Ferrari 250

Ferrari 250
Deseño	Pininfarina, Vignale, Carrozzeria Morelli, Carrozzeria Scaglietti, Carrozzeria Ellena, Carrozzeria Boano, Zagato
Produción	1952
Configuración
Tipo	Gran turismo
Segmento	Automóbil deportivo
Carrozaría	Cabriolet 2 portas
Configuración	Motor dianteiro, tración traseira
Dimensións
Peso	1100 kg.
Características técnicas
Motor	Colombo Tipo 125 V12, 2953 cc
Modelos relacionados
Antecesor	Ferrari 225
Sucesor	Ferrari 275

O Ferrari 250 é un deportivo construído por Ferrari de 1953 a 1964. A primeira liña de grande éxito da compañía, a serie 250 inclúe varias versións. Foi substituído polo 275 e o 330.

A maioría dos Ferraris 250 de turismo comparten as mesmos distancias entre eixes, 2.400 mm para os curtos (SWB) e 2.600 mm para os longos (LWB). A maioría dos convertibeis utilizan o tipo SWB.

Case todos comparten o mesmo motor 250s: O Colombo Tipo 125 V12, con 2.953 cc, non era un gran motor, incluso para a época, pero o seu peso lixeiro e a impresionante saída (ata 300 PS (221 kW; 296 hp) no Testa Rossa e GTO) marcaron unha gran diferenza. O Ferrari V12 pesaba moitos quilos menos que os seus principais competidores por exemplo, tiña case a metade do peso do Jaguar XK straight-6. En canto á designación, Ferrari utilizou a capacidade de 1 cilindro como nome.

O lixeiros V12 levaron ós pequenos coches de carreiras Ferrari 250 a numerosas vitorias.

O motor deseñado por Gioacchino Colombo fixo o seu debut nas carreiras tres anos antes da posta en marcha do 250 de estrada. Isto era típico de Ferrari, quen lanzaba os primeiros vehículos en competicións e logo vendíaos para o seu uso en estrada.

Ver artigo principal Ferrari 225 S

Un predecesor da liña 250 foi o 225 S presentado no Giro di Sicilia de 1952. Construíronse dous prototipos deportivos de dúas prazas, unha barchetta aberta e un cupé pechado, ambos de Vignale. Sete coches 225 S participaron na Mille Miglia, pero foron eclipsados polo maior motor do 250 S. Aínda que non é tan famoso como a liña 250, o 225 ten un posto na historia: O 225 S probado en Imola foi o primeiro Ferrari en correr nese circuíto.

Ver artigo principal Ferrari 250 S

O primeiro coche da liña 250 foi o experimental 250 S Berlinetta o prototipo participou na Mille Miglia de 1952 con Giovanni Bracco e Alfonso Rolfo. Os pilotos do Mercedes-Benz 300SL Rudolf Caracciola, Hermann Lang e Karl Kling eran máis rápidos nas longas rectas pero os 230 PS (169 kW; 227 hp) do Ferrari gañaban terreo nos outeiros e nas curvas para alcanzar a vitoria. O coche participou despois nas 24 Horas de Le Mans e na Carreira Panamericana.

O 250 S tiña unha batalla de 2.250 mm cun chasis tubular reticular "Tuboscocca". A suspensión era por brazos oscilantes dobres na parte dianteira, con dobres resortes semi-elípticos lonxitudinais localizados no eixe ríxido na parte traseira. O coche tiña os freos de tambor e a dirección de rosca típica da época. O motor de cárter seco de 3.0 L (2.953 cc) utilizaba tres carburadores Weber 36DCF e foi axustado directamente a unha transmisión manual de cinco velocidades.

Ver artigo principal Ferrari 250 MM

Tralo éxito do 250 S na Mille Miglia, Ferrari mostrou un chasis máis convencional para o novo motor de 250 no Salón do automóbil de París de 1952. Pinin Farina creou unha carrozaría cupé, que tiña unha pequena grella compacta e a luneta traseira panorámica. O novo coche foi presentado como o 250 MM (por Mille Miglia) no Salón do automóbil de Xenebra de 1953. A versión barchetta aberta de Carrozzeria Vignale foi tamén un deseño innovador con faros e aberturas laterais encaixadas, e converteuse nun elemento básico de Ferrari para 1950.

A distancia entre eixes do 250 de MM era máis longa que a do 250 S, 2.420 mm, o cupé era 50 kg máis pesado que os 850 kg da barchetta. O motor V12 se omitiu na produción do automóbil, e a transmisión reduciuse nunha marcha. A potencia incrementouse a 240 PS (177 kW; 237 hp). O catro cilindros TF 625 e 735 S substituíu os V12 250 MM despois de 1953.

O debut do 250 MM foi en 1953 no Giro di Sicilia co piloto privado Paulo Marzotto e Carrozzeria Morelli, un 250 MM Barchetta pilotado por Clemente Biondetti chegou cuarto na Mille Miglia de 1954.

Un híbrido raro entre o lixeiro catro cilindros 750 Monza e a liña 250, foi o 250 Monza de 1954. Este modelo utilizaba o motor 250 no bastidor curto do 750 Monza. Os dous primeiros inspiraronse nun Monza 750 barchetta de Pininfarina, o outro nun 500 Mondial. Outros dous 250 Monzas foron construídos por Carrozzeria Scaglietti, un carroceiro xa familiar. Aínda que correu en 1956, os 250 Monza non obtiveron moito éxito e a unión do chasis Monza e do motor 250 non proseguiu máis aló deste modelo.

Ver artigo principal Ferrari TR

O 250 Testa Rossa foi un dos coches de competición de máis éxito de Ferrari na súa historia, con tres vitorias en Le Mans, catro en Sebring, e dúas en Bos Aires. Vendeuse un, nunha poxa, por un récord de 16,39 millóns de dólares.

Ver artigo principal Ferrari 250 GTO

O 250 GTO, deseñado para competición, fabricouse entre 1962 e 1964 e foron construídos 36 vehículos. Un GTO redeseñado radicalmente, o 250 GTO/64, presentouse en 1964. En maio de 2010, Chris Evans, un DJ do Reino Unido e ávido coleccionista de Ferraris pagou 12 millóns de libras por unha unidade nunha poxa.

Ver artigo principal Ferrari P

O motor 250 do Testa Rossa foi montado na posición central no 250 P prototipo de carreiras de 1963.

Ver artigo principal Ferrari P

O motor central do 250 Le Mans parecía un prototipo de carreiras, pero estaba destinado a ser producido como un GT de estrada. Descendente do 250 P, o Le Mans apareceu en 1963 e tiña carrozaría de Pininfarina. Ferrari non puido construír os 100 exemplares necesarios para homologalo como coche de carreiras de GT da FIA. Construíronse 32 LMs^[1] ata 1965. Como resultado, Ferrari retirouse da participación do Campionato Mundial de Sportscar de fábrica da clase GT de 1965 o que permitiu ao equipo Shelby Cobra dominar a clase. Só os primeiros LM eran verdadeiros modelos 250, o resto levaban o modelo de 3.300cc e como tal deberían ser nomeados 275 LM.

Os 250 Export e Europa de 1953 foron os únicos da familia en usar un motor diferente. Compartiron o 2.953 cc Lampredi V12 deseñado para usar na Fórmula 1.

O modelo export foi similar aos 250 MM cos seus 2.400 mm de distancia entre eixes. Unha excepción foi o motor Lampredi de 220 CV (162 kW 217 CV). Foi presentado no Salón do Automóbil de París de 1953.

Ver artigo principal Ferrari 250 Europa

O 250 Europa, tamén presentado en París en 1953, parecía completamente diferente. Con 2.800 mm de distancia entre eixes e carrozaría estilo Ferrari América, foi deseñado máis como un Gran Turismo que calquera 250 anterior. Ambos Pininfarina e Vignale fixeron as carrozaría, produciron 21 en total.

O deseño do 250 foi un grande éxito nas pistas, así como na rúa. Unha serie de modelos GT foron construídos en diferentes acabados de estrada ou de carreiras.

Ver artigo principal Ferrari 250 Europa GT

O primeiro coche de turismo en utilizar o 250 Colombo V12 foi o 250 Europa GT, presentado no Salón de París de 1954. O sobrio cupé de Pininfarina foi só unha das moitas formas da liña do 250 GT. O orixinal 250 Europa GT utilizaba unha distancia entre eixes de 2.600 mm sobre un chasis convencional. O V12 foi afinado a 220 PS (162 kW; 217 hp), con tres carburadores Weber 36DCZ3. Imitando ó 250 Europa de Vignale, Pininfarina agregou as xa familiares entradas de aire aos gardabarros dianteiros, unha característica de deseño estándar para moitos dos 250 GT que seguiron.

Pininfarina presentou un prototipo de 250 no Salón do automóbil de Xenebra de 1956, que foi chamado 250 GT Boano. Concibido como un exercicio de estilo e inspiración para clientes do 250 GT Europa, a demanda levou á construción dunha serie destes coches.

Pininfarina non podía satisfacer a demanda e contratou a Mario Boano, antes Ghia, para levar a construción. Cando Fiat recrutou a Boano, este entregou os dereitos de produción ao seu xenro Ezio Ellena. Co seu socio Luciano Pollo, Carrozzeria Ellena produciría o 250 GT durante algúns anos. Ellena revisou o coche, levantou o teito e eliminou as fiestras de ventilación das portas. Os coches foron coñecidos como 250 GT Ellena.

Carrozzeria Boano construíu 74 250 GTs sobre o chasis longo. Carrozeria Ellena construíu 50 cupés.

Todos menos un eran cupés. O único convertible, 0461 GT, foi vendido en Nova York ao colecionista, Bob Le, no Salón do automóbil de Nova York de 1956. Por indicación de Enzo Ferrari, Bob Le comprou o auto por 9.500 $ moi por baixo de custo. Bob Le aínda é o dono, polo que é un dos Ferraris máis antigos aínda en mans do comprador orixinal.

O 250 Granturismo Berlinetta, alcumado a "Berlinetta de batalla longa", tamén foi chamado "Tour de France" logo de competir con éxito na 10ª carreira de automóbiles Tour de Francia, non na famosa carreira de bicicletas do mesmo nome. Foron construídos 77 Tour de France^[2]. Unha serie de 250 GT "Tour de France" Berlinettas vendéronse para carreiras de GT desde 1956 ata 1959. A construción estivo a cargo de Carrozzeria Scaglietti sobre a base dun deseño Pininfarina. O motor comezou con 240 PS (177 kW; 237 hp) pero aumentou a 260 PS (191 kW; 256 hp) ao final.

Un Tour de France curto foi construído para as 24 Horas de Le Mans de 1959. Este coche, chamado 250 GT Interim, foi un antecesor dos coches de 2.400 mm SWB de 1959. O 250 GT Interim é actualmente propiedade de Lulu Wang.^[3]

Scaglietti presentouse no Salón do automóbil de Xenebra de 1956 co seu propio prototipo de 250 GT, foi coñecido como a produción limitada, Serie I, "14-louvre" 250 GT Berlinetta. O primeiro coche de produción foi construído en novembro de 1956, e a produción era agora responsabilidade de Scaglietti de Módena.

En total houbo cinco series de 250 GT Berlinettas. Desde mediados de 1957, presentaronse os vehículos da serie II, con tres grellas e os faros cubertos. Só foron producidos 15. A serie III numerou 36 coches, os cales conservaban os faros cubertos, pero tiñan unha soa grella de ventilación. En 1959, oito coches dunha grella construíronse coas luces abertas, un novo requisito italiano. Zagato tamén fixo cinco coches superlixeiros.^[4]

Presentouse en Xenebra en 1957, o orixinal Pininfarina convertible utilizou a distancia entre eixes de 2.600 mm e tiña carrocería distinta da Berlinetta.

Foron producidos 36 coches antes de que unha segunda serie fora presentada en París en 1959. Estes coches posteriores tiñan moito máis en común coa produción da Berlinetta.

Construíronse ao redor de 200 coches da serie II.

Motor Trend Classic colocou o 250 GT Series I Cabriolet Coupe noveno na súa lista dos dez "mellores Ferraris de todos os tempos".

Deseñado para a exportación a América do Norte, o 250 GT California Spyder de 1957 foi a interpretación de Scaglietti dun 250 GT convertible. Utilizouse aluminio no capó, as portas e a tapa do maleteiro, con aceiro noutras partes da maioría dos modelos, aínda que tamén foron construídas algunhas versións de competición con corpo de aluminio.

Só foron construídos 50 antes de que fose substituído pola versión SWB de 1960. Seguen sendo de gran valor para os coleccionistas de automóbiles: o 18 de agosto de 2007 adxudicouse un exemplar nunha poxa en Monterey (California) por 4,9 millóns de dólares. En maio de 2008, o locutor inglés Chris Evans, estableceu un novo récord do mundo do prezo máis alto xamais pagado por un automóbil nunha poxa cando pagou 10 894 400 $ por un Spyder. O coche, que foi o 13º construído, pertenceu á estrela de Hollywood James Coburn.^[5][6]

O 21 de xaneiro de 2013, en Scottsdale, Arizona, Estados Unidos, a casa de poxas Gooding & Co. vendeu un Ferrari 250 GT California Spider de 1958 en 8 250 000 dólares. Este coche foi un dos 23 únicos (dun total de 50 Spiders de 1.958) con faros cubertos. Dispón do V12 orixinal mellorado, con chasis e números de motor coincidentes, e a menos común insignia Bleu Sera Metallizzato. Malia que realmente se construíron en 1958, o título / rexistro oficial do vehículo do goberno indican 1959. Poucos coches considéranse máis desexables entre os entusiastas de Ferrari.

Desexosos de comezar a produción en serie co fin de estabilizar as finanzas da empresa, Enzo Ferrari pediu a Pininfarina que deseñara un sinxelo e clásico 250 GT cupé. Despois do 250 GT Boano / Ellena, a planta Grugliasco de Pininfarina ampliouse e a produción dun novo coupé puido comezar de novo. O coche resultante presentouse en Milán en 1958, e construíronse 335 unidades case idénticas en 1960. O GT Cupé evitou as entradas de aire nos gardabarros, cunhas liñas simples e limpas e unha aparencia de tres volumes cunha ventá traseira panorámica. A grella ovalada foi substituída por unha máis tradicional de aparencia longa e estreita cos faros que sobresaen. Instalaronse amortecedores telescópicos en lugar dos Houdaille que se atopaban nos 250s anteriores, e engadíronse freos de disco en 1960. O último 250 GT Cupé tiña unha cola de Superfast e presentouse no Salón de Londres de 1961.

En liña co cupé de gran volume, Pininfarina tamén deseñou un máis sinxelo 250 GT Cabriolet para a produción en serie. Presentado no Salón do automóbil de 1959, o GT Spider lucía un aspecto similar ó GT Cupé do ano anterior, incluída a eliminación das aberturas laterais. Foron producidos 212.

Un dos pilotos de GT máis importantes do seu tempo, usou o 250 GT Berlinetta SWB de 1959 curto (2400 mm) de distancia entre eixes para un mellor manexo. Construíronse 176 unidades con carrozarías de aceiro e aluminio. A potencia do motor oscilaba entre 240 PS (177 kW; 237 hp) a 280 PS (206 kW; 276 hp).

Do desenvolvemento do 250 GT SWB Berlinetta encargouse Giotto Bizzarrini, Carlo Chiti, e o mozo Mauro Forghieri, o mesmo equipo que produciu máis adiante o 250 GTO. Foi o primeiro Ferrari GT con freos de disco, e a combinación de baixo peso, alta potencia e suspensión ben ordenados logrou unha oferta competitiva. Estreouse no Salón do automóbil de París en outubro e rapidamente comezou a venderse e competir. O SWB Berlinetta logrou o Campionato de Construtores de clase GT para Ferrari en 1961.

En 2004, Sports Car Internacional colocou o 250 GT SWB sétimo na lista de Os coches deportivos da década de 1960. Motor Trend Classic colocou o 250 SWB quinto na lista dos dez "mellores Ferraris de todos os tempos".

Substituíu o California Spider LWB por unha versión curta SWB, Scaglietti mostrou un novo 250 GT Spider California en Xenebra en 1960. Baseado no 250 GT Berlinetta SWB, tamén introduciu freos de disco e unha versión do 250 V12 PS (206 kW; 276 hp). Foron construídos 55.

Unha réplica con carrozaría de fibra de vidro dun spider de 1961 250 GT California, baseado nun MG. Apareceu na película de 1986 Todo nun día.^[7]

Un récord de prezo por un 250 GT nunha poxa foi logrado o 18 de maio de 2008, cando unha unidade SWB de cor negra de 1961, que foran propiedade de James Coburn vendeuse por 5 500 000 £. O comprador foi o DJ de radio, Chris Evans.^{[8][9][10][11]}

O 250 GT LWB ampliouse co modelo 2+2 250 GT / E. A primeira gran produción de catro prazas de Ferrari (antes os catro prazas fixéronse en cantidades moi pequenas). O espazo interior incrementouse ao mover o motor cara a adiante no chasis. Os asentos traseiros son ideais para os nenos, pero máis ben difíciles para os adultos.

A potencia do motor estaba en 240 PS (177 kW; 237 hp).

Case 1000 GT / E foron construídos por Pininfarina cos prototipos a partir de 1959 e continuando ata tres series ata 1963. O modelo foi seguido polo visualmente similar 330 América.

A gran campaña de produción do GT / E foi un contribuiente importante ao benestar financeiro de Ferrari a principios de 1960. O prezo do GT / E era de 11.500 $.

O 250 GT / E pódese ver en O honrado gremio do Dereito, unha película protagonizada por Peter Sellers.

Ver artigo principal Ferrari 250 GT Lusso

Pininfarina actualizou o 250 GT co GT Lusso ou GTL. Presentado no Salón de París de 1962, o coche lucía liñas fluídas e unha forma fastback típica dos coches GT de mediados da década de 1960. Baixo o capó levaba o motor Tipo 168 do 250 GTO con 240 hp (179 kW; 243 PS) e tres carburadores Weber 36DCS.

Scaglietti levou a construción do Lusso que durou ata 1964, con algunhas modificacións.

A estrela do Rock Eric Clapton é propietario dun, e unha unidade que fora propiedade de Steve McQueen vendeuse nunha poxa por 2 300 000 $ o de 16 de agosto de 2007.^[12]

Unha réplica do 250 GT Lusso "... propiedade de Steve McQueen ..." apareceu na película de 2011 Tower Heist.

En 2004, Sports Car Internacional colocou o 250 GT Lusso décimo na lista de Os coches deportivos da década de 1960. Steve Boone, un membro do Salón da fama do Rock and Roll co grupo da Lovin' Spoonful era propietario dun coche que roubado dun taller de reparación en Queens, Nova York e nunca se atopou.

Era un 250 en todo menos no nome, o 330 América de 1963 compartía o chasis do modelo anterior pero non o seu motor. Impulsados polo novo motor de 4.0 L os últimos 330, cincuenta coches 330 Americas foron construídos. Probablemente o máis famoso do 330 América é o que pertencía á dama da alta sociedade de California Sandra Ilene West. A Sra. West foi enterrada ao volante do seu coche logo dunha sobredosis de drogas en 1977. As súas instrucións especificaban que sería vestida co seu camisón de encaixe co asento do condutor "inclinado nun ángulo cómodo". O coche (e a piloto) foi enterrado no cemiterio masónico do Alamo, San Antonio, Texas.

O fabricante de tractores Ferruccio Lamborghini propietario de polo menos tres Ferrari 250s: un cupé 250GT por Pininfarina, un ou dous 250 SWB Berlinettas por Scaglietti e un 250GT 2 + 2 por Pininfarina. Sentíase frustrado polos frecuentes problemas co embrague e queixouse a Enzo Ferrari. Lamborghini tarde contratou a ex-enxeñeiros de Ferrari para deseñar e desenvolver o seu Lamborghini coches.^[13]

Modelos de turismo de Ferrari, 1947–1968

Tipo

Anos 1940

Anos 1950

Anos 1960

7

8

9

0

1

2

3

4

5

6

7

8

9

0

1

2

3

4

5

6

7

8

Deportivos

125 S

166 S

195 S

212 Exp

225 S

250 MM

250 Monza

250 GT Tour de France

250 GT SWB

250 GTO

250 LM

159 S

250 S

250 Export

GT

166 Inter

195 Inter

212 Inter

250 Europa

250 GT Europa

250 GT Boano

250 GT Ellena

250 GT Coupe PF

250 GT Lusso

330 GTC

365 GTC

275 GTB

275 GTB/4

Convertibles

250 GT

275 GTS

330 GTS

365 GTS

2+2

250 GT/E

330 GT

365 GT

America

340 America

375 America/MM

410 Superamerica

400 Superamerica

500 Superfast

365 California

Modelos de turismo de Ferrari, desde 1960

Tipo		Anos 1960										Anos 1970										Anos 1980										Anos 1990										Anos 2000										Anos 2010
		0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0
FR/FMR	GT	250				275				365 GTB/4 Daytona																												550						575M					599
		America				330		365
	2+2	250GT				330GT			365GT				GTC/4		GT4			400			400i						412							456						456 M						612
	V8																																																		California
RMR	V6/V8								Dino 206		Dino 246 GT						308GTB					308i	308 QV				328				348										360
														246 GTS					308 GTS			208			208 Turbo			GTB/GTS Turbo								F355										F430						F458 Italia
	2+2														Dino GT4							Mondial 8		Mondial QV			3.2 Mondial				Mondial t
	bóxer-12														365BB			512 BB					512i BB			Testarossa							512TR			F512M
Modelo halo				250 GTO			250 LM																			288 GTO			F40								F50								Ferrari Enzo			FXX		FXX Evolution
																																						F50 GT

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Ferrari 250

• Páxina oficial