| dbo:abstract
|
- El Corpus de Sang va ser un avalot ocorregut a Sant Andreu de Palomar el 7 de juny de 1640, Corpus Christi, protagonitzat per un grup de en el marc de descontentament generalitzat al Principat de Catalunya pels costos que estava ocasionant la Guerra dels Trenta Anys (1618-1648). La diada del Corpus de Sang esdevingué punt inicial de la revolta de Catalunya contra el govern del comte-duc Olivares, privat de Felip IV de Castella, i el desencadenant de la Guerra dels Segadors (1640-1659). (ca)
- Το Corpus de Sang ήταν εξέγερση η οποία έλαβε χώρα στη Βαρκελώνη στις 7 Ιουνίου 1640, ανήμερα της εορτής της Αγίας Δωρεάς, επικεφαλής της οποίας τέθηκε μεγάλος αριθμός θεριστών, έχοντας την υποστήριξη σημαντικού μέρους του τοπικού πληθυσμού, ως αποτέλεσμα της γενικότερης δυσαρέσκειας που υπήρχε στο Πριγκιπάτο της Καταλωνίας για τους φόρους και τα υπόλοιπα προβλήματα που είχε επιφέρει ο Τριακονταετής Πόλεμος (1618-1648). Το έτος 1640 υπήρξε μια καθοριστική χρονιά με σημαντικό αντίκτυπο, κυρίως μετά τον μήνα Μάιο, στη διάρκεια του οποίου έλαβε χώρα μια γενικευμένη εξέγερση του συνόλου του πληθυσμού του Πριγκιπάτου της Καταλωνίας που ήταν κατά της επιστράτευσης και της παρουσίας στην περιοχή των τέρθιος του βασιλικού στρατού (οι οποίοι είχαν αποσταλεί στην Καταλωνία λόγω του πολέμου ενάντια στη Γαλλία το 1635) καθώς και την υποχρέωση να τους στεγάσουν στα χωριά τους. Ορισμένα, μάλιστα, εξ αυτών αρνήθηκαν, όπως το , ή η , όπου είχε αποσταλεί ο (κλητήρας) Μικέλ ντε Μοντροντόν ώστε να πετύχει να εγκατασταθούν οι στρατιώτες. Οι κάτοικοί τους αρνήθηκαν να στεγάσουν τους στρατιώτες και σκότωσαν τον alguacil. Τα αντίποινα στα οποία προχώρησαν οι τέρθιος στο (3 Μαΐου) και στη Σάντα Κολόμα ντε Φαρνέρς (14 Μαΐου) η οποία και πυρπολήθηκε, ξεσήκωσαν σε σύντομο χρονικό διάστημα έναν γενικευμένο ένοπλο ξεσηκωμό κατοίκων και αγροτών. Ο ξεσηκωμός αυτός που ξεκίνησε από τις της , εξαπλώθηκε προς το , προς το και προς την και το . Ταραχές ακολούθησαν, εντός των αμέσως επόμενων ημερών, και στη Βαρκελώνη. Στις 7 Ιουνίου, ανήμερα του Corpus Christi, μεγάλος αριθμός θεριστών, εργατών και αγροτών, κατέφθασε στη Βαρκελώνη για να συμμετάσχει στην παραδοσιακή λιτάνευση που οργανωνόταν ενόψει της συλλογής των σοδειών και προκάλεσαν ξεσηκωμό. Οι θεριστές όχι μόνο διακατέχονταν από αντι-Καστιγιάνικα αισθήματα, αλλά και καλούσαν, ταυτόχρονα, σε εξέγερση ενάντια στο φεουδαρχικό καθεστώς. Η αφορμή δόθηκε από ένα μικροεπεισόδιο που σημειώθηκε στην οδό Ample, όταν ένας δικαστικός λειτουργός και μέλος της Reial Audiència de Catalunya (1493−1716) επιχείρησε να προχωρήσει στη σύλληψη ενός εκ των καθοδηγητών των θεριστών, τον οποίο και θεωρούσε ότι σχετιζόταν με τον φόνο του aguacil Μικέλ ντε Μοντροντόν. Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, ο θεριστής τραυματίστηκε και, μετά από αυτό, και έχοντας την συμπαράσταση σημαντικού μέρους του τοπικού πληθυσμού, ξέσπασε γενικευμένη εξέγερση στους δρόμους της Βαρκελώνης. Σύντομα, μια ομάδα περίπου 300 θεριστών κατευθύνθηκε με αναρχία προς το Παλάτι του , απαιτώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η διαδήλωση αυτή μετατράπηκε σε ανταλλαγή πυροβολισμών που προκάλεσε τον θάνατο ενός θεριστή. Από εκείνη την στιγμή, ο όχλος λεηλάτησε αριθμό οικιών δικαστικών λειτουργών της Reial Audiència. Ο αντιβασιλέας κατάφερε να διαφύγει της οικίας του κατευθυνόμενος προς τις , με στόχο να καταφέρει να διαφύγει από την πόλη. Οι εξεγερμένοι το έμαθαν και ξεκίνησαν ένα ανθρωποκυνηγητό. Ο αντιβασιλέας κατάφερε να φτάσει στην παραλία, ωστόσο εκεί, τραυματισμένος και αποκαμωμένος, φονεύτηκε από τον όχλο. Την επόμενη ημέρα, έγινε η ταφή του στην εκκλησία της Μερκέντ στη Βαρκελώνη. « Ζήτω η γη! », « Ζήτω η πίστη του Χριστού! », « Θάνατος στους προδότες! », « Θάνατος στη κακή διακυβέρνηση! », « Ζήτω η Καταλωνία και οι Καταλανοί! » ήταν μερικά από τα συνθήματα των θεριστών που προκάλεσαν την λαϊκή εξέγερση της 7ης Ιουνίου 1640, ημέρα γνωστή υπό την ονομασία de Sang. Ο απολογισμός έφτασε σε έναν αριθμό μεταξύ 12 και 20 νεκρών, στην πλειοψηφία τους βασιλικοί υπάλληλοι. Ο θάνατος του , του , αποτέλεσε δίχως αμφιβολία το σημείο ρήξης μεταξύ της Καταλωνίας και της Ισπανίας και οδήγησε στην έναρξη του « ». (el)
- The Corpus de Sang (Catalan pronunciation: [ˈkɔɾpuz ðə ˈsaŋ], "Corpus of Blood") was a riot which took place in Sant Andreu de Palomar and later in Barcelona on 7-10 June 1640, during Corpus Christi, which marked a turning point in the development of the Reapers' War. The riot was between a group of harvesters and some local "andreuencs", during which one harvester was badly hurt. (en)
- El Corpus de Sangre fue una asonada protagonizada en San Andrés de Palomar el 7 de junio de 1640 por un numeroso grupo de segadores, con la connivencia de una buena parte de la población local. Un pequeño incidente en la calle Ample entre un grupo de segadores y algunos soldados castellanos, en el cual un segador quedó malherido, precipitó la revuelta. El año 1640 fue un año decisivo y de graves consecuencias, sobre todo a partir del mes de mayo, en el que se produciría un alzamiento generalizado de toda la población de los condados catalanes contra la movilización y permanencia en la región de los tercios del ejército real (enviados a Cataluña a causa de la guerra con Francia en 1635) y contra la pretensión de que fueran alojados dentro de las poblaciones. Algunas se negaron a abrir las puertas, como San Feliu de Pallarols o Santa Coloma de Farnés, donde fue enviado el alguacil Montrodon para llevar a cabo la instalación de los soldados. En la resistencia de los vecinos el alguacil encontró la muerte. La represalia llevada a cabo por los tercios en Riudarenas (3 de mayo) y en Santa Coloma de Farnés (14 de mayo) desencadenaría un rápido alzamiento armado de vecinos y campesinos que, de las comarcas gerundenses, se extendió hacia el Ampurdán, hacia el Vallés y hacia Osona y el Ripollés. «¡Viva la fe de Cristo!», «¡Viva la tierra, muera el mal gobierno!» fueron los lemas de los segadores que originaron la revuelta popular del 7 de junio de 1640, día conocido como el Corpus de Sangre. 88. Señalábase entre todos los sediciosos uno de los segadores, hombre facineroso y terrible, al qual queriendo prender por haberle conocido un ministro inferior de la justicia, hechura y oficial del Monredon (de quien hemos dicho), resultó de esta contienda ruido entre los dos: quedó herido el segador, á quien ya socorría gran parte de los suyos. Esforzábase más y más uno y otro partido, empero siempre ventajoso el de los segadores. Entonces algunos de los soldados de milicia que guardaban el palacio del Virey, tiráron hácia el tumulto, dando á todos mas ocasión que remedio. Á este tiempo rompían furiosamente en gritos: unos pedían venganzas, otros más ambiciosas apellidaban la libertad de la patria: aquí se oia viva Cataluña y los Catalanes: allí otros clamaban: muera el mal gobierno de Felipe. Formidables resonáron la primera vez estas cláusulas en los recatados oídos de los prudentes; casi todos los que no las ministraban, las oian con temor, y los más no quisieran haberlas oído. La duda, el espanto, el peligro, la confusión, toda era uno: para todo había su acción, y en cada qual cabían tan diferentes efectos; solo los ministros Reales y los de la guerra lo esperaban iguales en el zelo. Todos aguardaban por instantes la muerte (el vulgo furioso pocas veces pára sino en sangre), muchos sin contener su enojo servían de pregon al furor de otros, este gritaba quando aquel hería, y este con las voces de aquel se enfurecía de nuevo. Infamaban los Españoles con enormísimos nombres, buscábanlos con ansia y cuidado, y el que descubría y mataba, ese era tenido por valiente, fiel y dichoso.[cita requerida] Francisco Manuel de Melo, escritor y cronista. Los disturbios se producirían en Barcelona durante los días siguientes. El balance se cerró con un total de entre 12 y 20 muertes, mayoritariamente funcionarios reales. La muerte del virrey de Cataluña, el conde de Santa Coloma, marcó sin embargo, un punto de inflexión en la ruptura entre Cataluña y la Monarquía y precipitó el inicio de la «Guerra de los Segadores». (es)
- Corpus de Sang (katalanez ˈkɔɾpuz ðə ˈsaŋ ahoskatua; eusk: "Odolezko Corpus") Bartzelonan 1640ko ekainaren 7 eta 10 artean, Corpus Christiren bitartean, izandako istilua izan zen. Segalari talde baten eta gaztelar soldadu batzuen artean Ample kalean izandako istilu txiki baten ondorioz Segalarien Gerra piztu zen. Katalunian tertzioen egonaldiaren aurkako jarrera zabala zen eta Corpus de Sangek matxinada orokorra piztu zuen. «Visca la terra!», «Muiren los traïdors!», «Muira el mal govern!», «Visca lo rei!, nostre senyor» «¡Visca la fe de Crist!» edota «¡Visca Catalunya i els Catalans!» oihukatuz, hurrengo egunetan Kataluniako hiriburuan 12 eta 20 funtzionario artean erail zituzten. (eu)
- Le Corpus de Sang est une émeute survenue à Barcelone le 7 juin 1640 jour du Corpus Christi, menée par un groupe nombreux de faucheurs, avec la connivence d'une bonne partie de la population locale, à la suite du mécontentement généralisé dans la Principauté de Catalogne suscité par les charges et contraintes qu'imposait la Guerre de Trente Ans (1618-1648). L'année 1640 a été une année décisive aux répercussions très graves, surtout à partir du mois de mai, au cours duquel s'est produit un soulèvement généralisé de toute la population de la Principauté de Catalogne qui était contre la mobilisation et la présence dans la région des tercios de l'armée royale (envoyés en Catalogne à cause de la guerre contre la France en 1635) et contre l'obligation de les loger dans les villages. Certains de ces derniers ont refusé d'ouvrir les portes, comme Sant Feliu de Pallerols, ou Santa Coloma de Farners, où a été envoyé l'alguacil (huissier) Miquel de Montrodon pour réussir à installer les soldats ; les habitants ont refusé puis mis à mort l'alguacil. Les représailles exercées par les tercios à Riudarenes (3 mai) et à Santa Coloma de Farners (14 mai) qui a été mise à feu, ont déclenché un rapide soulèvement armé des habitants et paysans. Ce soulèvement parti des comarques de la Province de Gérone, s'est propagé vers l'Empordà, vers le (es) et vers Osona et le Ripollès. Les troubles se sont produits à Barcelone durant les jours suivants. Le 7 juin, jour du Corpus Christi, un grand nombre de faucheurs, travailleurs temporaires, accourt à Barcelone pour participer à la traditionnelle procession organisée en vue de la récolte et ils attisent la révolte. Les faucheurs non seulement manifestaient des sentiments anti-castillans, mais également ils appelaient à la rébellion contre le régime seigneurial. L'élément déclencheur a été un petit incident dans la rue Ample lorsqu'un magistrat de la Reial Audiència de Catalunya (1493−1716) a essayé de saisir un des meneurs des faucheurs qu'il pensait associé à la mort de l'alguacil Miquel de Montrodon. Au cours de l'incident, le faucheur a été blessé et à partir de là, et avec la connivence d'une bonne partie de la population locale, a éclaté l'émeute généralisée dans les rues de Barcelone. Rapidement un groupe de 300 faucheurs s'est dirigé en désordre vers le Palais du Vice-roi Dalmau de Queralt, comte de Santa Coloma, demandant justice. La manifestation s'est transformée en un échange de coups de feu qui a entraîné la mort d'un faucheur ; à partir de ce moment, la foule a saccagé plusieurs maisons de juges de la Reial Audiència. Le vice-roi s'échappe de sa maison vers les Drassanes, afin d'essayer de sortir de la cité. Les insurgés l'apprennent et entreprennent une chasse à l'homme. Le vice-roi réussit à atteindre la plage, mais là, blessé et exténué, il est poignardé. Le jour suivant, il a été enterré dans l'église de la Merced de Barcelone. « Vive la terre ! », « Vive la foi du Christ ! », « Mort aux traitres ! », « Mort au mauvais gouvernement ! », « Vive la Catalogne et les Catalans ! » ont été les cris de ralliement des faucheurs qui sont à l'origine de la révolte populaire du 7 juin 1640, jour connu sous le nom de Corpus de Sang. Le bilan s'est élevé à un total de 12 à 20 morts, majoritairement des fonctionnaires royaux. Le décès du vice-roi de Catalogne, le comte de Queralt, constitue sans aucun doute le point de rupture entre la Catalogne et l'Espagne et a précipité le début de la « Guerre des faucheurs ». (fr)
|
