iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.
iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.



Link to original content: http://dbpedia.org/resource/Concert_of_Europe
About: Concert of Europe
An Entity of Type: Conference108308497, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

The Concert of Europe was a general consensus among the Great Powers of 19th-century Europe to maintain the European balance of power, political boundaries, and spheres of influence. Never a perfect unity and subject to disputes and jockeying for position and influence, the Concert was an extended period of relative peace and stability in Europe following the Wars of the French Revolution and Napoleonic Wars which had consumed the continent since the 1790s. There is considerable scholarly dispute over the exact nature and duration of the Concert. Some scholars argue that it fell apart nearly as soon as it began in the 1820s when the Great Powers disagreed over the handling of liberal revolts in Italy, while others argue that it lasted until the outbreak of World War I and others for points

Property Value
dbo:abstract
  • El Concert Europeu és un terme emprat en història per designar un tipus de relacions interestatals a Europa amb l'objectiu de mantenir un equilibri de poder i garantir la pau entre els Estats, particularment al segle xix posterior a les Guerres Napoleòniques, després del Congrés de Viena. Aquesta Restauració Europea o també anomenat Pentarquia pel nombre dels seus estats va ser protagonitzat per Metternich, raó per què s'anomena també Sistema Metternich. Al món de parla alemanya es parla de Vormärz. Va ser una època de política reaccionària i antiliberal. Les bases socials que recolzarien el projecte restauracionista serien fonamentalment l'aristocràcia, el clergat i determinats sectors de l'alta burgesia. Allò que dona caràcter de continuïtat al període és l'absència de normes escrites o institucions permanents, sinó que en temps de crisi es proclamava una conferència. Alguns dels llegats del període són el sorgiment del nacionalisme als estats petits que van sortir clarament perjudicats a favor de les grans potències. Aquest fet va esperonar un constant creixement dels sentiments nacionalistes., les unificacions d'Alemanya i Itàlia, la Qüestió d'Orient, elements que ajudaren a la seva pròpia desintegració. (ca)
  • مثّل الوفاق الأوروبي (بالإنجليزية: Concert of Europe)‏ من خلال مرحلتين، توازن السلطة الأوروبي، الأولى من 1815 إلى بداية الستينيات من القرن ذاته، وأما الثانية فمن بداية الثمانينات من القرن التاسع عشر وإلى 1914. هيمنت على المرحلة الأولى للوفاق الأوروبي والتي تعرف بنظام المؤتمرات (Congress System) أو نظام فيينا (Vienna System) وذلك بعد مؤتمر فيينا 1815-1814 قوى أوروبا العظمى: بروسيا وروسيا وبريطانيا وفرنسا والنمسا. استعملت أكثر أعضاء الوفاق الأوروبي اعتدالاً والتي كانت أيضاً أعضاء التحالف المقدس، هذا النظام لمعارضة الحركات الثورية وإضعاف القوى القومية ودعم توازن السلطة. بسبب ثورات عام 1848، انهار نظام فيينا وبالرغم من أنه تم التحقق من ثورات الجمهوريين، فإن حقبة الثورات بدأت وتتوجت باتحاد إيطاليا (بواسطة سردينيا) وألمانيا (بواسطة بروسيا) في 1871. قام المستشار الألماني أوتو فون بسمارك (Otto von Bismark) بإعادة بناء الوفاق الأوروبي لتجنب الصراعات التي قد تحدث في المستقبل وتؤدي إلى حروب جديدة. شمل الوفاق الذي بعث من جديد فرنسا وبريطانيا والنمسا وروسيا وإيطاليا، إضافةً إلى ألمانيا التي عملت كقوة قارية رئيسية اقتصادياً وعسكرياً. عزز مؤتمر برلين فكرة ترسيخ السلطة في المناطق المسيطر ذات الصلة المسيطر عليها، إضافةً إلى دعمها للاستعمار. في النهاية، انشق الوفاق الأوروبي إلى الحلف الثلاثي والوفاق الثلاثي واندلعت الحرب العالمية الأولى في 1914. (ar)
  • Koncert velmocí označuje systém politické rovnováhy, který mezi evropskými mocnostmi fungoval od Vídeňského kongresu, jenž v roce 1815 uzavřel období francouzských revolučních a napoleonských válek, do vypuknutí první světové války v roce 1914. Výjimku v tomto období představují jednak léta 1853 až 1856, kdy velmoci konfrontovaly své síly v krymské válce, jednak Prusko-francouzská válka v roce 1870. Významný zlom znamenalo pro koncert velmocí sjednocení Německa v roce 1871. Narušení mocenské rovnováhy vedlo k utvoření vojenských aliancí známých jako Trojdohoda a Trojspolek a v konečném důsledku i k vypuknutí první světové války. (cs)
  • Κατά την περίοδο που ακολούθησε τους Ναπολεόντειους πολέμους δημιουργήθηκε μια άτυπης μορφής συναίνεση μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων για το συντονισμό της δράσης τους. Αρχικός σκοπός αυτής της συναίνεσης ήταν η διατήρηση του εδαφικού και κοινωνικού καθεστώτος. Κατά τους χρόνους αυτούς ο όρος αναφερόταν και στο δικαίωμα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων να επεμβαίνουν και να επιβάλλουν τη συλλογική τους θέληση στα άλλα κράτη, κυρίως όπου η καθεστηκυία τάξη απειλούνταν. Οι επαναστάσεις του 1830 και του 1848 οδήγησαν στην αλλαγή της σημασίας του όρου, ο οποίος πλέον δήλωνε την αρχή της συναίνεσης των ευρωπαϊκών δυνάμεων και του συντονισμού της δράσης τους. Αυτήν πλέον την εποχή σκοπός της Συναυλίας είναι να εξασφαλίζεται η συναίνεση των δυνάμεων στις ενέργειες κάθε μιας από αυτές και κυρίως να διατηρείται η μεταξύ τους ισορροπία δυνάμεων. Το σύστημα επανήλθε κατά τους χρόνους του Μπίσμαρκ, ο οποίος κατόρθωσε να διαμορφώσει ένα πλέγμα συμμαχιών που συνέδεε τις περισσότερες από αυτές. Σταδιακά, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα το σύστημα αρχίζει να κλονίζεται, για να ανατραπεί οριστικά στις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. (el)
  • Pentarchie (griechisch für Fünfherrschaft) bezeichnet das bewegliche, mehrpolige System internationaler Beziehungen in Europa, das vom Ende des 18. an und besonders im 19. Jahrhundert von der Dominanz von eigentlich fünf, jedenfalls mehreren Mächten („Europäisches Konzert der Großmächte“) geprägt war und das zwischen diesen postulierte, angestrebte oder tatsächlich herrschende Gleichgewicht der Kräfte. Zu diesen Pentarchie-Mächten zählten Frankreich, Österreich, Großbritannien, Russland und Preußen. (de)
  • Eŭropa Koncerto estas historia termino pri la politiko en Eŭropo inter 1815 (Viena kongreso) kaj 1914 (Unua mondmilito). Ekz. venkita Franclando regajnis jam en 1818 - post la napoleonaj jaroj - okaze de la Akena Kongreso den 1818 sian rolon ene de la Eŭropa Koncerto de kvin superpotencoj. La ĉefaj karakterizaĵoj de tiu periodo estis la realecpolitiko, la sekreta diplomatio, la strebego al kaj novkoloniismo. (eo)
  • The Concert of Europe was a general consensus among the Great Powers of 19th-century Europe to maintain the European balance of power, political boundaries, and spheres of influence. Never a perfect unity and subject to disputes and jockeying for position and influence, the Concert was an extended period of relative peace and stability in Europe following the Wars of the French Revolution and Napoleonic Wars which had consumed the continent since the 1790s. There is considerable scholarly dispute over the exact nature and duration of the Concert. Some scholars argue that it fell apart nearly as soon as it began in the 1820s when the Great Powers disagreed over the handling of liberal revolts in Italy, while others argue that it lasted until the outbreak of World War I and others for points in between. For those arguing for a longer duration, there is generally agreement that the period after the Revolutions of 1848 and the Crimean War (1853-1856) represented a different phase with different dynamics than the earlier period. The beginnings of the Concert of Europe, known as the Congress System or the Vienna System after the Congress of Vienna (1814–15), was dominated by the five Great Powers of Europe: Austria, France, Prussia, Russia, and the United Kingdom. Initially envisioning regular Congresses among the Great Powers to resolve potential disputes, in practice, Congresses were held on an ad hoc basis and were generally successful in preventing or localizing conflicts. The more conservative members of the Concert of Europe, members of the Holy Alliance (Russia, Austria, and Prussia), used the system to oppose revolutionary and liberal movements and weaken the forces of nationalism. The formal Congress System fell apart in the 1820s but peace between the Great Powers continued and occasional meetings reminiscent of the Congresses continued to be held at times of Crisis. The Concert faced a major challenge in the Revolutions of 1848 which sought national independence, national unity, and liberal and democratic reforms. The 1848 revolutions were ultimately checked without major territorial changes. However, the age of nationalism ultimately brought the first phase of the Concert to an end, as it was unable to prevent the wars leading to the Italian unification (by Piedmont-Sardinia) and Germany (by Prussia) in 1871 which remade the maps of Europe. Following German Unification, German chancellor Otto von Bismarck sought to revive the Concert of Europe to protect Germany's gains and secure its leading role in European affairs. The revitalized Concert included Austria (at the time a part of Austria-Hungary), France, Italy, Russia, and Britain, with Germany as the driving continental power. The second phase oversaw a further period of relative peace and stability from the 1870s to 1914, and facilitated the growth of European colonial and imperial control in Africa and Asia without wars between the Great Powers. The Concert of Europe certainly ended with the outbreak of World War I in 1914 when the Concert proved ultimately unable to handle the collapse of Ottoman power in the Balkans, hardening of the alliance system into two firm camps (the Triple Alliance and Triple Entente), and the feeling among many civilian and military leaders on both sides that a war was inevitable or even desirable. (en)
  • La denominación concierto europeo se emplea para designar el tipo de relaciones interestatales iniciado en el periodo de la Europa de la Restauración (al final de las Guerras Napoleónicas, en 1815) y que se expandió hasta el estallido de la Primera Guerra Mundial en 1914. Este sistema, también conocido como sistema de congresos, tenía como objetivo mantener un equilibrio de poder y garantizar la paz entre los Estados. También recibe el nombre de Sistema Metternich (por ser este uno de sus promotores), Pentarquía (por el número de sus Estados miembros) o Sistema de Viena (por el congreso de Viena). Su fundación corrió a cargo de Austria, Prusia, Rusia y el Reino Unido, que eran los países integrantes de la Cuádruple Alianza que derrotó a Napoleón y a su Primer Imperio Francés. Francia se convertiría en el quinto miembro del concierto. Inicialmente, las personalidades que impulsaron este concierto fueron el secretario de asuntos exteriores británico Lord Castlereagh, el canciller austriaco Klemens von Metternich y el zar ruso Alejandro I. Charles Maurice de Talleyrand fue el principal responsable de reposicionar a Francia entre las principales potencias diplomáticas en el ámbito internacional. En este concierto no existían normas escritas o instituciones permanentes, pero siempre que surgiera una crisis, cualquiera de los Estados miembros podía proponer la celebración de una conferencia.​ Algunos de los encuentros celebrados por las potencias mundiales de la época fueron los celebrados en: Aquisgrán (1818), Karlsbad (1819), Troppau (1820), Laibach (1821), Verona (1822), Londres (1832) y Berlín (1878). La eficacia del concierto se vio afectada por el auge del nacionalismo, las revoluciones de 1830 y 1848, la unificación de Alemania e Italia, la Guerra de Crimea y la Cuestión Oriental, entre otros factores. (es)
  • Le Concert européen, également connu sous le nom de système du Congrès de Vienne, est l'équilibre des puissances faisant suite, depuis 1815, aux décisions et rencontres des grandes puissances européennes lors du congrès de Vienne. Il est initialement le fait de la Quadruple-Alliance de 1815 (l'empire d'Autriche, le royaume de Prusse, l'empire de Russie et le Royaume-Uni de Grande-Bretagne et d'Irlande) dirigée contre la France avant que le Royaume de France ne rejoigne la Sainte-Alliance en 1818. La diplomatie de cette pentarchie permet au continent européen de se transformer profondément (fort développement économique issu de la révolution industrielle) dans une paix relative qui perdure depuis la fin des guerres napoléoniennes jusqu'au déclenchement de la Première Guerre mondiale. (fr)
  • Konser Eropa (atau sistem hubungan internasional Wina), disebut juga Sistem Kongres pasca Kongres Wina, menggambarkan keseimbangan kekuasaan yang terjadi di Eropa sejak Peperangan Napoleon berakhir (1815) sampai Perang Dunia I pecah (1914). (in)
  • Het Concert van Europa of congresstelsel of congressysteem is de post-napoleontistische balans van machten in Europa. Het regelde een machtsevenwicht tussen de verschillende staten in Europa om te voorkomen dat Frankrijk of een ander Europees land de kans zou krijgen om het hele continent te veroveren. (nl)
  • Il Concerto europeo (russo: Система Европейского концерта, Sistema Evropejskogo koncerta), noto anche come Sistema del Congresso, come esito delle decisioni prese al Congresso di Vienna, rappresentò l'equilibrio delle potenze esistente in Europa dalla fine delle Guerre napoleoniche (1815) al Congresso di Berlino (1878), anche se con piccole modifiche dopo le rivoluzioni del 1848. Il sistema si dissolse di fatto l'anno dopo il Congresso, con la sottoscrizione della Duplice alleanza. Le potenze fondatrici furono Austria, Prussia, Impero russo e Regno Unito, ovvero i membri della Quadruplice Alleanza responsabile della caduta del Primo Impero francese. In seguito la Francia fu accettata come quinto membro del concerto. All'inizio, i maggiori attori, nonché fondatori del consesso, furono il segretario degli esteri britannico lord Castlereagh, il cancelliere austriaco Klemens von Metternich e lo zar russo Alessandro I. Il francese Charles Maurice de Talleyrand-Périgord fu in gran parte fautore della rapida ricollocazione del proprio paese tra le maggiori potenze della diplomazia internazionale. L'epoca del concerto viene a volte chiamata Epoca di Metternich, a causa dell'influenza del conservatorismo del cancelliere austriaco, e del dominio dell'Austria nella Confederazione germanica, e viene accompagnata al concetto di restaurazione, a causa degli sforzi reazionari del Congresso di Vienna nel riportare l'Europa al suo stato precedente alla Rivoluzione francese. Lo sviluppo di nazionalismo, l'unificazione della Germania ed il Risorgimento italiano, oltre alla Questione d'oriente, furono tra i fattori che portarono alla fine dell'efficacia del concerto. Tra gli incontri tenuti dalle grandi potenze in questo periodo, si ricordano i congressi di Aquisgrana (1818), Carlsbad (1819), Troppau (1820), Lubiana (1821), Verona (1822), Londra (1832) e Berlino (1878). Il Concerto europeo non ebbe regole scritte o istituzioni permanenti, ma in caso di crisi ognuno dei membri poteva proporre una conferenza. (it)
  • O Concerto da Europa (em russo: Система Европейского концерта; romaniz.: Sistema Evropejskovo koncerta), também conhecido como o Sistema do Congresso após o Congresso de Viena, foi o equilíbrio de poder que existia na Europa desde o fim das Guerras Napoleônicas de 1815 a 1914 quando eclodiu a Primeira Guerra Mundial, embora com grandes alterações após as Revoluções de 1848. Seus fundadores foram a Áustria, Prússia, o Império Russo e a Grã-Bretanha, juntos como membros da responsável pela queda do Primeiro Império Francês. Com o tempo, a França aderiu como um quinto membro do Concerto. No início, as principais personalidades foram o secretário de relações exteriores da Grã-Bretanha Robert Stewart, o chanceler austríaco Klemens Wenzel von Metternich e o czar russo Alexandre I. A era em que surgiu o concerto às vezes é chamada de "Era de Metternich", devido à influência do chanceler austríaco e do conservadorismo da Áustria dentro da Confederação Alemã, ou como "Restauração Europeia" pela causa reacionária dos esforços do Congresso de Viena para restaurar alguns Estados antes da Revolução Francesa. A ascensão do nacionalismo, a Unificação Alemã, o Risorgimento na Itália e a Questão Oriental estão entre os fatores que trouxeram um fim para a eficácia da organização. Entre as reuniões das grandes potências estão: (1818), (1819), Verona (1822), (1832) e Berlim (1878). (pt)
  • Koncert mocarstw, inaczej czwórprzymierze – układ polityczny powołany 20 listopada 1815 przez Wielką Brytanię, Rosję, Austrię (od 1867 jako Austro-Węgry), Prusy (od 1871 jako Niemcy). W 1818 przystąpiła Francja, w 1867 także Włochy. W przypadku wojny kraje czwórprzymierza miały ustalić wspólną politykę dążącą do zachowania równowagi europejskiej tak, aby żadne państwo nie wybiło się na hegemona. Ostateczny kres temu porozumieniu położył wybuch I wojny światowej w 1914. Jednak już wcześniej doszło do wewnętrznego podziału na dwa przeciwstawne bloki państw: Trójprzymierze (1882; Niemcy, Austro-Węgry, Włochy) i Trójporozumienie (1907; Wielka Brytania, Francja, Rosja). Mocarstwa te nadały sobie m.in. prawo regulacji istnienia wszystkich państw w Europie. Obok sześciu mocarstw (w tym także Królestwo Sardynii i Piemontu, od 1861 jako Włochy) od wojen napoleońskich do I wojny światowej funkcjonowały również nieprzerwanie: Hiszpania, Portugalia, Szwecja, Dania, Szwajcaria. Za zgodą „koncertu mocarstw” w latach 1815–1914 powstało na trwałe dziesięć nowych państw: 1) Holandia – 9 czerwca 1815 – odebrana Francji aktem końcowym Kongresu Wiedeńskiego (była niepodległa także w latach 1648–1810), – utworzono ponownie Państwo Kościelne (odebrane Francji; później zostało zlikwidowane 20 września 1870 i wcielone do Włoch 9 października 1870), – zlikwidowano ówczesne państwo polskie, czyli Księstwo Warszawskie (większość terytorium przekazano Rosji), Związek Reński (księstwa niemieckie podporządkowano Austrii) oraz Królestwo Włoch (terytorium przekazano Austrii, a następnie jego obszar i później także tytuł przejęli królowie Sardynii) i Królestwo Neapolu (przejęli je królowie Sycylii), – trzy lata później – 15 listopada 1818 – przyjęto Francję do grona mocarstw, 2) Grecja – 21 lipca 1832 – odebrana Turcji traktatem pokojowym w Konstantynopolu, 3) Belgia – 19 kwietnia 1839 – odebrana Holandii pierwszym traktatem londyńskim, 4) Luksemburg – 11 maja 1867 – wyłączony z księstw niemieckich drugim traktatem londyńskim (większość księstw niemieckich podporządkowano Prusom), – zatwierdzono zniesienie Królestwa Sycylii i Neapolu (zostało zlikwidowane 7 września 1860 i wcielone do Włoch 17 grudnia 1860) oraz przyjęto Włochy do grona mocarstw, 5, 6, 7) Rumunia, Serbia, Czarnogóra – 13 lipca 1878 – trzy kraje odebrane Turcji aktem końcowym Kongresu Berlińskiego, 8) Norwegia – 26 października 1905 – odebrana Szwecji, zgodnie z arbitrażem Wielkiej Brytanii pomiędzy Szwecją a autonomiczną Norwegią 11 sierpnia 1904 w Londynie, 9) Bułgaria – 19 kwietnia 1909 – odebrana Turcji, zgodnie z arbitrażem Rosji pomiędzy Turcją a autonomiczną Bułgarią 3 marca 1909 w Petersburgu, 10) Albania – 30 maja 1913 – odebrana Turcji traktatem pokojowym w Londynie. W chwili ostatecznego upadku tego europejskiego systemu międzynarodowego, czyli w momencie wybuchu I wojny światowej (28.07.1914), oprócz wyżej wymienionych 21 państw niepodległych, w Europie istniały także cztery niewielkie państewka: Andora, Liechtenstein, Monako i San Marino, którymi „opiekowali się” sąsiedzi. „Koncert mocarstw” obok zatwierdzania istnienia poszczególnych państw znacznie częściej, podczas licznych wspólnych konferencji, dokonywał wielu zmian granic w Europie. Jednak wielu badaczy historii XIX wieku uważa, że przez całe stulecie, a zwłaszcza od podboju Indii w roku 1858, na całym świecie dominowała Wielka Brytania, zaprowadzając tzw. Pax Britannica. (pl)
  • Віденська система міжнародних відносин — система міжнародних відносин, що склалася після Наполеонівських воєн. Була нормативно закріплена Віденським конгресом 1814—1815 рр. На конгресі, що проходив у Відні під головуванням Меттерніха, брали участь представники всіх європейських держав за винятком Османської імперії. В рамках цієї системи вперше було сформульовано поняття великі держави (тоді в першу чергу Росія, Австрія, Велика Британія), остаточно оформилася багатостороння дипломатія. Багато дослідників називають Віденську систему міжнародних відносин першим прикладом колективної безпеки, що було актуально протягом 35 років, до початку Кримської війни. Також були систематизовані й уніфіковані дипломатичні ранги (посол, посланник і повірений в справах) і чотири типи консульських установ. Були визначені дипломатичний імунітет і дипломатична валіза. (uk)
  • Ве́нская систе́ма междунаро́дных отноше́ний (Систе́ма Европе́йского конце́рта) — система международных отношений, сложившаяся после Наполеоновских войн.Была нормативно закреплена в Вене Венским конгрессом 1814—1815 годов, участвовали представители всех европейских государств за исключением Османской империи. В рамках этой системы впервые было сформулировано понятие великие державы (тогда в первую очередь Австрия, Великобритания, Россия), окончательно оформилась . Многие исследователи называют Венскую систему международных отношений первым примером , что было актуально на протяжении 35 лет, до начала Крымской войны. Также были систематизированы и унифицированы дипломатические ранги (посол, посланник и поверенный в делах) и четыре типа консульских учреждений. Были определены дипломатический иммунитет и дипломатическая вализа. (ru)
  • 歐洲協調(法语:Concert européen,英语:Concert of Europe),又稱為會議制度(法语:Système du Congrès de Vienne,英语:Congress System),是1815年至1900年左右出現在歐洲的勢力均衡,保護各王國既得利益,對抗民族主義和革命浪潮。其創建成員為英國、奧地利、俄羅斯、普魯士,均屬摧毀了拿破崙帝國的四國同盟成員。稍後,法國亦加入成為協調的第五個成員。最初,歐洲協調的領導人物為英國外交大臣卡蘇里子爵、奧地利首相梅特涅及俄國沙皇亞歷山大一世。 在19世紀時,歐洲協調的理念其實是藉由不同政治協定及外交經驗的累積,逐步建立及發展起來的,其中最重要的首推維也納會議及其相關的協定。廣義的維也納協定更包括儲蒙條約、1814年巴黎和約、1815年巴黎和約、維也納協定、神聖同盟、四國同盟。協調中曾經召開的會議,包括1814-15年在維也納、1818年在愛斯拉沙伯、1819年在卡斯巴德、1820年在特拉波、1821年在萊巴赫、1822年在凡羅拿、1830年、1832年和1838、1839年在倫敦。歐洲協調至克里米亞戰爭時開始瓦解。1878年柏林會議為最後之歐洲協調。由於各強國之間的衝突連連,致令協調難以達成,最終會議制度於第一次世界大戰爆發時即告完全消失。一戰後,凡爾賽體系取代了歐洲協調成為新的勢力均衡 (zh)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageID
  • 262626 (xsd:integer)
dbo:wikiPageInterLanguageLink
dbo:wikiPageLength
  • 37593 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1118664997 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:after
dbp:before
dbp:caption
  • The national boundaries within Europe as set by the Congress of Vienna, 1815 (en)
dbp:date
  • February 2020 (en)
dbp:end
  • 1871 (xsd:integer)
dbp:including
  • * Regency era * Bourbon Restoration * Revolutions of 1830 * Revolutions of 1848 * Causes of World War I (en)
dbp:name
  • Concert of Europe (en)
dbp:reason
  • A dictionary isn't a very reliable source for any specialist topic (en)
dbp:start
  • 1860.0 (dbd:second)
dbp:wikiPageUsesTemplate
dct:subject
rdf:type
rdfs:comment
  • Koncert velmocí označuje systém politické rovnováhy, který mezi evropskými mocnostmi fungoval od Vídeňského kongresu, jenž v roce 1815 uzavřel období francouzských revolučních a napoleonských válek, do vypuknutí první světové války v roce 1914. Výjimku v tomto období představují jednak léta 1853 až 1856, kdy velmoci konfrontovaly své síly v krymské válce, jednak Prusko-francouzská válka v roce 1870. Významný zlom znamenalo pro koncert velmocí sjednocení Německa v roce 1871. Narušení mocenské rovnováhy vedlo k utvoření vojenských aliancí známých jako Trojdohoda a Trojspolek a v konečném důsledku i k vypuknutí první světové války. (cs)
  • Pentarchie (griechisch für Fünfherrschaft) bezeichnet das bewegliche, mehrpolige System internationaler Beziehungen in Europa, das vom Ende des 18. an und besonders im 19. Jahrhundert von der Dominanz von eigentlich fünf, jedenfalls mehreren Mächten („Europäisches Konzert der Großmächte“) geprägt war und das zwischen diesen postulierte, angestrebte oder tatsächlich herrschende Gleichgewicht der Kräfte. Zu diesen Pentarchie-Mächten zählten Frankreich, Österreich, Großbritannien, Russland und Preußen. (de)
  • Eŭropa Koncerto estas historia termino pri la politiko en Eŭropo inter 1815 (Viena kongreso) kaj 1914 (Unua mondmilito). Ekz. venkita Franclando regajnis jam en 1818 - post la napoleonaj jaroj - okaze de la Akena Kongreso den 1818 sian rolon ene de la Eŭropa Koncerto de kvin superpotencoj. La ĉefaj karakterizaĵoj de tiu periodo estis la realecpolitiko, la sekreta diplomatio, la strebego al kaj novkoloniismo. (eo)
  • Le Concert européen, également connu sous le nom de système du Congrès de Vienne, est l'équilibre des puissances faisant suite, depuis 1815, aux décisions et rencontres des grandes puissances européennes lors du congrès de Vienne. Il est initialement le fait de la Quadruple-Alliance de 1815 (l'empire d'Autriche, le royaume de Prusse, l'empire de Russie et le Royaume-Uni de Grande-Bretagne et d'Irlande) dirigée contre la France avant que le Royaume de France ne rejoigne la Sainte-Alliance en 1818. La diplomatie de cette pentarchie permet au continent européen de se transformer profondément (fort développement économique issu de la révolution industrielle) dans une paix relative qui perdure depuis la fin des guerres napoléoniennes jusqu'au déclenchement de la Première Guerre mondiale. (fr)
  • Konser Eropa (atau sistem hubungan internasional Wina), disebut juga Sistem Kongres pasca Kongres Wina, menggambarkan keseimbangan kekuasaan yang terjadi di Eropa sejak Peperangan Napoleon berakhir (1815) sampai Perang Dunia I pecah (1914). (in)
  • Het Concert van Europa of congresstelsel of congressysteem is de post-napoleontistische balans van machten in Europa. Het regelde een machtsevenwicht tussen de verschillende staten in Europa om te voorkomen dat Frankrijk of een ander Europees land de kans zou krijgen om het hele continent te veroveren. (nl)
  • 歐洲協調(法语:Concert européen,英语:Concert of Europe),又稱為會議制度(法语:Système du Congrès de Vienne,英语:Congress System),是1815年至1900年左右出現在歐洲的勢力均衡,保護各王國既得利益,對抗民族主義和革命浪潮。其創建成員為英國、奧地利、俄羅斯、普魯士,均屬摧毀了拿破崙帝國的四國同盟成員。稍後,法國亦加入成為協調的第五個成員。最初,歐洲協調的領導人物為英國外交大臣卡蘇里子爵、奧地利首相梅特涅及俄國沙皇亞歷山大一世。 在19世紀時,歐洲協調的理念其實是藉由不同政治協定及外交經驗的累積,逐步建立及發展起來的,其中最重要的首推維也納會議及其相關的協定。廣義的維也納協定更包括儲蒙條約、1814年巴黎和約、1815年巴黎和約、維也納協定、神聖同盟、四國同盟。協調中曾經召開的會議,包括1814-15年在維也納、1818年在愛斯拉沙伯、1819年在卡斯巴德、1820年在特拉波、1821年在萊巴赫、1822年在凡羅拿、1830年、1832年和1838、1839年在倫敦。歐洲協調至克里米亞戰爭時開始瓦解。1878年柏林會議為最後之歐洲協調。由於各強國之間的衝突連連,致令協調難以達成,最終會議制度於第一次世界大戰爆發時即告完全消失。一戰後,凡爾賽體系取代了歐洲協調成為新的勢力均衡 (zh)
  • مثّل الوفاق الأوروبي (بالإنجليزية: Concert of Europe)‏ من خلال مرحلتين، توازن السلطة الأوروبي، الأولى من 1815 إلى بداية الستينيات من القرن ذاته، وأما الثانية فمن بداية الثمانينات من القرن التاسع عشر وإلى 1914. هيمنت على المرحلة الأولى للوفاق الأوروبي والتي تعرف بنظام المؤتمرات (Congress System) أو نظام فيينا (Vienna System) وذلك بعد مؤتمر فيينا 1815-1814 قوى أوروبا العظمى: بروسيا وروسيا وبريطانيا وفرنسا والنمسا. استعملت أكثر أعضاء الوفاق الأوروبي اعتدالاً والتي كانت أيضاً أعضاء التحالف المقدس، هذا النظام لمعارضة الحركات الثورية وإضعاف القوى القومية ودعم توازن السلطة. (ar)
  • El Concert Europeu és un terme emprat en història per designar un tipus de relacions interestatals a Europa amb l'objectiu de mantenir un equilibri de poder i garantir la pau entre els Estats, particularment al segle xix posterior a les Guerres Napoleòniques, després del Congrés de Viena. Aquesta Restauració Europea o també anomenat Pentarquia pel nombre dels seus estats va ser protagonitzat per Metternich, raó per què s'anomena també Sistema Metternich. Al món de parla alemanya es parla de Vormärz. Va ser una època de política reaccionària i antiliberal. Les bases socials que recolzarien el projecte restauracionista serien fonamentalment l'aristocràcia, el clergat i determinats sectors de l'alta burgesia. (ca)
  • Κατά την περίοδο που ακολούθησε τους Ναπολεόντειους πολέμους δημιουργήθηκε μια άτυπης μορφής συναίνεση μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων για το συντονισμό της δράσης τους. Αρχικός σκοπός αυτής της συναίνεσης ήταν η διατήρηση του εδαφικού και κοινωνικού καθεστώτος. Κατά τους χρόνους αυτούς ο όρος αναφερόταν και στο δικαίωμα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων να επεμβαίνουν και να επιβάλλουν τη συλλογική τους θέληση στα άλλα κράτη, κυρίως όπου η καθεστηκυία τάξη απειλούνταν. (el)
  • The Concert of Europe was a general consensus among the Great Powers of 19th-century Europe to maintain the European balance of power, political boundaries, and spheres of influence. Never a perfect unity and subject to disputes and jockeying for position and influence, the Concert was an extended period of relative peace and stability in Europe following the Wars of the French Revolution and Napoleonic Wars which had consumed the continent since the 1790s. There is considerable scholarly dispute over the exact nature and duration of the Concert. Some scholars argue that it fell apart nearly as soon as it began in the 1820s when the Great Powers disagreed over the handling of liberal revolts in Italy, while others argue that it lasted until the outbreak of World War I and others for points (en)
  • La denominación concierto europeo se emplea para designar el tipo de relaciones interestatales iniciado en el periodo de la Europa de la Restauración (al final de las Guerras Napoleónicas, en 1815) y que se expandió hasta el estallido de la Primera Guerra Mundial en 1914. Este sistema, también conocido como sistema de congresos, tenía como objetivo mantener un equilibrio de poder y garantizar la paz entre los Estados. También recibe el nombre de Sistema Metternich (por ser este uno de sus promotores), Pentarquía (por el número de sus Estados miembros) o Sistema de Viena (por el congreso de Viena). (es)
  • Il Concerto europeo (russo: Система Европейского концерта, Sistema Evropejskogo koncerta), noto anche come Sistema del Congresso, come esito delle decisioni prese al Congresso di Vienna, rappresentò l'equilibrio delle potenze esistente in Europa dalla fine delle Guerre napoleoniche (1815) al Congresso di Berlino (1878), anche se con piccole modifiche dopo le rivoluzioni del 1848. Il sistema si dissolse di fatto l'anno dopo il Congresso, con la sottoscrizione della Duplice alleanza. (it)
  • Koncert mocarstw, inaczej czwórprzymierze – układ polityczny powołany 20 listopada 1815 przez Wielką Brytanię, Rosję, Austrię (od 1867 jako Austro-Węgry), Prusy (od 1871 jako Niemcy). W 1818 przystąpiła Francja, w 1867 także Włochy. W przypadku wojny kraje czwórprzymierza miały ustalić wspólną politykę dążącą do zachowania równowagi europejskiej tak, aby żadne państwo nie wybiło się na hegemona. Ostateczny kres temu porozumieniu położył wybuch I wojny światowej w 1914. Jednak już wcześniej doszło do wewnętrznego podziału na dwa przeciwstawne bloki państw: Trójprzymierze (1882; Niemcy, Austro-Węgry, Włochy) i Trójporozumienie (1907; Wielka Brytania, Francja, Rosja). (pl)
  • O Concerto da Europa (em russo: Система Европейского концерта; romaniz.: Sistema Evropejskovo koncerta), também conhecido como o Sistema do Congresso após o Congresso de Viena, foi o equilíbrio de poder que existia na Europa desde o fim das Guerras Napoleônicas de 1815 a 1914 quando eclodiu a Primeira Guerra Mundial, embora com grandes alterações após as Revoluções de 1848. Seus fundadores foram a Áustria, Prússia, o Império Russo e a Grã-Bretanha, juntos como membros da responsável pela queda do Primeiro Império Francês. Com o tempo, a França aderiu como um quinto membro do Concerto. No início, as principais personalidades foram o secretário de relações exteriores da Grã-Bretanha Robert Stewart, o chanceler austríaco Klemens Wenzel von Metternich e o czar russo Alexandre I. (pt)
  • Ве́нская систе́ма междунаро́дных отноше́ний (Систе́ма Европе́йского конце́рта) — система международных отношений, сложившаяся после Наполеоновских войн.Была нормативно закреплена в Вене Венским конгрессом 1814—1815 годов, участвовали представители всех европейских государств за исключением Османской империи. В рамках этой системы впервые было сформулировано понятие великие державы (тогда в первую очередь Австрия, Великобритания, Россия), окончательно оформилась . Многие исследователи называют Венскую систему международных отношений первым примером , что было актуально на протяжении 35 лет, до начала Крымской войны. Также были систематизированы и унифицированы дипломатические ранги (посол, посланник и поверенный в делах) и четыре типа консульских учреждений. Были определены дипломатический (ru)
  • Віденська система міжнародних відносин — система міжнародних відносин, що склалася після Наполеонівських воєн. Була нормативно закріплена Віденським конгресом 1814—1815 рр. На конгресі, що проходив у Відні під головуванням Меттерніха, брали участь представники всіх європейських держав за винятком Османської імперії. В рамках цієї системи вперше було сформульовано поняття великі держави (тоді в першу чергу Росія, Австрія, Велика Британія), остаточно оформилася багатостороння дипломатія. Багато дослідників називають Віденську систему міжнародних відносин першим прикладом колективної безпеки, що було актуально протягом 35 років, до початку Кримської війни. Також були систематизовані й уніфіковані дипломатичні ранги (посол, посланник і повірений в справах) і чотири типи консульських установ. Б (uk)
rdfs:label
  • Concert of Europe (en)
  • الوفاق الأوروبي (ar)
  • Concert europeu (ca)
  • Koncert velmocí (cs)
  • Pentarchie (Europa) (de)
  • Ευρωπαϊκή Συμφωνία (el)
  • Eŭropa Koncerto (eo)
  • Concierto europeo (es)
  • Konser Eropa (in)
  • Concerto europeo (it)
  • Concert européen (fr)
  • Concert van Europa (nl)
  • Koncert mocarstw (pl)
  • Concerto da Europa (pt)
  • Венская система международных отношений (ru)
  • Віденська система міжнародних відносин (uk)
  • 歐洲協調 (zh)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is dbp:after of
is dbp:era of
is rdfs:seeAlso of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License