iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.
iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.



Link to original content: http://ast.wikipedia.org/wiki/Ecumenismu
Ecumenismu - Wikipedia Saltar al conteníu

Ecumenismu

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Ecumenismu
cooperación (es) Traducir, interconfessionalism (en) Traducir y religión o visión del mundo (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata
Oración ecuménica na Comunidá de Taizé

Ecumenismu ye l'enclín o movimientu que busca la restauración de la unidá de los cristianos, esto ye, la unidá de les distintes confesiones relixoses cristianes «históriques», dixebraes dende los grandes cismes. Del griegu antiguu «οἰκουμένη» (oikoumenē, anque se pronuncia ikuméni, “tierra habitada”). Magar el términu «oikoumenē» utilizar dende los tiempos del Imperiu Romanu pa espresar la totalidá de les tierres conquistaes, el mundu como unidá, na actualidá la pallabra «ecumenismu» tien una significación eminentemente relixosa, y ye usada p'aludir a los movimientos esistentes nel senu del cristianismu que'l so propósitu consiste na unificación de les distintes denominaciones cristianes que se topen dixebraes por cuestiones de doctrina, d'historia, de tradición o de práutica.

L'ecumenismu ye distintu del diálogu interreligioso; esti postreru consiste na busca de cooperación ente distintes relixones (tantu les relixones abrahámiques —xudaísmu, cristianismu y islam— como otres).[1][2][3]

Nel sentir de numberoses personalidaes cristianes del últimu sieglu, l'ecumenismu constitúi un camín de superación de les divisiones ente los cristianos, n'orde al cumplimientu del mandatu de Cristu: «[...] que toos sían unu [...]» (Juan 17, 21).[4]

Ente les munches personalidaes relevantes que tienen o tuvieron influencia nel desenvolvimientu de la conciencia ecuménica atópense Robert Gardiner, el teólogu Yves Congar, l'hermanu Roger Schutz —fundador de la Comunidá ecuménica de Taizé—, Chiara Lubich —fundadora del Movimientu de los Focolares—, el patriarca Atenágoras I, los papes Xuan XXIII, Pablo VI y Xuan Pablo II, y el arzobispu de Canterbury Rowan Williams.

Orixe del términu «ecumenismu»

[editar | editar la fonte]

El términu «ecumenismu» provién del llatín, «œcumenicus» y del griegu, «οικουμενικός» (oikoumenikós) y ésti de la mesma de «οἰκουμένη» (oikoumenē), y significa “llugar o tierra poblada como un tou”. El términu yá yera usáu nel Imperiu Romanu pa referise a la totalidá de les tierres conquistaes. Sicasí, na lliteratura de la dómina romana'l términu tenía un significáu políticu-imperial que superaba'l sentíu xeográficu: implicaba «el mundu como unidá alministrativa, l'Imperiu Romanu».[5]

Usu del términu polos historiadores

[editar | editar la fonte]

Los romanos yeren llamaos "señores del «oikoumenē»" (Plutarcu, Tiberius Gracchus 9, 6). Polibio escribió: "toles partes del mundu habitáu («oikoumenē») vinieron tar sol dominiu de Roma" (Polibio, Hestories 3,1,4). De la mesma forma usar Dion Casio (Historia Romana 37,1,2; 43,14,16; 43,21,2) y Flavio Josefo, ente munchos otros. Flavio Josefo escribió que'l rei Agripa dixo: "Nel mundu habitable («oikoumenē») toos son romanos" (La guerra de los xudíos 2, 388).

Usu del términu nos evanxelios

[editar | editar la fonte]
Iconu ortodoxu oriental que representa'l primer Conceyu ecuménicu en Nicea, en 325

Nos evanxelios, el términu «oikoumenē» ye pocu utilizáu como tal. Por casu, en Lucas 2,1 señálase: "Asocedió que per aquellos díes salió un edictu de César Augusto ordenando que s'empadronara tol mundu («oikoumenē»)". Tamién, el diañu tenta a Jesús ufiertándo-y "tolos reinos de la tierra («oikoumenē»)" (Lucas 4, 5).

Usu del términu nos empiezos de la historia de la Ilesia

[editar | editar la fonte]

El significáu de «oikoumenē» empezó a tornase decididamente positivu cuando Constantín I el Grande convocó'l primer Conceyu ecuménicu de cristianos en Nicea, en 325, cola participación d'obispos de tol «oikoumenē». Asina se creó un venceyu ente'l conceutu d'universalidá de la Ilesia (esto ye, ensin esclusiones) y el términu "ecuménicu" («oikoumenē»).

Curtia historia del movimientu ecuménicu

[editar | editar la fonte]

Primer etapa (1910-1937)

[editar | editar la fonte]
Primer Conferencia Misionera Mundial, celebrada nel Assembly Hall del New College, Universidá d'Edimburgu en 1910. Considérase l'entamu del movimientu ecuménicu protestante.

El movimientu ecuménicu tuvo marcáu por diversu finxu. Ente ellos puédense mentar los siguientes:

  • En 1908 Spencer Jones y Paul Watson, dos episcopalianos estauxunidenses, llanzaron la Church Unity Octave (Octava pola Unidá de la Ilesia), que tuvo una escelente acoyida inicial nel mundu anglicanu. Nueve meses dempués, el pastor Paul Watson convertir al catolicismu. La octava convirtióse llueu nun preséu d'apostoláu en manes de la xerarquía católica d'aquel tiempu, col fin de bregar pola conversión de los cristianos non católicos al catolicismu cual si tratar d'una mera «torna» al senu de la Ilesia católica. La Ilesia anglicana dexó de realizar esi octavario y trescurrió más d'una década hasta que, en 1921, el mesmu Spencer Jones sustituyir pola Church Unity Octave Council, con un sentíu de busca de la unión ente la Ilesia anglicana y la católica.
  • En 1914, Robert Gardiner unvió una carta d'invitación en llatín al cardenal Pietro Gasparri. El papa Benedicto XV contestó que se consideraba a sigo mesmu como la fonte y la causa de la unidá de la Ilesia.
  • En 1918, l'obispu luteranu Nathan Söderblom averar a numberosos clérigos católicos pa convida-yos a falar de la paz.[6] Efectuóse una xunta d'Upsala, nel mes de setiembre. Gasparri nun se tomó la cuestión como daqué seriu.
  • En 1919, una delegación d'obispos episcopalianos averar a diverses ilesies europees. Al llegar a Roma, recibir Benedicto XV, quien-yos dixo que la única unidá posible atópase na so torna a la Ilesia católica.
Nathan Söderblom, luteranu gallardoniáu col Premiu Nobel de la Paz
  • Per primer vegada Nathan Söderblom, nuna carta abierta, suxirió la creación d'un Conseyu ecuménicu de les Ilesies (C.OE.Y).
  • En 1925 realízase la Conferencia del catolicismu práuticu n'Estocolmu. Producióse un violentu ataque del canónigu católicu Charles Journet contra'l catolicismu práuticu nel so llibru La xunión des églises et le Chatolicsme pratique. Axuntar en Estocolmu el Comité de Continuación de la Conferencia Misionera Mundial, pa programar la primer Conferencia Mundial de Fe y Constitución.
  • En 1927, efectuóse la primer Conferencia Mundial de Fe y Constitución en Lausana.
  • En 1929, realizóse la primer evaluación seria del trabayu ecuménicu per parte de los católicos, col llibru de Max Pribilla s.j.: Um kirchliche Einheit, Stockholm, Lausanne, Rome.

Segunda etapa (1938- )

[editar | editar la fonte]

Esta etapa coincidió cola historia del «Conseyu Mundial d'Ilesies» (CMI). El so estatutu, fitu provisionalmente en Utrech en 1938, por causa de la Segunda Guerra Mundial, nun foi adoptáu hasta l'asamblea d'Ámsterdam, en 1948. El conseyu definióse, non como una «super Ilesia» o como una Ilesia mundial», sinón como una comunidá d'Ilesies que reconocen a Cristu como Dios y Salvador». Dende la so fundación estableciéronse 7 asamblees xenerales: Ámsterdam (1948); Evanston (1954); Nueva Delhi (1961); Upsala (1968); Nairobi (1968); Vancouver (1983) y Canberra (1991).

Tocantes a la Ilesia católica, el papa Xuan XXIII produció un cambéu d'aldu cola creación del "Secretariáu pa la promoción de la unidá de los cristianos", una comisión preparatoria al Conceyu Vaticanu II que más tarde recibiría'l nome de Conseyu Pontificiu pa la Unidá de los Cristianos. El 6 de xunu de 1960, Xuan XXIII designó al cardenal Augustin Bea como primer presidente del acabante crear Secretariáu.[8] El Secretariáu participó en 1961 de la conferencia de Nueva Delhi y foi'l responsable de la redaición de distintos borradores de documentos críticos mientres el Conceyu Vaticanu II, ente ellos el del decretu Unitatis redintegratio sobre l'ecumenismu.[9]

Les últimes pallabres pronunciaes por Xuan XXIII nel so llechu de muerte exteriorizaron el so compromisu ecuménicu:

Ufierto la mio vida pola Ilesia, pola continuación del Conceyu Ecuménicu, pola paz nel mundu y pola unión de los cristianos... Los mios díes nesti mundu llegaron al so fin, pero Cristu vive y la Ilesia tien de siguir cola so xera. Ut unum sint, ut unum sint.[10]
Xuan XXIII
El papa Xuan XXIII (derecha) y el cardenal Augustin Bea (esquierda). Xuan XXIII encargó a Bea la confección del documentu Unitatis redintegratio, decretu del Conceyu Vaticanu II sobre l'ecumenismu. Amás, Bea presidió per vegada primera'l "Secretariáu pa la promoción de la unidá de los cristianos" creáu por Xuan XXIII en 1960.

La Ilesia católica, al traviés del Conceyu Vaticanu II, estableció, ente otros puntos los siguientes:

  1. L'ecumenismu tien de ser fomentáu polos obispos (Decretu Christus Dominus 16).
  2. Los presbíteros nun han d'escaecer a los hermanos que nun gocien de plena comunión eclesiástica colos católicos (Decretu Presbyterorum ordinis 9).
  3. Haber de cultivar l'espíritu ecuménicu ente los neófitos (Decretu Ad xentes divinitus 15).
  4. Encamentar a los católicos a que, reconociendo los signos de los tiempos, participen diligentemente nel llabor ecuménicu (Decretu Unitatis redintegratio 4).
  5. Los católicos, na so aición ecuménica, deben, ensin dulda, esmolecese de los hermanos separaos, orando con ellos, tratando con ellos de les coses de la Ilesia y adelantrándose al so alcuentru (Decretu Unitatis redintegratio 4).
  6. Ye necesariu que los católicos reconozan con gozu y aprecien los bienes verdaderamente cristianos, procedentes del patrimoniu común, que s'atopen ente los hermanos separaos (Decretu Unitatis redintegratio 4).
  7. La práutica del ecumenismu haber de basar en:
(a) la renovación de la Ilesia como aumentu de la fidelidá escontra la so vocación, incluyendo movimientos bíblicu y llitúrxicu, la predicación de la Pallabra de Dios, la catequesis, l'apostoláu seglar, la espiritualidá matrimonial, etc. (Decretu Unitatis redintegratio 6), ::

(b) la conversión interior (op. cit., 7), :: (c) la oración unánime pola unidá (op. cit., 8), :: (d) la conocencia mutua de les distintes Ilesies, con una meyor conocencia de la doctrina, de la historia, de la vida espiritual y cultural y de la psicoloxía relixosa de les otres Ilesies (op. cit., 9), :: (y) la formación ecumenista (op. cit., 10), y :: (f) una meyora tocantes a la fondura y exactitú nel llinguaxe con que s'espresa la doctrina de la fe (op. cit., 11), ente otros puntos.

Pablo VI y Atenágoras I, artífices del acercamientu de la Ilesia católica y la Ilesia ortodoxa depués del Cisma d'Oriente Gran Cisma de 1054. A la derecha, estatua conmemorativa del alcuentru históricu ente dambos guíes espirituales, que tuvo llugar en Xerusalén, el 5 de xineru de 1964. La estatua allugar na ilesia de l'Anunciación, en Nazaré.

El nuevu aldu afondar col papa Pablo VI, quien pelegrinó a Tierra Santa del 4 al 6 de xineru de 1964, nel primer viaxe d'un papa pel mundu.[11] Como resultáu d'aquel acercamientu históricu, nuna declaración conxunta efectuada'l 7 d'avientu de 1965, Pablo VI y Atenágoras I, guíes espirituales de los cristianos católicu y ortodoxu del mundu respeutivamente, decidieron «[...] atayar de la memoria de la Ilesia la sentencia d'escomunión que fuera pronunciada [...]» n'ocasión del Cisma d'Oriente o Gran Cisma de 1054.[12][Nota 1]

El 25 de mayu de 1995, Xuan Pablo II publicó la carta encíclica Ut unum sint (del llatín, Que sían unu), na cual encamentóse a la unión de les ilesies cristianes por aciu la fraternidá y la solidaridá al serviciu de la humanidá.[13] Yá'l 10 de payares de 1994, na so carta apostólica Tertio Millennio Adveniente empobinada al episcopáu, al cleru y a los fieles por cuenta de la preparación del xubiléu del añu 2000, Xuan Pablo II encamentó a analizar el cursu de los últimos diez sieglos y señaló la falta d'unidá de los cristianos ente «los pecaos qu'esixen mayor compromisu de penitencia y de conversión», de la que lo calificaba como «un problema crucial pal testimoniu evanxélicu nel mundu».[14]

El 31 d'ochobre de 1999 en Augsburgu, Alemaña,[15] roblóse la Declaración conxunta sobre la doctrina de la xustificación,[16] per parte del cardenal Edward Cassidy en nome de la Ilesia católica, y l'obispu Christian Krause de la Federación Luterana Mundial. Joseph A. Fitzmyer, quien trabayó mientres cuasi tres décades nel diálogu ecuménicu luteranu-católicu, apurrió una contribución esencial pa la ellaboración d'esta declaración.[17] El documentu representó un pasu importante p'atayar les divisiones ente dambes denominaciones cristianes que llevaben 482 años, desque'l mesmu día del añu 1517, Martín Lutero clavó los sos noventa y cinco tesis na puerta de la ilesia del castiellu en Wittenberg, n'Alemaña.[17]

Nel 2004 fundóse la comunidá relixosu-ecuménica de los Misioneros y Misioneres del Amor Sacramentado, basada na creación de proyeutos sociales que promueven l'amor y el serviciu, n'atención a diverses obres solidaries na comunidá, sumáu a la presencia d'oratorios que conviden a toos a la oración universal y non l'alderique relixosu.[18]

En febreru del 2016, el papa Francisco y el patriarca de Moscú y de toles Rusias Cirilo I de Moscú, roblen una Declaración conxunta axuntaos en Cuba, nesti alcuentru históricu, dichos líderes abrazáronse dempués de cuasi mil años de separación de les sos ilesies.[19][20] N'abril d'esi añu Francisco y los patriarques Bartolomé I y Jerónimo II d'Atenes, arzobispu d'Atenes y de toa Grecia, roblaron una declaración ecuménica conxunta pa manifestar la so esmolición pola situación tráxica de los numberosos refuxaos, emigrantes y demandantes d'asilu, que llegaron a Europa fuxendo de situaciones de conflictu.[21] El 31 d'ochobre del 2016, nel marcu del so viaxe apostólicu a Lund (Suecia) con ocasión de la conmemoración luteranu-católica pol quingentésimo aniversariu de la Reforma empecipiada por Martín Lutero,[22] el papa Francisco participó nuna ceremonia ecuménica y robló xunto a Munib Younan, presidente de la Federación Luterana Mundial, una declaración conxunta.[23]

La visión de la unidá de la Ilesia por Roger de Taizé

[editar | editar la fonte]
L'hermanu Roger, n'oración.

Una de les persones que más contribuyó a la promoción de la idea del ecumenismu nel sieglu XX, especialmente ente los mozos, foi l'hermanu Roger Schutz, fundador de la ecuménica Comunidá de Taizé. La so visión de la unidá cristiana deriva de la creencia de que Jesús nun vieno pa empecipiar una nueva relixón, sinón pa revelar l'amor de Dios y reconciliar a la xente ente sigo. Poro, según el pensamientu de Roger Schutz, los cristianos pueden ser reconciliaos unos con otros por aciu la oración de mancomún, que dexa la entrada del Espíritu Santu nel corazón de l'aición. En 1972, los mozos amosaron la importancia que brinden al mensaxe ecuménicu de Taizé, tal como se señaló nel periódicu francés Le Monde:

Unos dieciocho mil nuevos procedentes de dellos países celebraron la fiesta de Pascua de 1973 sobre la llomba de Taizé en Borgoña. L'aldega convirtióse n'unu de los primeros centros europeos d'agrupación de persones menores de 30 años, hasta'l puntu de que se fixo precisu baltar la fachada de la ilesia pa engrandala por un inmensu capitel en forma de circu.

¿Qué ye lo que arrasta a les xentes a Taizé? Visitantes haber habíu siempres. Dende diba tiempu, la llomba convirtiérase nun intensu focu d'ecumenismu: protestante nel so orixe (1944), la so comunidá monástica llevó l'amor pola unidá al estremu d'integrar «hermanos» pertenecientes a otres confesiones cristianes. Pero foi la proclamación en 1970 del «Conceyu de los mozos» la qu'había de dar llugar a un movimientu ensin precedentes. En 1972 cien mil persones de más de cien nacionalidad distintes axuntar en Taizé.

La tema d'esta enorme asamblea foi: «Llucha y contemplación pa ser homes de comunión».
Robert Sole. El «Conceyu de los mozos» en Taizé". Le Monde, 25 d'abril de 1973

L'ecumenismu güei

[editar | editar la fonte]

Un panorama xeneral, basáu nes apreciaciones de René Berthier,[24] dexa señalar los puntos siguientes referíos al estáu de situación del ecumenismu güei.


  • La cuestión del bautismu quedó definitivamente resuelta: tolos cristianos, sían católicos, ortodoxos, anglicanos o protestantes, reconocen el valor del bautismu alministráu poles demás Ilesies que nun sían la suya propia. Si un cristianu desea pasar a pertenecer a otra d'estes confesiones cristianes, nun riquir ser «bautizáu de nuevu».
  • Tamién se producieron meyores na reconocencia de la validez de los matrimonios celebraos ente contrayentes de distintos credos cristianos. Un católicu que quixera contraer matrimoniu con una persona cristiana non católica solo tien de rellenar ciertos requisitos que nun afecten la so concepción del sacramentu.
  • La participación na eucaristía per partes de cristianos miembros d'Ilesies distintes de la católica ye deseyada y pidida por munchos como signu que preludie la esperada unidá final. Magar la práutica nun foi autorizada inda poles Ilesies cristianes, dellos teólogos afayaron zones d'alcuerdu doctrinal ente la fraición del pan» y la eucaristía como presencia real de Cristu. Dellos fechos, como la prédica del primáu de la Comunión Anglicana Rowan Williams na Eucaristía Internacional nel Santuariu de Lourdes, xunto coles midíes que siguieron, son consideraos altamente positivos n'orde al ecumenismu.
  • Tamién progresen, anque ensin duldes con dificultaes, les investigaciones teolóxiques entamaes de mancomún sobre los problemes de l'autoridá papal y de la llamada infalibilidad pontificia. En particular, les Ilesies católica, ortodoxa y la Comunión Anglicana siéntense menos alloñaes ente sigo a nivel doctrinal.
Símbolu del ecumenismu, tal como se repara na ilesia de Santa Ana (Augsburgu).
  • Les rellaciones entablaes a nivel xerárquicu son bien bones, impensables un sieglu tras. El «Conseyu Mundial d'Ilesies», que representa al conxuntu d'Ilesies de la Comunión Anglicana, protestantes y ortodoxes, gocia d'un altu prestíu moral. La Ilesia católica nun ye miembru del Conseyu, pero participó de delles comisiones, como la de «Fe y Constitución». Nun s'esclúi que nel futuru integrar nel Conseyu como miembru de plenu derechu.
  • Paecería que la unidá ente les distintes confesiones cristianes fora una idea más allegada ente los cristianos nuevos, a quien el sentíu de la vida, la promoción de la sociedá, el significáu de la figura de Xesucristu y l'ayuda solidaria de mancomún impórtenlos mayormente. Quiciabes seya por eso que los mozos sigan sintiéndose tan atraíos por esperiencies como la que presenta la ecuménica Comunidá de Taizé, o más nueves como la comunidá relixosa-ecuménica de los Misioneros y Misioneres del Amor Sacramentado.

Selmana d'oración pola Unidá de los cristianos

[editar | editar la fonte]

Añalmente, celébrase la Selmana d'Oración pola Unidá de los cristianos, que tradicionalmente facer del 18 al 25 de xineru, ente les festividaes de la confesión de san Pedro, y la conversión de san Pablo. N'otros llugares, celébrase en redol a la fiesta de Pentecostes.

Personalidaes con calter ecuménicu

[editar | editar la fonte]

Ente les personalidaes reconocíes pol so calter ecuménicu y los sos apurras decisivos al ecumenismu pueden citase:

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Küng, Hans (1993). El cristianismu y les grandes relixones. Escontra'l diálogu col islam, l'hinduismu y el budismu, 538 páxines, Madrid: Ediciones Cristiandá. ISBN 978-84-7057-411-5.
  2. ↑ Gómez Rincón, Carlos Miguel (2008). Diálogu interreligioso: el problema de la so base común. Bogotá: Centru d'Estudios Teolóxicos y de les Relixones Editorial Universidá del Rosario. ISBN 978-958-8298-94-8.
  3. ↑ Musser, Donald W.; Sutherland, D. Dixon (2005) War Or Words?: Interreligious Dialogue as an Instrument of Peace. EE. XX.: Pilgrim Press. ISBN 978-0-8298-1683-9.
  4. ↑ Kasper (2008). Caminos d'unidá. Perspectives pal ecumenismu, p. 59.
  5. ↑ Danker, Frederick William. (2000). A Greek-English lexicon of the New Testament and other early christian literature, 3rd edition. Chicago: University of Chicago Press, p. 699.
  6. ↑ 6,0 6,1 Hjelm, Norman A., «Nathan Söderblom» (n'inglés), Nathan Söderblom, 5, Wm. B.Eerdmans Publishing Co, ISBN 978-0-8028-2417-2, https://books.google.com.ar/books?id=lZUBZlth2qgC&pg=PA109&dq=Nathan+S%C3%B6derblom+ecumenism&hl=es&sa=X&ei=Xt37UfChDYn-iQKj6ICoDg&ved=0CDYQ6AEwAQ#v=onepage&q=Nathan%20S%C3%B6derblom%20ecumenism&f=false, consultáu'l 2 d'agostu de 2013 
  7. ↑ Pío XI (6 de xineru de 1928). «Mortalium animos - Encyclical of pope Pius XI on religious unity» (inglés). Libreria Editrice Vaticana. Consultáu'l 30 de setiembre de 2011.
  8. ↑ David M. Cheney (20 de febreru de 2011). «Augustin Cardinal Bea, S.J. †» (inglés). Catholic Hierarchy. Consultáu'l 28 de xunetu de 2011.
  9. ↑ Decreto Unitatis redintegratio, 21 de payares de 1964
  10. ↑ 10,0 10,1 Burggraf, Jutta (2003). Conocese y entendese: una introducción al ecumenismu. España: Ediciones Rialp, páx. 275. ISBN 978-84-321-3456-2. Consultáu'l 5 de xunu de 2013. Les pallabres Ut unum sint son la espresión en llatín del testu del Evanxeliu de Xuan 17:21: «[...] por que toos sían unu [...]»
  11. ↑ Orlandis, José (1998). Papa+Montini,+el+realizáu+a+Tierra+Santa%22+%22Arreyen%C3%A1goras+de+Constantinopla%22&hl=es&sa=X&ei=NV53O4ewFdHQsQTugYHICw&ved=0CC4Q6AEwAA#v=onepage&q=%22primer%20viaxe%20internacional%20d'el%20Papa%20Montini%2C%20el%20realizáu%20a%20Tierra%20Santa%22%20%22Arreyen%C3%A1goras%20de%20Constantinopla%22&f=false La Ilesia católica na segunda metá del sieglu XX. Madrid: Ediciones Pallabra, páx. 79. ISBN 84-8239-286-7. Consultáu'l 17 de mayu de 2014.
  12. ↑ Cárcel Ortí, Vicente (2009). Ilesia+cat%C3%B3lica+y+la Ilesia ortodoxa+en+el so+conxuntu%22+%22Juan+XXIII%22+%22Pablo+VI%22+%22patriarca+ecum%C3%A9nico+Arreyen%C3%A1goras+I%22+di%C3%A1logo+%22procesu+de+acercamientu%22+%22apertura+rec%C3%ADproca%22+%22Arreyen%C3%A1goras+I+de+Jerusal%C3%A9n%22+%22xineru+de+1964%22+%22papa+a+Tierra+Santa%22&hl=es&sa=X&ei=HhN6O5SfG9WrsASQqIDICw&ved=0CC4Q6AEwAA#v=onepage&q=%22Vaticanu%20II%22%20%22Comisi%C3%B3n%20mista%20pa%20el%20di%C3%A1logo%20teol%C3%B3gico%20ente%20la%20Ilesia%20cat%C3%B3lica%20y%20la%20Ilesia%20ortodoxa%20en%20la so%20conxuntu%22%20%22Juan%20XXIII%22%20%22Pablo%20VI%22%20%22patriarca%20ecum%C3%A9nico%20Arreyen%C3%A1goras%20I%22%20di%C3%A1logo%20%22procesu%20de%20acercamientu%22%20%22apertura%20rec%C3%ADproca%22%20%22Arreyen%C3%A1goras%20I%20de%20Jerusal%C3%A9n%22%20%22xineru%20de%201964%22%20%22papa%20a%20Tierra%20Santa%22&f=false Historia de la Ilesia III: La Ilesia na dómina contemporánea, 3ª, Madrid: Ediciones Pallabra, páx. 459. ISBN 978-84-9840-290-2. Consultáu'l 19 de mayu de 2014.
  13. ↑ Wojtyła, Karol Józef. «Ut unum sint». Libreria Editrice Vaticana. Consultáu'l 21 de mayu de 2008.
  14. ↑ Xuan Pablo II (10 de payares de 1994). «Carta apostólica Tertio Millennio Adveniente». Libr. Editrice Vaticana. Consultáu'l 8 de febreru de 2013. «Ente los pecaos qu'esixen un mayor compromisu de penitencia y de conversión han de citase verdaderamente aquellos que estropiaron la unidá querida por Dios pal so Pueblu. A lo llargo de los mil años que se tán concluyendo, entá más que nel primer mileniu, la comunión eclesial, «dacuando non ensin culpa de los homes per dambes partes», conoció dolioses laceraciones que contradicen abiertamente la voluntá de Cristu y son un escándalu pal mundu. Desgraciadamente, estos pecaos del pasáu faen sentir inda'l so pesu y permanecen como tentaciones del presente. Ye necesariu faer enmienda, invocando con fuerza'l perdón de Cristu. Nesta última etapa del mileniu, la Ilesia tien de dirixise con una súplica más sentida al Espíritu Santu implorando d'El la gracia de la unidá de los cristianos. Ye este un problema crucial pal testimoniu evanxélicu nel mundu [...]»
  15. ↑ Fitzmyer, Joseph A. (19 de febreru de 2000). «The Augsburg Signing». America 182 (5):  p. 17. 
  16. ↑ Lutheran World Federation and the Catholic Church (31 d'ochobre de 1999). Pontificiu Conseyu pa la Promoción de la Unidá de los Cristianos (ed.): «Joint Declaration on the Doctrine of Justification». Libr. Editrice Vaticana. Consultáu'l 8 de xunu de 2015.
  17. ↑ 17,0 17,1 Donahue, John R. (seronda de 2013). «Joseph A. Fitzmyer, S.J.: Scholar and Teacher of the Word of God». U.S. Catholic Historien 31 (4):  páxs. 63-83. doi:10.1353/cht.2013.0016. http://muse.jhu.edu/login?auth=0&type=summary&url=/journals/us_catholic_historien/v031/31.4.donahue.pdf. Consultáu'l 8 de xunu de 2015. 
  18. ↑ «Misioneros (as) del Amor». Consultáu'l 30 de setiembre de 2011.
  19. ↑ de Juana, Álvaro (21 de febreru de 2016). «patriarca-kirill-ye-una lluz-profetica-asegura-el papa-83665/ L'alcuentru históricu col Patriarca Kirill ye “una lluz profético”, asegura'l Papa». ACI Prensa.
  20. ↑ «Declaración conxunta del papa Francisco y del patriarca Kiril de Moscú y de Toles Rusias». Libr. Editrice Vaticana (12 de febreru de 2016).
  21. ↑ Aleteia (ed.): «patriarques ortodoxos-xuníos-en-un ecumenismu humanitariu/ Francisco y los patriarques ortodoxos, xuníos nun ecumenismu humanitariu» (16 d'abril de 2016). Consultáu'l 27 de febreru de 2017.
  22. ↑ Oficina de Prensa de la Santa Sede (26 de setiembre de 2016). «Viaxe apostólicu del santu padre Francisco a Suecia con ocasión de la conmemoración conxunta luteranu-católica de la Reforma (31 d'ochobre-1 de payares de 2016)». Libr. Editrice Vaticana. Consultáu'l 27 de febreru de 2017.
  23. ↑ Radio Vaticanu (ed.): «Declaración conxunta con ocasión de la conmemoración católicu–luterana de Reformar» (31 d'ochobre de 2016). Consultáu'l 27 de febreru de 2017.
  24. ↑ Berthier, René (1977). 101 Reponses a un chretien. Librairie Hachette, páx. 33-34. ISBN 2-245-00170-2.
  25. ↑ Woolverton, John Frederick. Robert H. Gardiner and the Reunification of Worldwide Christianity in the Progressive Yera, 270 páxines (n'inglés), University of Missouri Press. ISBN 978-0-8262-6510-4.
  26. ↑ conoZe.com (ed.): «El pensamientu ecuménicu de Vladimir Soloviev». Consultáu'l 5 de xunu de 2013.
  27. ↑ Soloviev, Vladimir. «El gran discutiniu: Oriente y Occidente». Editorial Dunken. Consultáu'l 5 de xunu de 2013.
  28. ↑ Hall, Timothy L. (2003). «Mott, John Raleigh», American Religious Leaders. Nueva York: Facts On File, páx. 263. ISBN 0-8160-4534-8. Consultáu'l 11 de xunu de 2015.
  29. ↑ Erickson, Millard J. (2011). Dicionário popular de teologia (en portugués). San Pablo: Mundu cristão, páx. 130. ISBN 978-85-7325-636-9.
  30. ↑ Scampini, Jorge Alejandro (2003). «Paul Couturier, inspirador del ecumenismu espiritual», ecumenismu espiritual&hl=es&sa=X&ei=NwqvUc3TMszv0QHOooHwAQ&ved=0CC8Q6AEwAA#v=onepage&q=paul%20couturier%20inspirador%20d'el%20ecumenismu%20espiritual&f=false La conversión de les Ilesies, una necesidá y una urxencia de la fe editorial=Editions Universitaires Fribourg Suisse, páx. 163-186. ISBN 2-8271-0965-4. Consultáu'l 5 de xunu de 2013.
  31. ↑ Gibellini, Rosino. «Yves Congar: de la eclesioloxía al ecumenismu», La teoloxía del sieglu XX. Santander, Bilbao: Sal Terrae, páx. 219-227. ISBN 84-293-1271-4. Consultáu'l 5 de xunu de 2013.
  32. ↑ Kasper, Walter (2008). so7WgAIZwC&pg=PA121&dq=%22Ilesia+hermana%22+Arreyen%C3%A1goras&hl=es&sa=X&ei=yj6vUaL4LebG0wGdloHoAg&ved=0CDsQ6AEwAw#v=onepage&q=%22Ilesia%20hermana%22%20Arreyen%C3%A1goras&f=false Camino d'unidá. Perspectives pal ecumenismu. Madrid: Ediciones Cristiandá, páx. 121. ISBN 978-84-705-7533-4. Consultáu'l 5 de xunu de 2013. Atribuyir al patriarca de Constantinopla Atenágoras I el conceutu de «Ilesia hermana», qu'apaecería per primer vegada nuna carta so al cardenal Bea, del 12 d'abril de 1962. Esti conceutu foi recoyíu depués pola correspondencia ente Pablo VI y Atenágoras, y más tarde por Xuan Pablo II nes sos encícliques Slavorum apostoli (1985) y Ut unum sint (1995).
  33. ↑ Adornato, Giselda (2010). Pablo VI. El coraxe de la modernidá, 1ª, Bogotá: San Pablo. ISBN 978-958-715-415-3. Consultáu'l 5 de xunu de 2013.
  34. ↑ McDonald, Kevin (2011). «El legáu de Xuan Pablo II: diálogu ecuménicu», El legáu de Xuan Pablo II. Bogotá, Colombia: San Pablo, páx. 129 y ss.. ISBN 978-958-715-547-1. Consultáu'l 5 de xunu de 2013.
  35. ↑ Zambonini, Franca (1992). Chiara Lubich: A Life of Unity, 181 páxina, 2ª (n'inglés), EE. XX.: New City Press. ISBN 0-904287-45-9.
  36. ↑ (2001) Braaten, Carl Y.; Jenson, Robert W.: Church Unity and the Papal Office. An ecumenical dialogue on John Paul II's Encyclical Ut Unum Sint. Grand Rapids, Michigan: Wm. B. Eerdmans Publishing Co, páx. 25. ISBN 0-8028-4802-8. Consultáu'l 15 d'agostu de 2013. N'ocasión de la so xunta col patriarca de Constantinopla, Bartolomé I, el cardenal Martini señaló: «La necesidá de la purificación de la memoria y el sanamientu de firíes del pasáu entá abiertes nun tien de ser dixebráu de la necesidá de discernir, nuna comparanza coldu a coldu de nueses dos tradiciones, cuálos de les nueses diferencies son la resultancia de los trabayos d'aquél qu'estrema o del pecáu del home, y cuálos, per otru llau, vienen del Espíritu, que diversifica les formes col fin d'axuntar nuna unidá que yá nun ye carnal, sinón espiritual».
  37. ↑ papa-francisco-y-la so-fe-en-l'ecumenismu El papa Francisco y la so fe nel ecumenismu. La Nacion. 24 de marzu de 2013. http://www.lanacion.com.ar/1566376-el papa-francisco-y-la so-fe-en-l'ecumenismu. 

Notes

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ El procesu d'acercamientu ente la Ilesia de Roma y el Patriarcáu ecuménicu de Constantinopla empecipiárase cola apertura amosada por Xuan XXIII y Atenágoras I. El Conceyu Vaticanu II fixo diverses referencies a la rica espiritualidá de les Ilesies d'Oriente. La orientación conciliar afondar con iniciatives como la Comisión mista pal diálogu teolóxicu ente la Ilesia católica y la Ilesia ortodoxa nel so conxuntu. L'alcuentru ente Pablo VI y Atenágoras I en Xerusalén el 5 de xineru de 1964 foi decisivu, y el cambéu producíu tuvo la so espresión histórica cuando'l 7 d'avientu de 1965, nel anteúltimo día del Conceyu, producióse la Declaración conxunta de S.S. Pablo VI y S.B. el patriarca Atenágoras I pola que se borrar de la memoria de la Ilesia l'alcordanza de les excomunión recíproques producíes en tiempos de Miguel Cerulario y Humberto de Silva Candida, y que se constituyeron en símbolu máximu de la cisma ente Roma y Constantinopla socedíu nueve siglos antes. Amás, Pablo VI dio en Roma'l curtiu apostólicu Ambulate in dilectione, nel qu'espunxo:
    [...] deseyando dar un pasu más nel camín del amor fraterno, pol que lleguemos a la perfecta unidá, y destruyir cuanto a ella opóngase y atrabanque, afirmamos ante los obispos aconceyaos nel Conceyu Vaticanu II que llamentamos los fechos y pallabres diches y realizaes naquel tiempu, que nun pueden aprobase. Amás, queremos borrar de l'alcordanza de la Ilesia aquella sentencia d'escomunión y, soterrada y anulada, apostrala al olvidu.
    Pablo VI

    Estos actos significaron simultáneamente una purificación de la memoria histórica, un xestu de perdón recíprocu y el compromisu conxuntu pola busca de la comunión.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
Rialp. ISBN 9788432119774.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]



Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Ecumenismu&oldid=4285574»