 10년 이상 지속된 폭력사태가 발생했다. 군사적인 관점에서, 포르투갈 정규군은 FRELIMO 게릴라군과 싸우는 동안 우위를 점했다. 모잠비크는 1975년 6월 25일 포르투갈의 카네이션 혁명으로 살라자르 정권이 전복되면서 독립에 성공했다. 혁명의 역사가들에 따르면, 포르투갈의 군사 쿠데타는 부분적으로 모잠비크 원주민들에 대한 포르투갈 군대의 대우에 대한 항의에 의해 촉발되었다. 군부 쿠데타를 주도한 포르투갈 저항세력 내부의 공산주의 영향력과 포르투갈 식민지 전쟁과 관련된 국제 사회의 압박이 이 결과의 주요 원인이었다. (ko)
- De onafhankelijkheid van Mozambique is het eigenlijke ontstaan van het land Mozambique. De onafhankelijkheid werd uitgeroepen op 25 juni 1975, na een onafhankelijkheidsstrijd die meer dan 10 jaar duurde. (nl)
- モザンビーク独立戦争（モザンビークどくりつせんそう、ポルトガル語: Guerra da Independência de Moçambique）は、東アフリカ南部のモザンビークでモザンビーク解放戦線（FRELIMO、ポルトガル語: Frente de Libertação de Moçambique）とポルトガル軍との間で行われた武力紛争である。 戦争は1964年9月25日に開始され、1974年9月8日の停戦によって終結した。この戦争の結果、翌1975年にモザンビークのポルトガルからの独立が協議の後決定された。モザンビークにおいて戦争勃発から1992年のFRELIMOとモザンビーク民族抵抗運動 (RENAMO, ポルトガル語: Resistência Nacional Moçambicana) との和平に至るまで約30年間続いた独立戦争と内戦による戦乱期の前半を占める。 (ja)
- Wojna o niepodległość Mozambiku – długotrwały konflikt pomiędzy afrykańskimi organizacjami niepodległościowymi a . Zapoczątkowana została atakiem Frontu Wyzwolenia Mozambiku (FRELIMO) 25 września 1964 roku na . FRELIMO dysponował partyzanckimi kadrami przeszkolonymi w Algierii oraz Egipcie. Był materialnie wspierany przez Chiny, Tanzanię, Zambię i ZSRR. Długoletnia walka Portugalczyków z FRELIMO, pomimo brutalnych pacyfikacji przy jednoczesnym wprowadzaniu reform wewnętrznych nie doprowadziła do osłabienia konfliktu (w roku 1973 szacowana na 20-30 tys. żołnierzy armia „Frontu” zarządzała 25% obszaru kraju). Wojna stała się jedną z przyczyn (ze względu na poniesione koszty) wybuchu rewolucji goździków. Po jej zwycięstwie nowe władze Portugalii we wrześniu 1974 roku nawiązały dialog z przywódcami Frontu Wyzwolenia Mozambiku, a następnie przystały na niepodległość Mozambiku. (pl)
- Moçambikiska självständighetskriget var en väpnad konflikt mellan gerillastyrkor ur moçambikiska befrielsefronten eller FRELIMO (portugisiska: Frente de Libertação de Moçambique) och Portugal. Kriget startades officiellt den 25 september 1964 och avslutades med ett eldupphör den 8 september 1974 som resulterade i en framförhandlad självständighet 1975. Portugals krig mot självständiga gerillakrigare i dess 400 år gamla afrikanska territorier utbröt i Angola 1961. I Moçambique utbröt konflikten 1964 som en följd av oro och frustration bland många inhemska moçambikier som uppfattade utländskt styre som en form av exploatering och dålig behandling. Detta tjänade bara till ytterligare portugisiska ekonomiska intressen i regionen. Många moçambikier harmades även över Portugals politik gentemot den inhemska befolkningen, vilket resulterade i diskriminering, traditionell livsstil blev svår för många afrikanska infödingar och begränsad tillgång till portugisisk utbildning och kvalificerade anställningar. Allteftersom framgångsrika självbestämmande rörelser spred sig över Afrika efter andra världskriget blev många moçambikier successivt nationalistiska till synsättet och alltmer frustrerade av nationens fortsatta underkastelse till utländskt styre. Å den andra sidan reagerade många infödda afrikaner som var fullt integrerade i den portugisregerade sociala organisation Portugisiska Moçambique, särskilt de från städerna, på de independentiska anspråken med en mix av obehag och misstänksamhet. Territoriets etniska portugiser, som omfattade de flesta av de styrande myndigheterna, svarade med en ökad militär närvaro och snabba utvecklingsprojekt. En massexil av Moçambiques politiska intelligentia till grannländerna fungerade som tillflyktsorter varifrån radikala moçambikier kunde planera åtgärder och underblåsa de politiska oroligheterna i sitt hemland. Bildandet av den moçambikiska gerillaorganisationen FRELIMO och stöd från Sovjetunionen, Kina och Kuba genom vapen och rådgivare, ledde till våldsutbrottet som skulle pågå i över ett decennium. Ur militär synvinkel höll den portugisiska reguljära armén övertaget under hela konflikten mot de independentiska gerillastyrkorna. Trots deras utsatta ställning segrade FRELIMO-rebellerna efter en vänsterorienterad militärkupp i Lissabon som störtade diktaturen i Portugal. Moçambique lyckats uppnå självständighet den 25 juni 1975 efter statskuppen i Portugal känd som Nejlikerevolutionen, vilket innebar ett slut på 470 år av portugisiskt kolonialstyre i den östafrikanska regionen. Enligt revolutionshistoriker drevs militärkuppen i Portugal delvis av protester avseende de portugisiska truppernas behandling av vissa delar av den lokala moçambikiska befolkningen. Ett ökat kommunistiskt inflytande över den grupp portugisiska militära rebeller som ledde militärkuppen i Lissabon, tillsammans med kritiken från det internationella samfundet mot Portugals kolonialkrig i allmänhet, ses som de främsta orsakerna till det slutliga resultatet. (sv)
- A Guerra da Independência de Moçambique, também conhecida (em Moçambique) como Luta Armada de Libertação Nacional, bem como Guerra Colonial Portuguesa foi um conflito armado entre as forças da guerrilha da FRELIMO (Frente de Libertação de Moçambique) e as Forças Armadas de Portugal. Oficialmente, a guerra teve início a 25 de Setembro de 1964, com um ataque ao posto administrativo de Chai no então distrito (actualmente província) de Cabo Delgado, e terminou com um cessar-fogo a 8 de Setembro de 1974, resultando numa independência negociada em 1975. Ao longo dos seus quatro séculos de presença em território africano, a primeira vez que Portugal teve que enfrentar guerras de independência, e forças de guerrilha, foi em 1961, na Guerra de Independência de Angola. Em Moçambique, o conflito começou em 1964, resultado da frustração e agitação entre os cidadãos moçambicanos, contra a forma de administração estrangeira, que defendia os interesses económicos portugueses na região. Muitos moçambicanos ressentiam-se das políticas portuguesas em relação aos nativos. Influenciados pelos movimentos de autodeterminação africanos do pós-guerra, muitos moçambicanos tornaram-se, progressivamente, nacionalistas e, de forma crescente, frustrados pelo contínuo servilismo da sua nação às regras exteriores. Por outro lado, aqueles moçambicanos mais cultos, e integrados no sistema social português implementado em Moçambique, em particular os que viviam nos centros urbanos, reagiram negativamente à vontade, cada vez maior, de independência. Os portugueses estabelecidos no território, que incluíam a maior parte das autoridades, responderam com um incremento da presença militar e com um aumento de projectos de desenvolvimento. Um exílio em massa de políticos da intelligentsia de Moçambique para países vizinhos providenciou-lhes um ambiente ideal no qual radicais moçambicanos podiam planear acções, e criar agitação política, no seu país de origem. A criação da organização de guerrilha moçambicana FRELIMO e o apoio da União Soviética, China e Cuba, por meio do fornecimento de armamento e de instrutores, levaram ao surgimento da violência que continuaria por mais uma década. Do ponto de vista militar, o contingente militar português foi sempre superior durante todo o conflito contra as forças de guerrilha. Embora em desvantagem, as forças da FRELIMO saíram vitoriosas, após a Revolução dos Cravos em Lisboa, a 25 de Abril de 1974, que acabou com o regime ditatorial em Portugal. Moçambique acabaria por obter a sua independência em 25 de Junho de 1975, após mais de 400 anos de presença portuguesa nesta região de África. De acordo com alguns historiadores da Revolução Portuguesa do 25 de Abril, este golpe de Estado militar foi impulsionado principalmente pelo esforço de guerra e impasses políticos nos diversos territórios ultramarinos de Portugal, pelo desgaste do regime então vigente e pela pressão internacional. (pt)
- Война за независимость Мозамбика — война между Португалией и Фронтом освобождения Мозамбика (ФРЕЛИМО), выступавшим за независимость страны. Часть Колониальной войны Португалии. Боевые действия были начаты партизанами ФРЕЛИМО 25 сентября 1964 года и завершились 8 сентября 1974 года, когда вслед за подписанием Лусакских соглашений вступило в силу перемирие. В военном отношении ни одна из сторон не достигла решительных успехов, однако политическое руководство Португалии, пришедшее к власти в результате «революции гвоздик», было вынуждено пойти на заключение договора с ФРЕЛИМО из-за непопулярности колониальной войны в обществе и армии, а также больших финансовых затрат на её ведение. В июне 1975 года Мозамбик обрёл независимость, однако через некоторое время в стране развернулась гражданская война. (ru)
- Війна за незалежність Мозамбіка була збройним конфліктом між партизанськими силами Фронту визволення Мозамбіку або ФРЕЛІМО (порт. Frente de Libertação de Moçambique) та Португалією. Війна офіційно розпочалася 25 вересня 1964 року і закінчилася припиненням вогню 8 вересня 1974 року, внаслідок чого 1975 року була досягнута незалежність, про яку домовлялись. Війни Португалії на її 400-річних африканських володіннях проти партизанів, які прагнули незалежності, розпочалися 1961 року з Анголи. У Мозамбіку конфлікт вибухнув у 1964 році внаслідок незадоволення і розчарувань серед багатьох корінних мешканців Мозамбіка, які вважали закордонну владу джерелом експлуатації та жорстокого поводження, зацікавленим лише в подальшому розвитку португальських економічних інтересів у регіоні. Багатьох мозамбіканців також обурювала політику Португалії щодо корінних жителів, що призвело до дискримінації традиційного способу життя, який ускладнився для багатьох африканців, і обмеженого доступу до португальської освіти та кваліфікованої зайнятості. Коли після Другої світової війни успішні рухи самовизначення поширилися по всій Африці, у багатьох мозамбіканців зросли націоналістичні настрої, і дедалі більше турбувало підпорядкування нації закордонному пануванню. З іншого боку, багато культурних корінних африканців, які були повністю інтегровані в соціальну організацію португальського Мозамбіку, зокрема, з міських центрів, реагували на претензії на незалежність сумішшю дискомфорту та підозр. Етнічні португальці території, до складу якої входила більшість правлячих органів влади, відповіли посиленням військової присутності та швидкими проектами розвитку. Масове заслання політичної інтелігенції Мозамбіку до сусідніх країн забезпечило притулки, з яких радикальні мозамбіканці могли планувати дії та розбудовувати політичні заворушення на батьківщині. Створення мозамбіканської партизанської організації FRELIMO та підтримка Радянського Союзу, Китаю, Куби, Югославії, Болгарії, Танзанії, Замбії, Єгипту, Алжиру та режиму Каддафі в Лівії за допомогою зброї та радників призвели до спалаху насильства, яке мало бути тривати понад десятиліття. З військової точки зору, португальська регулярна армія тримала верх під час конфлікту проти партизанських військ FRELIMO. Тим не менш, Мозамбіку вдалося досягти незалежності 25 червня 1975 року, після громадянського опору, відомого як «Революція гвоздик», підкріпленого частинами військових у Португалії, було скинуто режим Салазара, що завершило 470 років португальського колоніального правління в регіоні Східної Африки. На думку істориків Революції, військовий переворот у Португалії частково був підживлений протестами щодо поведінки португальських військ щодо їх поводження з деяким корінним населенням Мозамбіка. Зростаючий вплив комуністів всередині групи португальських повстанців, які очолили військовий переворот, і тиск міжнародної спільноти стосовно португальської колоніальної війни були головними причинами цього результату. (uk)
- 莫桑比克独立战争是莫桑比克解放阵线与葡萄牙之间发生的一次武装冲突。这场战争开始于1964年9月25日，双方于1974年9月8日停火。在进行了磋商之后，莫桑比克于1975年独立。 莫桑比克人民对葡萄牙统治者的不满是这场战争的起因，他们认为莫桑比克实行的法律法规都只利于葡萄牙本土。许多莫桑比克人还对葡萄牙政府禁止他们接受教育的政策感到愤怒。随着二战之后非洲民族自决运动的兴起，莫桑比克的民族主义力量也渐渐的壮大起来，莫桑比克人开始越来越反感外国统治者的统治。 一些激进的莫桑比克人在移居到邻国的众多莫桑比克知识分子的庇护下，开始计划在国内开展政治活动。最终形成的莫桑比克解放阵线在苏联、中国和古巴的援助下掀起了一场为时十年的战争。 从军事角度来说，葡萄牙军队在这场战争中占了上风，但最终获胜的却是处于不利地位的莫桑比克解放阵线，主因是1974年4月25日爆發的葡萄牙康乃馨革命推翻了持續保留海外領土的第二共和政府；革命後葡莫兩方進行政治談判，終使莫桑比克在1975年6月25日獲得獨立，葡萄牙殖民帝國在东非进行的470年的统治也就此结束。康乃馨革命的起因之一，便是部分葡萄牙人对葡萄牙治下莫桑比克人不公待遇的关注而起。 (zh)
|
