Wes-Frankiese Ryk
Die Wes-Frankiese Ryk, Wes-Frankië of Wes-Frankryk (Latyn: Francia Occidentalis) ontstaan in 843, toe die Frankiese Ryk tydens die Verdrag van Verdun in drie dele van ongeveer dieselfde grootte verdeel word tussen die drie seuns van Lodewyk die Vrome. Karel die Kale word hiermee die koning van die westelike deel. Die Wes-Frankiese Ryk vorm sodoende die grondslag van die Koninkryk van Frankryk, wat tot die Franse Rewolusie bestaan het en waaruit die teenswoordige moderne staat van Frankryk ontstaan het. Die Frankiese Ryk is in die jare 887/888 verdeel sodat die deelryk Wes-Frankia onafhanklik geword het. Historici maak reeds vanaf die jaar 987, toe die Karolingiese huis uitgesterf het, melding van "Frankryk".
Die Wes-Frankiese Ryk het alle gebiede ten weste van 'n ruwe noord-suid-lyn van Antwerpen oor die stad Mâcon na Nîmes omvat.
Dit sluit die volgende dele in: Akwitanië, (Boergondië), Bretagne, Katalonië, Gascogne, Suid-Gotië, die Graafskap van Toulouse, Vlaandere en die Île-de-France. Frankryk het met die verloop van tyd ooswaars uitgebrei en groot dele van die Middel Frankiese Ryk ingepalm, soos Elsas, Boergondië, Franche-Comté, Rhône-Alpes en Provence. Katalonië het egter reeds vroeg onafhanklik geword. Die ou graafskap van Vlaandere is ingesluk deur die Boergondiese Nederlande en het bestaan uit Kroon-Vlaandere (amptelik Frans) en Ryks-Vlaandere (Duits). In 1529 sorg die Damesvrede van Kamerijk egter daarvoor dat die Franse Koning, Frans I, sy aansprake op Kroon-Vlaandere laat vaar. Hiermee verval die ou Frans/Duitse grens uit die tyd van die Wes-Frankiese Ryk.
